Voleybolda servis becerisi öğretimine motivasyonel bir yaklaşım

Bu araştırmanın amacı, bir dış motivasyon aracı olarak değerlendirilen “not” faktörünün servis atma becerisi öğretiminde etkili olup olmadığının belirlenmesidir. Araştırmaya beden eğitimi öğretmenliği bölümünde okuyan 12 erkek 8 bayan toplam 20 öğrenci katılmıştır. Voleybol sahasının arka bölgesi servis çizgisinin 3 metre önünden ve servis çizgisine paralel bir şeritle ayrılmıştır, bu bölge de, 3m x 3m ölçülerinde 3 eşit parçaya bölünerek, bölgelere voleyboldaki pozisyon numaralarına atıfla 1-6-5 numaraları verilmiştir. Öğrencilerden hedef belirleyerek kurallara uygun şekilde tenis servis atmaları istenmiştir. 15 dakikalık alıştırmalarından sonraki süreç veri toplamak amacıyla kameraya çekilmiştir. Uygulama 4 bölümde sürdürülmüştür.1.Bölüm: Öğrencilerden sırasıyla 1,6,5 numaralı bölgelere servis atışı yapılması istenmiştir. 2.Bölüm: Öğrencilere aynı sırayla servis atışına devam etmeleri söylenerek bu defa hedefe ulaşan her bir atışın vize sınavının servis bölümüne +5 puan olarak ekleneceği belirtilmiş, her bölgeye 3 atış toplamda ise 9 atış yapmaları istenmiştir.Derse 10 dakika ara verilerek üçüncü aşamaya geçilmiştir. 3.Bölüm: Dersin devamı olarak atışlara ödülsüz devam edilmiştir. 4.Bölüm: Bağımsız değişken olan başarılı atış başına +5 puan ödülü yeniden devreye konularak 2. bölümde olduğu gibi atışlara devam edilmiştir. Görüntü incelemeleri sonucunda, 1. ve 3. bölümlerde öğrencilerin ilk üç atışı değerlendirilmiştir; çizgiler dahil hedef bölgeye isabet eden atışlar başarılı (2 puan) , kurallara uygun olmayan, saha dışı atışlar ise başarısızdır (0 puan) ayrıca hedef bölgeye isabet etmese de saha içerisine düşen toplar da (1 puan) değerlendirmeye alınmıştır. Servis atma becerilerinin, araştırmanın bölümlerine göre karşılaştırılmasında, ilişkili iki ölçüm setine ait puanlar arasındaki farkın anlamlılığını test etmek amacıyla kullanılan “wilcoxon testine” başvurulmuştur. Servis becerisi, grubun tümünde bölümlere göre incelendiğinde; 1-2, 2-3, 3-4 bölümlerinden alınan puanlar arasında p

PDF

___

Akboy, R. (2005). Eğitim Psikolojisi ve Çoklu Zekâ. İzmir: Dinozor Kitabevi.
Altınok, E. (2008). Beden Eğitimi öğrencilerinin Bazı Değişkenlere Göre Çoklu Zekâ Alanlarının İncelenmesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Konya: Selçuk Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
Armstrong T. (1994) Multiple Intelligences in the Classroom. Virginia: Association for Supervision and Curriculum Development Alexandria.
Azar, A. (2006). Lisede Seçilen Alan ve ÖSS Alan Puanları İle Çoklu Zekâ Profilleri Arasındaki İlişki. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 46. ss.:157-174.
Bayrak, Ç., Çeliksoy, M.A. ve Çeliksoy, S. (2005). Beden Eğitimi ve Spor Yüksekokullarındaki öğrencilerin Çoklu Zekâ Kuramına İlişkin Zekâ Profilleri ve Uygulanan Yetenek Giriş Sınavları İle İlişkisi, 10-11 Haziran, Bursa: 4. Ulusal Beden Eğitimi ve Spor Öğretmenliği Sempozyumu.
Bümen, N. T. (2004). Okulda Çoklu Zekâ Kuramı. (2.Baskı) Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Cengiz, Ş.Ş. ve Pulur, A. (2008). 12 Haftalık Futbol Eğitiminin 8-10 Yaş Grubu Çocukların Bedensel-Kinestetik ve Müzik Zekâ Gelişimi Üzerine Etkisi, Niğde Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi,2 (3).
Cengiz, Ş.Ş. (2008). 8-10 Yaş Çocukların Çoklu Zekâ Türlerindeki Dağılımını ve Futbol Eğitiminin Çoklu Zekâ Düzeylerine Etkisi, (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
Çamurcu, S.N. (2007). İlköğretim İkinci Kademe öğrencilerin Çoklu Zekâ Alanlarına Yönelik Dağılım Düzeylerinin Tespit Edilmesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Trabzon: Karadeniz Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Çelen, A. (2006). İlköğretim Beden Eğitimi Dersinde Çoklu Zekâ Kuramı Doğrultusunda Yapılan Etkinliklerin Öğrencilerin Bilişsel, Duyuşsal ve Devinişsel Erişi Düzeylerine Etkisi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Bolu: Abant İzzet Baysal Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Demirel, Ö., Başbay, A., Erdem, E. (2006). Eğitimde Çoklu Zekâ Kuram ve Uygulama. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Erkuş, A. (1998). Goleman’ın Duygusal Zekâ Görüşünün Psikometrik Açıdan Eleştirisi ve Dinamik Etkileşimsel Model Önerisi, Türk Psikoloji Yazıları Dergisi, 1 (1), s.: 31-40.
Erman, A. (2003). İlköğretim IV. sınıf öğrencilerinin çoklu zekâ türlerindeki dağılım ve Düzey ölçümlerinin müziksel zekâ Düzeyleriyle karşılaştırmalı incelenmesi. (Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Gardner, H. (1993). Multiple Intelligences: The Theory in Practice. New York: Basic Books.
Gardner, H. (1999). Intelligence Reframed: Multiple Intelligences for the 21st Century. New York: Basic Books.
Gottfredson, L.S. (1997). Mainstream Sience on İntelligence: An Editorial With 52 signatories, History, and Bibliography, İntelligence Journal 24 (1) p.: 13-23.
Göde, O., Mavioğlu, Ç. ve Erturan, G. (2007). Futbol Oynayan Çocukların Asist Pas Tercihleri İle Çoklu Zekâ Alanları Arasındaki İlişki, 09-11 Kasım, Antalya: IV. Uluslararası Akdeniz Spor Bilimleri Kongresi.
Hoşgörür, V. ve Katrancı, M. (2007) Sınıf ve Beden Eğitimi ve Spor Öğretmenliği Öğrencilerinin Baskın Zekâ Alanları (Kırıkkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Örneği), Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24, ss.: 33-42.
İlhan, A., Mirzeoğlu, D.E., Aktaş, İ. ve V., Demir (2005). Çoklu Zekâ Uygulamaları Doğrultusunda İşlenen Jimnastik ve Voleybol Ünitelerinin Öğrencilerin Bilişsel ve Devinişsel Yönden Gelişimlerine Olan Etkisi, SPORMETRE Beden Eğitimi Ve Spor Bilimleri Dergisi, III (1), ss.:5-10.
Kuru, E. (2001). Kinestetik Zekâ ve Beden Eğitimi, Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi 21 ( 2), ss.:217-229.
Kuzgun, Y. (2004). Meslek Rehberliği ve Danışmanlığına Giriş. (2. Baskı). Ankara: Nobel Yayınları.
MEB, (2003a). İlköğretimde Yöneltme Yönergesi, Tebliğler Dergisi, 66 (2552), ss.483-594.
MEB, (2003b). Millî Eğitim Bakanlığı Eğitim ve Öğretim Çalışmalarının Plânlı Yürütülmesine İlişkin Yönerge, Tebliğler Dergisi, 66 (2551), ss.403-482.
MEB, (2006). Spor Liseleri Haftalık Ders Çizelgesi. Tebliğler Dergisi, 69 (2588), ss.:1073-1074.
Müftüler, M. (2008). Muğla Üniversitesi’nde Okuyan Öğrencilerin Çoklu Zekâ Alanlarına Göre Rekreasyon Tercihlerinin Belirlenmesi, (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Muğla: Muğla Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Müftüler, M. (2009). Üniversite Öğrencilerinin Çoklu zekâ Alanlarına Göre Serbest Zaman Tercihlerinin Belirlenmesi, Türkiye Kick Boks Federasyonu Spor Bilimleri Dergisi, 1 (2), ss.:1-9
Saban, A. (2002). Çoklu Zekâ Teorisi ve Eğitim. (2. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Selçuk, Z., Kayılı, H. ve Okut, L. (2003). Çoklu Zekâ Uygulamaları. (2. Baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Onay, C. (2006). Çoklu Zekâ Kuramına Göre Oyunla Eğitim. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Özgüven, İ.E. (1994). Psikolojik Testler. Ankara: Yeni Doğuş Matbaası.
Öztürkmen, B. (2006). Ortaöğretim Öğrencilerinin Çoklu Zekâ Kuramına Göre Zekâ Alanlarıyla Öğrenme Stratejileri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi (Gaziantep Örneği), (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Gaziantep: Gaziantep Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Tekin, M. (2007). Beden Eğitimi ve Spor Yüksekokullarında Öğrenim Gören Öğretmen Adaylarının Çeşitli Değişkenlere Göre Çoklu Zekâ alanlarının İncelenmesi, 02-03 Kasım. Adana: 5. Ulusal Beden Eğitimi ve Spor Öğretmenliği Sempozyumu.
Tekin, M. (2008). Orta Öğretimde Öğrenim Gören Öğrencilerden Spor Yapan ve Yapmayanlar Arasındaki Yaratıcılık ve Çoklu Zekâ Alanlarının Araştırılması, (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ankara: Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Tekin, M. ve Taşğın, Ö. (2008). Orta Öğretimde Öğrenim Gören Spor Yapan ve Yapmayan Öğrencilerin Yaratıcılık ve Çoklu Zekâ Alanları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi, Niğde Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 2 (3).
Temiz, N. (2007). Çoklu Zekâ Kuramı Okulda ve Sınıfta. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.