ARİSTOKRASİYE EĞİTİMSEL BİR BAKIŞ: POSTMODERNİZMDE EŞİTSİZLİĞİN DÖNÜŞÜMÜ
Eleştirel pedagoji, okul sisteminin çok yetenekli ile az yetenekliyi ayıranbir tarama aracı olarak işlediğini savunur. Okulun bu şekilde tarama aracı olarak iş görmesi, bazı eğitim ekonomistlerince IQ’izm, J.J. Macionis gibi bir grupsosyologlarca da credentialism ve H. Gardner gibi bazı eğitimcilerce g-sentrizmolarak nitelenmektedir. Toprak ve kas gücünün endüstrileştiği modern dönemde elitist eğitimden fırsat eşitliği düşüncesine geçiş, liberal kapitalizmin‘sınıf’landırmalarını sürdürmüştür. Terimde geçen “fırsat” liberalizmi, “eşitlik”ise marksizmi temel almıştır. Ancak Marksizm, fırsat eşitliği kavramının, sisteme giriş koşullarını kasteden fırsat vurgusunun, süreci ve sonuçları eşitleme fikrini ihmâl ettiğini vurgulamaktadır. Post-modernizm bir yandan: bilgi, BIT veenformasyon toplumunun etkileriyle eşitsizliklerin büyüyeceği sinyallerinidoğrulamış fakat büyük anlatıların sonunu getirdiği için eşitsizlik olgusunukonu dışı ilân etmiştir. Diğer yandan ekonomik, politik ve kültürel alanın birbirine geçmesiyle yeni eşitsizliklerin üretilmesine zemin hazırlamıştır. Ekonomikalanda S. Bowles ve H. Gintis (IQism ve EQism)’in görüşleri, kültürel alandatüketim kültürü teorileri (P. Bourdieu, S. Ewen ve G. Lukacs’ın N. Elias, D.Chaney, W. Benjamin ve J. Urry M. Douglas ve B. Isherwood), politik alanda iseN. Chomsky (indoktrinasyon mekanizmaları) ve M. Foucault, (iktidarıngözü)’nun görüşleri bu zeminde buluşmaktadır ki P. Bourdieu’nun “cüppe aristokrasisi” olarak adlandırdığı bu dönüşümde sınıfın eski ama yeni belirleyicisiyine eğitimdir. Dolayısıyla derleme türündeki bu araştırmada, postmoderndönemde eğitimde görülen eşitsizliklerin yeni araçlarla ve dönüşerek devamedeceği öngörülmekte, bu dönüşümün izleri üç alt grupta analiz edilmekte, tartışmaya açılan bu analizin muhtemel çözüm önerilerini zenginleştirmesi hedeflenmektedir
