SOSYAL BECERİ GELİŞTİRME SİSTEMİ AİLE FORMU’NUN TÜRK KÜLTÜRÜNE UYARLANMASI: GÜVENİRLİK VE GEÇERLİK ÇALIŞMASI

Bu çalışmanın amacı Gresham ve Elliot (2008) tarafından geliştirilen Sosyal Beceri Geliştirme Sistemi Aile Formu'nun Türkçe'ye uyarlanmasıdır. Geçerlik ve güvenirlik çalışmaları 5-6 yaş grubu 319 çocuk üzerinde yapılmıştır. Formun Türkçe dil eşdeğerliği sağlandıktan sonra, kapsam geçerliği için uzman görüşüne sunulmuştur. Ardından doğrulayıcı faktör analizi ile aracın yapı geçerliği incelenmiştir. Formun güvenilirliğine ilişkin Cronbach alfa iç tutarlık katsayısı ve testin tekrarı yöntemleri kullanılarak kararlılık katsayısı hesaplanmış ayrıca toplam madde korelasyonları incelenmiştir. Elde edilen bulgular, Sosyal Beceri Geliştirme Sistemi Aile Formu'nun Türk çocuklar üzerinde geçerli ve güvenilir olarak kullanılabileceğini göstermektedir

ADAPTING SOCIAL SKILLS RATING SYSTEM (SSRS)-PARENT FORM TO TURKISH CULTURE: VALIDITY AND RELIABILITY

The aim of this studyis to adapt to the Social Skills Rating System (SSRS)-Family Form developed by Gresham ve Elliot (2008) into Turkish. Validity and reliability studies have been conducted on 319 children of ages 5-6. After establishing the equivalence of the Turkish language form, content validity was presented to the expert opinion. Then the construct validity of the tool was examined by confirmatory factor analysis. The stability coefficients were calculated by using Cronbach’s alpha internal consistency reliability coefficients of the form and test-retest methods. Besides, correlations of total material were also examined. The findings show that the Social Skills Improvement System- Family Form can be used as a valid and reliable scale on Turkish children

PDF

___

Avcıoglu, H. (2003). “Okulöncesi Dönemdeki Çocuklara Sosyal Becerilerin Öğretilmesinde İşbirlikçi Öğrenme Yöntemi ile Sunulan Öğretim Programının Etkililiğinin İncelenmesi”. OMEP Dünya Konsey Toplantısı ve Konferansı Bildiri Kitabı, Cilt:1. İstanbul: Yapa Yayınları.
Avcıoğlu, H. (2009). Etkinliklerle Sosyal Beceri Öğretimi (3.Baskı). Ankara: Kök Yayıncılık.
Büyüköztürk, Ş. (2011). Veri Analizi El Kitabı. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Çiftci, İ. Ve Sucuoğlu, B. (2004). Bilişsel Süreç Yaklaşımıyla Sosyal Beceri Öğretimi. Ankara: Kök Yayıncılık.
Çubukcu, Z. ve Gültekin, M. (2006). “İlköğretimde Öğrencilere Kazandırılması Gereken Sosyal Beceriler”. Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi, 37, 155-174.
Dowd, T. ve Tierney,J. (2005). Teaching Social Skills to Youth. Nebraska:Boys Town Press.
Ece Bülbül, N. (2008). 4 Yaş Çocuklarının Sosyal Becerilerinin Bazı Değişkenler Açısından Değerlendirilmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Elibol Gültekin, S. (2008). 5 Yaş Çocuklarının Sosyal Becerilerinin Bazı Değişkenler Açısından Değerlendirilmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Gresham, F.M, ve Elliot, S.N. (1987). “The relationship Between Adaptive Behavior and Social Skills: Issues in Definition and Assesment”. The Journal of Special Education, 21(1), 167-181.
Gresham, F.M, ve Elliot, S.N. (1990). Social Skills Rating System Manual. Circle Pines, MN: American Guidance Service.
Gresham, F.M, ve Elliot, S.N. (2008). SSİS Social Skills Improvement System: Ratin Scales Manual. Minneapolis: Pearson.
Gülay H. ve Akman B. (2009). Okulöncesi Dönemde Sosyal Beceriler. (1. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Jamison Kristen R., Forston, .D. Stanton-Chapman, T.L. (2012). “Encouraging Social Skill Development Through Play in Childhood Special Education Classrooms”. Young Exceptional Children,15, 2, 3-19.
Kamaraj, I. (2004). Sosyal Becerileri Derecelendirme Ölçeğinin Türkçeye Uyarlanması ve Beş Yaş Çocuklarının Atılganlık Sosyal Becerisini Kazanmalarında Eğitici Drama Programının Etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi, İstanbul.
Karasar, N. (2000). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Korinek, L. ve Popp, P. A. (1997). “Collobarative Mainstream Integration of Social Skills With Academic Instruction”. Preventing Scholl Failure, Alternative Education for Children and Youth 41, 148-152.
Mars, H.W. & Hocevar, D. (1988). “A New More Powerful Approach to Multitrait Multimethod Analyses: Application of Second-Order Confirmatory Factor Analysis”. Journal of Applied Psychology, 73, 107-117.
Sümer, N. (2000). “Yapısal Eşitlik Modelleri: Temel Kavramlar ve Örnek Uygulamalar”. Türk Psikoloji Yazıları, 3(6), 49-74.
Şimşek, Ö.F. (2007). Yapısal Eşitlik Modellemesine Giriş: Temel İlkeler ve LISREL Uygulamaları. Ankara: Ekinoks Basın Yayın Dağıtım Ltd Şti.
Westwood, P. (1993). Commonsense Methods for Children With Special Needs Strategies fort he Regular Classroom. London.
Wu, C.H, Hursh, D.E. ve Walls, R. T. (2012). “The Effects of Social Skills Training on the PeerInteractions of a Nonnative Toddler”. Education and Treatment of Children. Vol. 35, No. 3
Yüksel, Galip (2004). Sosyal Beceri Envanteri El Kitabı. Ankara: Asil Yayın Dağıtım.