Adnan KARADÜZ

Yapılandırmacı paradigma bağlamında Türkçe derslerinde öğrenme ortamları

Eğitim programlarının yapılandırmacı yaklaşıma göre düzenlenmesiyle öğrenme ortamlarının nitelikleri de değişmiştir. Önceden davranışçı yaklaşıma göre oluşturulan ders ortamlarının yerini yapılandırmacı paradigmaya göre tasarlanacak öğrenme ortamları almıştır. Davranışçı öğretim yaklaşımıyla mevcut programdaki yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı birçok yönden farklılıklara sahiptir. Yapılandırmacı paradigmada üst düzey düşünme becerilerine yönelik hedefler üzerinde yoğunlaşılmakta ve öğrencilerin gereksinimleri dikkate alınmaktadır.Bu araştırmada Türkçe derslerinde öğrenme ortamlarının ne ölçüde yapılandırmacı öğrenme anlayışına uygun olduğu üzerinde durulmaktadır. Türkçe dersleri anlama ve anlatma becerileriyle birçok düşünme ve sosyal becerinin kazanıldığı derstir. Bu bakımdan ders ortamlarının mevcut anlayışa göre tasarlanması gerekir. Bu nitelikteki öğrenme ortamlarını düzenleyecek olan kişiler ise öğretmenlerdir. Bu araştırmada öğretmenlerle yapılan görüşmeler ve Türkçe dersi gözlemlerinden veri toplanmıştır. Araştırma nitel durum araştırması desenlidir. Veriler betimsel analiz yöntemiyle analiz edilmiştir.Araştırmanın sonuçlarına göre Türkçe dersi öğrenme ortamlarında birçok bakımdan davranışçı anlayışın devam ettiği sonucuna ulaşılmıştır. Araştırmanın tartışma bölümünde bunun nedenlerine ve sorunların giderilmesine yönelik görüşlere yer verilmiştir.

Paradigm of constructivist learning environments in the context of Turkish lessons

Education curriculums are organized according to constructivist paradigm, the quality of instructional environments should be designed accordingly. Learning environments based on behavioral approach are being replaced by today's constructivists approach learning environment. Behavioral instructional approach and present constructivist learning approach possess differences in many aspects. Constructivism concentrates on the objectives, which deals with higher order thinking abilities.The current study investigates at what degree instructional settings in Turkish classes are suitable for constructivist approach. Turkish lessons provide students comprehension and narration skills as well as many thinking and social skills. In this respect, learning environment should be designed with respect to the current constructivist approach. Teachers are the one who should arrange this quality of learning environment. We collected data through interviews with teacher and classroom observations. The study is designed as a qualitative case study approach. Data were analyzed be using descriptive analysis.The results of study revealed that Turkish learning environments are dominated by behavioral approach. In discussion section, possible reasons and recommendations towards this issue are examined.

PDF

___

Açıkgöz, Ü. K. (2003). Etkili Öğrenme ve Öğretme, Eğitim Dünyası Yayınları, İzmir.
Akyol, H. (2007). İlköğretimde Türkçe Öğretimi (Ed. A. Kırkılıç, H Akyol), PegemA Yayıncılık, Ankara.
Akyol, H. Temur, T. (2009). İlköğretimde Türkçe Öğretimi {Eö. A. Kırkılıç, H. Akyol), PegemA Yayıncılık, Ankara.
Brooks, M. G. ve Brooks, J. G. (1993). In Search of Understanding: The Case for Constructivist Classrooms. Alexandria, Virginia: Association for Supervision and Curriculum Development Press.
Brooks, M. G. ve Brooks, J. G. (1999). The courage to be constructivist. Educational Leadership, 57(3), 18-24.
Coşkun, E., Balcı, A. ve Arısoy, A. M. (2010). Sınıf Öğretmeni Adaylarının Türkçe Dersleri İçin Oluşturdukları Hazırlık ve Anlama Çalışmalarının Değerlendirilmesi, Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9 (2): 357-367.
Coşkun, E. & Alkan, M. (2010a). Evaluation of learning and teaching process in Turkish courses, International Electronic Journal of Elementary Education, 2 (3), 387-407.
Coşkun, E. & Alkan, M. (2010b). Sınıf Öğretmenlerinin Türkçe Dersi Metin İşleme Sürecine ilişkin Bilgi Düzeylerinin Değerlendirilmesi, Türklük Bilimi Araştırmaları, 27,161-184.
Coşkun, E. (2009) İlköğretimde Türkçe Öğretimi (Ed. A. Kırkılıç, H. Akyol), PegemA Yayıncılık, Ankara.
Demirel, Ö. (2000). Kuramdan Uygulamaya Eğitimde Program Geliştirme, Pegem-A Yayıncılık, Ankara.
Deryakulu, D. (2001). Sınıfta Demokrasi, Eğitim-Sen Yayınları, Ankara.
Duman, B. (2004). Öğrenme Öğretme Kuramları ve Süreç Temelli Öğrenme, Anı Yayıncılık, Ankara.
Erdemar, G. ve Demirel, M. (2008). Yapılandırmacı Öğrenme Yaklaşımının Duyuşsal ve Bilişsel Ürünlere Etkisi, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, Cilt 6 /sayı 4, sayfa 629-661.
Fidan, N. (1985). Okulda Öğrenme ve Öğretme, Alkım Kitapçılık Yayınları, Ankara.
Glassersfeld, Ernest (1995). A Constructivist Approach To Teaching (Ed. L. P. Steffe & E. J. Gale). Constructivism in Education. Hillsdale New Jersey: Lawrence Erlbaum Associales ins, 3-15,
Gültekin, M., Karadağ R. ve Yılmaz F. (2007). Yapılandırmadık ve Öğretim Uygulamalarına Yansımaları, Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7 (2), 503-528
Güneş, F. (2007a) Türkçe Öğretimi ve Zihinsel Yapılandırma, Nobel Yayıncılık, Ankara.
Güneş, F. (2007b). Sınıf Yönetimi/Yapılandırıcı Yaklaşımlar, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
Güneş, F. (2009). Türkçe Öğretiminde Günümüz Gelişmeleri ve Yapılandırıcı Yaklaşım, Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6,11, sayfa 1-21.
Jonassen, D. H. (1988). Integrating learning strategies into courseware to facilitate deeper processing, in D. H. Jonassen (Ed.), Instructional designs for microcomputer corseware (pp. 151-181). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.
Jonassen, D. H. (1994). Toward a constructivist design model. Educational Technology, 34(4), 34-37.
MEB (2005). Türkçe Eğitimi Programı, MEB TTKB, Ankara.
Merill, M. D. (1991), Constructivism and instructtional design, Educational Technology, May, 45-53.
Özerbaş, M. A. (2007). Yapılandırmacı Öğrenme Ortamının Öğrencilerin Akademik Başarılarına ve Kalıcılığına Etkisi, Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 5 (4), 609-635
Perkins, D. (1998). The Many Faces of Constructivism, Educational Leadership. 57(3),6-11, http://web.ebscohost.com/ehost/pdf (Erişim tarihi: 13.07.2010).
Phillips, D. C. (2000). An opinionated account of the constructivist landscape. D.C.
Phillips (Ed), Constructivism in Education: Opinions and Second Opinions on Contoversial Issues, Chicago lllionis: The University of Chicago Press, 1-16.
Savery, J.R., & Duffy, T.M. (1995). Problem-based learning: An instructional model and its constructivist framework. In B. Wilson (Ed.), Constructivist learning environments: Case studie in instructional design (pp. 135-148). Englewood Cliffs, NJ: Educational Technology Publications.
Şaşan, H. H. (2002). Yapılandırmacı Öğrenme, Yaşadıkça Eğitim, 74-75,49-52.
Ülgen, G. (1994). Eğitim Psikolojisi: Kavramlar, İlkeler, Yöntemler. Kuramlar Uygulamalar, Lazer Ofset, Ankara.
Yaşar, Ş.(1998). Yapısalcı Öğrenme Öğretme Süreci, Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8 (1-2), 68-75.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2006) Sosyal Bilimler Nitel Araştırma Yöntemleri, Seçkin Yayıncılık, Ankara.
Yıldırım, M. ve C. Dönmez B. (2008).Yapılandırmacı Öğrenme Yaklaşımı Uygulamalarının Sınıf Yönetimine Etkileri Üzerine Bir Çalışma, İlköğretim Online, 7(3), 664-679, 2008. [Online]: http://ilkogretim-online.org.tr (Erişim tarihi: 18.07.2010)
Yurdakul, B. (2005) Eğitimde Yeni Yönelimler, (Ed. Özcan Demirel) PegemA Yayıncılık. Ankara, 39-65.