Sünen Yazarlarının İttifak Ettikleri Rivayetlerde Bulunan İhtilafın Çeşitleri ve Nedenleri

Sünen müellifleri, muhaddisler arasında önemli bir yere sahip olmakla bera-ber bu kişiler hızf ve itkan sahibi olmakla da önemli bir konuma sahiptirler. Sünen müelliflerinin kitaplarının önemine binaen, bu çalışmada sünen müel-liflerinin farklı lafızlarla aynı kaynaktan ittifakla rivayet ettikleri ancak Bu-harî ve Müslim’de birlikte veya ikisinden birisinde yer almayan hadisleri açık-lamanın yanında bu ihtilafların nedenleri de yer alacaktır. Sünen müellifleri-nin ittifakla rivayet ettikleri hadisler üzerinde özel çalışmaların az olmasının yanında Sahihayn üzerine çalışmaların çokluğundan dolayı bu çalışmaya Sa-hihayn’ı dahil etmedim. Sünen müelliflerinin özellikle aynı kaynaktan ittifaken rivayet ettikleri hadis-lerin lafız ve mana olarak aynı olduğu akla gelebilir. Ancak söz konusu riva-yetler bir araya getirilip incelendikten sonra bu rivayetlerin lafızlarının ço-ğunda dört sünen müellifinin ihtilaf ettiği görülecektir. Bu çalışmada Sünen sahiplerinin ittifaken rivayet ettikleri hadisler arasında ihtilaflı olanlardan bazı örnekleri ele alarak tümevarımsal bir yöntem takip ettim. Bu da konunun anlaşılması ve temellendirilmesi için yeterlidir. Ayrıca sünen sahipler arasındaki rivayet ihtilaflarını ve bu ihtilafların önde gelen se-beplerini tespit etmede tümdengelim yöntemini takip ettim. Buhari ve Müslim’in iştirak etmediği ancak sünen müelliflerinin ittifakla riva-yet ettikleri hadislere bakıldığında birinde olup diğerinde olmayan rivayet-lerde çokça farklılıklar görülecektir. Bu ihtilaf durumlarını şu şekilde özetle-mek mümkündür: Sünen müelliflerinin eserlerine aldıkları hadislerde bazıları hadisin vurud sebebini zikrederken bazılarının bundan söz etmemesi, dua vb. konularda rivayet edilen hadislerin bazılarında ziyadenin zikredilip bazıla-rında zikredilmemesi, bazı sünen müellifleri kast edilen anlamı pekiştirmek için kimi lafızlar kullanırken bazılarının bunu zikretmemesi, sünen müellifle-rinden bazıları rivayetlerde yer alan lafızların yanında söz konusu lafızların eş anlamlısını kullanırken bazılarının kullanmaması, sünen sahiplerinin riva-yetinde ittifak ettiği hadislerde takdim ve tehir yapılması, bazı sünen sahipleri naklettiği hadisler için vasıf veya açıklamada bulunurken bazılarının bunları zikretmemesi, bazen de müelliflerin bazı rivayetlerde şer’i ahkamın illetini ve bu illetin üzerine inşa edilen olumsuz etkiyi açıklarken bazılarının bundan söz etmemesi. Sünen müelliflerinin kaynağı itibarı ile müttefik oldukları ancak rivayetler arasında farklılıkların olduğu durumların önemli nedenlerini şu şekilde sıra-lamak mümkündür: Mana ile rivayet; Bu neden özellikle hadis tedvininin kemale ermesinden ön-cesi dönem başta olmak üzere rivayet farklılıkların en önemli sebebidir. Nite-kim gerek sahabe gerekse tabiîden bir kişi hadisi dinler ve ezberlerdi. Belli bir zaman sonra kendisinden hadis rivayet etmesi talep edildiğinde hadisin lafız-larını hatırlamadığından mana ile rivayet ederlerdi. Herhangi bir isnad tabakasında hadis ravilerinin hıfz ve zabt açısından farklı olmaları; Raviler ezber ve zabt yönüyle diğerinden daha itkan ve mahir olma-sına bağlı olarak birbirinden farklıdırlar. Bir ravi dinlediği hadisi tam olarak ezberlerken diğeri hadisin sadece bir kısmını hafızasında tutabilmektedir. Her biri ise tam veya eksik olarak ezberlediği şekilde rivayet etmektedir. Sahabe’nin semaına bağlı olarak oluşan farklılıklar; Hz. Peygamber en fasih biçimde konuşurdu. Ancak sahabeler Hz. Peygambere olan yakınlık, uzaklık ve ilmi melekelerine göre ondan ilim alıyorlardı. Her biri Hz. Peygamber’den öğrendiği şekilde nakilde bulunuyordu. Bu durum ise hadis lafızlarında bazı farklılıklara neden oluyordu. Hz. Peygamber’in bir olaya bağlı olarak tekrar ettiği sözlerden dolayı meyda-na gelen ihtilaf: Dinleyenin daha iyi anlayabilmesi açısından bazen ifadeler birinden farklı olsa da bir sözü birkaç defa tekrarlamak Hz. Peygamberin yön-temlerindendir. Bu durum bir olayın farklı lafızlarla aynı manayı ifade etme-sine sebep olmaktadır. Takdim ve tehir; Takdim ve te’hirden amacımız birden fazla konu barındıran bir hadisin bir kelimesini veya bir cümlesinin yerini değiştirmektir. Bu durum bazen ravinin zabtından kaynaklı bazen de ravinin tertibin hadisin manasına zarar vermediği düşüncesinden meydana gelmektedir. Hadisi ihtisar etmek; Hadisin bir kısmını ihtisar etmek veya hadis metninin bir bölümünü hazfetmektir. Hadisi ihtisar eden hadisten nakletmek istediği kısmı lafzında herhangi bir değişiklik olmaksızın rivayet etmektedir. Fiili tavsif etmek; Sahabenin Hz. Peygamberin fiillerini anlatması çoğunlukla rivayetlerde yer alan ifadelerin farklı olmasına neden olmaktadır. Çünkü Hz. Peygamberin fiillerini mana aynı kalmak üzere ve ona zarar vermeden nak-letmenin yanında aynı lafızlarla rivayet etmek gerçekten zor bir iştir.

Anahtar Kelimeler:

Hadis, Sünen, Rivayetler, İhtilaf, İhtilaf sebepleri.

The Types and Causes of Difference Between the Agreed Marrations by the Authors of the Four Sunnahs

PDF

___

Abbas, Vesiye’l-lah b. Muhammed, İlmu İlelü’l-Hadis ve Devruhu fi Hıfzi’s-Sünnetü’n-Nebeviyye, Medine: Mecmeu Melik Fehd Li Tabaatu’l-Musahhaf eş-Şerif, t.y.
Alî el-Kârî, Ali b. Sultân Muhammed, Şerh Nuhbetü’l-Fiker fî Mustalahât-i Ehlîl- Eser. thk. Muhammed Nazzâr Temîm. Heysem Nazzâr Temîm, Beyrut: Dâru’l Erkâm, t.y.
Aynî, Mahmud b. Ahmed, Şerhu Sünen-I Ebî Dâvud, Riyad: Mektebetü’r-Rüşd, 1999.
Bağdâdî, Ebû Bekr el-Hatîb Ahmed b. Ali b. Sâbit. el-Kifâye fî İlmi’r-Rivâye. thk. İbrahim Hamdi el-Medenî, Medine: el-Mektebetü’l İlmiyye, t.y.
Buhârî, Ebû Abdillâh Muhammed b. İsmâîl b. İbrâhîm el-Cu‘fî. el-Câmiu’s-Sahîhu’l-Müsnedu’l-Muhatasar min Hadîs-i Rasulillah Sallallahu Aleyhi ve Sellem ve Sünenihî ve Eyyamihî. thk. Muhammed b. Zuheyr b. Nâsır, Beyrut: Dâru Tavku’n-Necât, 2001.
Ebu Dâvud, Süleyman b. Eş’es, Risaletu Ebî Dâvud ila Ehlî Mekke ve Ğayrihim fî Vasfî Sünenihî, Beyrut: Darü’l-Arabiyye, t.y.
Ebû Dâvud, Süleymân İbnü’l Eş’as Sicistânî el-Ezdi. Sünen-i Ebû Dâvud. thk. Muhammed Muhyiddin Abdülhamîd, Dâru’l-Fikr, Beyrut, t.y.
ed-Dûrî, Eymen Casım. Esbâbu İhtilali Dabti’r-Ruvât ve Envâu’l-Hadîs en-Nâtice Anhu el-Mecelletü’d-Devliyye li Ebhâsi’l-Hadîs / 4 (2020): 251-280.
ed-Dûrî, Eymen Casım. Teaddüdü’r-Rivaye fi’l-Hadîsi’ş-Şerîf. Mecelletü Artuklu Akademi 5 / 1 (2018): 141-171.
El-Bağavî, el-Hüseyn b. Mes’ud, Şerhü’s-Sünne, thk. Şuayb Arnavud ve Muhammed Zuheyr eş-Şaviş, Dımaşk: Mektebetü’l-İslamî, 1983.
Eş-Şafiî, Muhammed b. İdris, er-Risale, thk. Ahmed Şakir, Mısır: Mektebetü’l-Halebî, 1940.
es-Suyûtî, Celaleddin Abdurrahman b. Ebî Bekr. Tedribu’r Râvi fî Şerhi tekrîbi’n Nevevî. thk. Abdülvahhap Abdüllatif, Beyrut: Daru’l Fikr, t.y.
Feyyûmî, Ahmed b. Muhammed b. Ali el-Mukrî. el-Misbahul Münîr fî Garîbi’ş-Şerh’l-Kebir. Beyrut: el-Mektebetü’l-İlmiyyeti, t.y.
Hattâbî, Ebû Süleyman Hamd b. Muhammed b. İbrahim b. el-Hattâb el-Bustî. Garîbu’l-Hadis. thk. Abdülkerim İbrahim el-Gurebâvî, Şam: Dâru’l-Fikr, 1402.
Hattâbî, Ebû Süleyman Hamd b. Muhammed b. İbrahim b. el-Hattâb el-Bustî. Meâlimü’s-Sünen. el-Matbaatu’l-İlmiyye, Halep, 1351.
İbn Abdilberr, Ebû Omar Yusuf b. Abdullah en-Nemri. et-Temhîd. thk. Mustafa b. Ahmed el-‘Ûlumî ve Muhammed Abdulkebîri el-Bekrî, Mağrib: Vizaret-u ‘Umûmi’l Evkâf, 1387.
İbn Hacer, Ahmed b. Ali b. Muhammed el-Askalânî. Takrîbu’t-Tehzîb. thk. Muhammed Avvâme, Dâru’r-Reşîd, Suriye, 1406.
İbn Hacer, Ahmed b. Ali b. Muhammed el-Askalânî. Tehzîbu’t-Tehzîb fî Ricâli’l-Hadîs. Hint: Matbaat-u Dâiret’ül Maârîfi’n-Nizâmiye, 1908.
İbn Hacer, Ahmed b. Ali b. Muhammed, Nüzhetü’n-nazar fî Tavzîhi Nuhbeti’l-fiker fî Mustalahi’l-ehli’l-eser. 3. Baskı, Dimaşk: Matbaatu’s-Sabbâh, 2000.
İbn Hibbân, Ebû Hâtim Muhammed b. Hibbân b. Ahmed el-Bustî. Sahîh-u İbn Hibbân. thk. Şuayb el-Arnaût, Beyrut: Müessesetü’r-Risale, 1414.
İbn Huzeyme, Ebûbekir Muhammed b. İshak en-Nisâbûrî. Sahîh-u İbn Huzeyme. thk. Muhammed Mustafa el-A‘zamî, Beyrut: Mektebü’l-İslâmî, 1390.
İbn Mâce, Ebû Abdillâh Muhammed b. Yezîd b. Mâce el-Kazvînî. Sünen-i İbn- Mâce. thk. Muhammed Fuâd Abdülbaki, Beyrut: Daru’l-Fikr, ts.
İbn Manzûr, Ebü’l-Fazl Cemâlüddîn Muhammed b. Mükerir. Lisânü’l Arabi’l Muhît. Beyrut: Dâr-ı Sadr, 1993.
İbnü’l-Esir, Ebu’s-Seadât el-Mubarek b. Muhammed el-Cezerî, En-Nihâye fi Ğaribü’l-Hadis ve’l-Eser, Beyrut: Mektebetü’l-İlmiyye, 1399.
İbnu’s-Salah, Takiyyüddin Osman b. Abdurrahman eş-Şehrezûri, Marifetu Enva’i ‘Ulûmu’l Hadis. thk. Nureddin ‘Itr, Şam: Daru’l-Fikr, 1406.
Kâdı İyâd, Ebû’l-Fadl b. Musa b. İyâd b. Amr el-Yahsûbî es-Sebtî. el-İlma‘ İlâ Marifeti Usuli’r-Rivaye ve Takyidi’s-Sima‘. thk. es-Seyyid Ahmet Sakar, Kahire: Dâru’t-Turâs, 1379.
Kudat Şeref Mahmut ve Emin Muhammed. Esbâbu Taaddüti’r-Rivâyât fî Mütûni’l-Hadisi’n-Nebeviyyeti’ş-Şerif. MecelletüDirâsâti’l-Câmiati’l-Ürdüniyye Ürdün: Dârü’l-Furkan, 1999.
Mübârekfûrî, Muhammed Abdurrahman b. Abdirrahim, Tuhfetu’l-Ahvezî Şerh-i Câmi‘i’t-Tirmizî, Beyrut, Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, t.y.
Nesâî, Ebû Abdirrahmân Ahmed b. Şuayb b. Alî. Sünen-i Nesâî (el-Müctebâ). thk. Abdülfettâh Ebû Ğudde Halep: Mektebetü’l-Matbûât, 1406.
Neysâbûrî, Hâkim Muhammed b. Abdullah, el-Müstedrek alâ es-Sahîheyn, Beyrut, Dâru’l-Kütübi’l İlmiyye, 1990.
Râmehurmuzî, el-Hasen b. Abdurrahman, el-Muhaddisü’l-Fasıl Beyne’r-Ravi ve’l-Vaî, thk. Muhammed Accâc el-Hatib, Beyrut: Darü’l-Fiker, 1404.
Tirmizî, Ebu Îsa Muhammed b. Îsa. Sünenü’t-Tirmizî. thk. İbrahim Atiyve, 2. Baskı, Mısır: Şirket-ü Mektebet-i ve Matbaat-i Mustafa, 1975.
Vellevî, Muhammed b. Ali el-İsyubî, Zehiretü’l-Ukbâ fi Şerhi’l-Muctebâ, Mekke. Daru Ale Birum li’n-Neşrî ve’t-Tevzi’, 2003.
Zehebî, Muhammed b. Ahmed, el-Kaşif, thk. Muhammed Avvame, Cidde: Darü’l-Kible li’s-Sekafe, 1413.