Türkiye’deki insan kaynakları yönetimi programları üzerine bir inceleme

İnsan kaynakları yönetimi disiplinine ve insan kaynağına verilen değerin son yıllarda dünyada olduğu gibi ülkemizde de öneminin arttığı söylenebilir. İnsan kaynakları yönetimi bir organizasyonda çalışanların bulunduğu her konumdadır. İnsana değer vermeyi temel alan insan kaynakları yönetimi, çalışandan yüksek seviyede verim alabilmek için organizasyonda eğitim ve geliştirme faaliyetlerinde bulunmaktadır. Bunun beraberinde nitelikli insan kaynağının yetiştirilmesinin insan kaynakları yönetimi alanında iyi bir eğitim alınmasıyla da mümkün olabileceği bilinmektedir. Bu nedenle çalışmada Türkiye’de yükseköğretim kurumlarında yer alan insan kaynakları yönetimi alanında verilen eğitim öğretim programları incelenmiştir. Çalışmanın yapıldığı tarih itibariyle insan kaynakları yönetimi alanında Türkiye’de aktif olarak 36 ön lisans, 13 lisans, 37 yüksek lisans ve 3 doktora programlarında teorik ve pratik eğitimler verilmektedir. Çalışmada ele alınan insan kaynakları yönetimi lisans ders planlarının başta işletme disiplini olmak üzere disiplinler arası bir yapıda olduğu görülmüştür. Fakat ön lisans, yüksek lisans ve doktora programlarında işletme bölümü derslerinden ziyade insan kaynakları yönetimiyle doğrudan bağlantılı olan dersler ekseninde yoğunlaştığını söylemek mümkündür.

Anahtar Kelimeler:

İnsan Kaynakları Yönetimi Eğitimi, Ders İçerikleri, Ders Programı, Ders Planı

A review on human resources management programs in Turkey

It can be said that the value given to the discipline of human resources management and human resources has increased in recent years in our country as well as in the world. Human resource management is in every position of employees in an organization. It is known that raising qualified human resources can be possible with a good education in the field of human resources management. For this reason, education and training programs in the field of human resources management in higher education institutions in Turkey were examined in this study. As of the date of the study, theoretical and practical trainings are given actively in 36 associate, 13 undergraduate, 37 graduate and 3 doctorate programs in the field of human resources management in Turkey. It has been seen that the human resources management undergraduate course plans discussed in the study have an interdisciplinary structure, especially the business discipline. However, it is possible to say that in associate, master's and doctoral programs, it concentrates on courses that are directly related to human resources management rather than business administration courses.

Keywords:

Human Resources Management Training, Course Contents, Syllabus.,

PDF

___

Akar, N. (2013). Türk yönetim yazınının son on yıllık kesitinde insan kaynakları yönetimine bakış. İş, Güç Endüstri İlişkileri ve İnsan Kaynakları Dergisi, 15(1), 70-87.
Dinçer Çetin, A. B. (2015). İnsan kaynakları yönetiminde bireysel performans değerlendirmenin önemi: Özel sektör uygulaması [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi] Türk Hava Kurumu Üniversitesi.
Bayraktaroğlu, S. (2015). İnsan Kaynakları Yönetimi. Sakarya Yayıncılık.
Benligiray, S. (2006). İşletmelerimizde insan kaynakları bölümlerinin ve yöneticilerinin önemi. Öneri Dergisi, 7(25), 69-81.
Benligiray, S. (2009). Türkiye’de insan kaynakları yönetimi alanında yapılan lisansüstü tezler ve bu tezlerde incelenen temaların analizi: 1938-2008 dönemi. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 4(1), 167-197.
Benligiray, S. (2020). İnsan kaynakları yönetimine giriş. H. Z. Tonus ve D. Paşaoğlu Baş (Ed.), İnsan kaynakları yönetimi içinde (s.3-38). T.C. Anadolu Üniversitesi Yayını.
Bingöl, D. (2019). İnsan kaynakları yönetimi, (11. Baskı). Beta Basım Yayım.
Bozyiğit, S. (2016). Türkiye’deki lojistikle ilgili lisans bölümlerinin ders programları üzerine bir inceleme. Journal of Yasar University, 11(42), 133-149.
Brewster, C. (2004). European perspectives on human resource management. Human Resource Management Review, 14, 365-382.
Dessler, G. (2019). İnsan kaynakları yönetimi. Palme Yayınevi.
Dinçer, D. & Ünsar, S. (2015). Türk üniversitelerinde insan kaynakları yönetimi eğitimi: Genel bir değerlendirme. Verimlilik Dergisi, 1, 109-121.
Erçek, M. (2004). Çeviri, aktör ağları ve eksik/öncül kurumsallaşma: Türkiye’deki mesleki personel/ insan kaynakları söyleminin yeniden kurgulanması, 1960-1999. Yönetim Araştırmaları Dergisi, 4(2), 129- 195.
Eroğlu, O. (2016). 1923’ten günümüze Türkiye’de insan kaynakları yönetiminin gelişimi. Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 12(29), 181-193.
Fındıkçı, İ. (2012). İnsan kaynakları yönetimi, (8. Baskı). Alfa Basım Yayım.
Harley, B., & Hardy, C. (2004). Firing blanks? An analysis of discursive struggle in HRM. Journal Of Management Studies, 41(3), 377-400.
Karakütük, K. (1997). İnsan kaynakları. Ankara University Journal of Faculty of Educational Sciences (JFES), 30(1), 115-132.
Keegan, A., & Bosalie, P. (2006). The lack of impact of dissensus inspired analysison developments in the field of human resource management. Journal of Management Studies, 43(7), 1491-1511.
Koçak, A. & Arun, Ö. (2013). İçerik analizi çalışmalarında örneklem sorunu. Selçuk İletişim Dergisi, 4(3), 21-28.
Koçer, S. & Öksüz, G. (2015). Elektronik işe alma sürecinde özel istihdam bürolarının rolü: Adecco Türkiye ve kariyer.net incelemesi. Uluslararası Yönetim İktisat ve İşletme Dergisi, 11(24), 181-203.
Mayson, S., & Barrett R. (2006). The ‘science’ and ‘practice’ of HRM in small firms. Human Resource Management Review, 16, 447–455.
Mıhçıoğlu, C. (1988). Türkiye’de çağdaş kamu yönetiminin başlangıç yılları. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Basın-Yayın.
Öge, S. (2022). İnsan kaynakları yönetimi. Eğitim Yayınevi.
Özçelik, A. O. (2006). 4857 sayılı İş Kanunun insan kaynakları yönetimi fonksiyonlarına etkileri ve konuyla ilgili bir araştırma. İ.Ü. İşletme Fakültesi Dergisi, 35(1), 85-107.
Özkanan, A. & Acar, O. K. (2022). Nicelikten niteliksizliğe Türk yükseköğretimi tarihinde iktisadi ve idari bilimler fakülteleri. Uluslararası Sosyal ve Eğitim Bilimleri Dergisi, (18), 1-15. http://10.20860/ ijoses.1112878
Personel Yöneticileri Derneği (PERYÖN), (2000). PERYÖN www.peryon.org adresinden 27 Haziran 2022 tarihinde alınmıştır.
Raymond, A. N. (2009). İnsan kaynaklarının eğitimi & geliştirilmesi. C. Çetin (Çev.), 1. Baskı, Beta Basım Yayım.
Sayılar, Y. (2005). İnsan kaynakları yönetimi alanının Türkiye’deki gelişim çizgisi: Yönetim organizasyon kongreleri üzerine bir araştırma. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 6(2), 147-176.
Storey, J. (1989). New Perspctives on human resource management. Routledge Publish. Uyargil, C., Adal, Z., Atay, İ. D., Acar, A. C., Özçelik, A. O., Sadullah, Ö., Dündar, G. & Tüzüner, V. L. (2015). İnsan kaynakları yönetimi, (7. Baskı). Beta Basım Yayım.
Üsdiken, B. & Çetin, D. (1999). Türkiye’de akademik dünyanın yönetme işine yaklaşımında 1950’li yıllarla birlikte ne değişti?. Amme İdaresi Dergisi, 32(4), 47-65.
Üsdiken, B. & Pasadeos, Y. (1993). Türkiye’de örgütler ve yönetim yazını. Amme İdaresi Dergisi, 26(2), 73-93.
Üsdiken, B. & Wasti, A. (2002). Türkiye’de akademik bir inceleme alanı olarak personel personel veya “insan kaynakları” yönetimi, 1972-1999. Amme İdaresi Dergisi, 35(3), 1-37.
Sakarya Üniversitesi (SÜ), (T.Y.). Tarihçe. https://iky.sakarya.edu.tr/tr/icerik/6248/8148/ tarihçe adresinden 27 Haziran 2022 tarihinde alınmıştır.
Yükseköğretim Kurulu (YÖK), (T.Y.). İnsan kaynakları yönetimi (fakülte) programı bulunan tüm üniversiteler. https://www.yok.gov.tr/kurumsal/mevzuat adresinden 10 Haziran 2022 tarihinde alınmıştır.