Öğrencinin Aktif Katılımına Dayalı Din Eğitimi

Bu çalışmada öğrencinin aktif katılımına dayalı din eğitiminin önemi ve ge-rekliliği üzerinde durulmuştur. Dinin temel yaklaşımından ve pedagojinin verilerin-den hareketle etkin din eğitiminin esasları incelenmeye çalışılmıştır. İslam dininin gönüllülük esasına dayalı itaat etme ve boyun eğme yaklaşımı ışığında, din eğitiminin de baskıcı ve dayatmacı bir tarzda olamayacağı sebepleriyle birlikte ele alınmıştır. Öğrencinin gönüllü ve aktif katılımına dayalı bir din eğitimi perspektifiyle, eğitim sürecinde uyulması gereken bazı prensipler etraflıca tahlil edilmiştir. Söz ko-nusu prensipler çerçevesinde, öğrenciyi eğitim sürecinin aktif bir unsuru haline getirecek olan hususlar üzerinde durulmuştur. Ayrıca aktif katılıma dayalı din eğitiminin, öğrencide din anlayışının oluşumu ve kişilik oluşumu üzerindeki belirley-ici etkisi üzerinde durulmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Din, Eğitim, Din Eğitimi, Eğitim Metodu, Öğretmen, Öğrenci

The Education of Religion Based Upon Students’ Active Participation

In this study, It is dwelled upon the importance and the necessity of edu-cation of religion based upon the active participation of student. Bases of active education of religion and data of pedagogy are tried to be studied by the media-tion of basic approach of religion. Islam, actually, is based on the obedienceness and willingness, that’s why it is emphasized that education of religion cannot be practiced by repressive and compelling methods. Some principles that have to be applied during education process by the perspective of education of religion based on active and willing participation of students are analyzed thoroughly. It is handled the matters make the student ac-tive figure of education process in the context of cited principles. Besides, it is ex-amined education of religion based upon active participation determining effect on students’ formation of concept of religion and their personalities.

Keywords:

Religious, Education, Religious Education, Education Method, Teacher, Student,

PDF

___

Akkol, Özden, http//www.avrupakoleji.com/code/tr.yaşadıkca.asp, 2004.
Aydın, C.Hakan, “Eğitim İletişimi Alana İlişkin Yeni Bir Tanım”, Kurgu Dergisi, sy. 15, 1998.
Ayar, A. Rıza-Güneş, Hüseyin, “Din Öğretiminde Öğrencinin Özgür Düşünmesini Engelleyen Problemlere İslam Tarihinden Çözüm Önerileri”, Milli Eğitim Dergisi, sy. 153-154, 2000.
Aydın, M. Şevki, “Özgürleştirici Din Eğitimi”, Diyanet Aylık Dergi, Eylül, 2008, sy. 213.
Batar, Yusuf, Örgün Din Eğitiminde Empatik Yaklaşım-İlköğretim Örneği, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Selçuk Üniv. Sos. Bil. Ens. Konya, 2005.
Bayraklı, Bayraktar, İslamda Eğitim, İstanbul, 1989.
Bilgin, Beyza, Eğitim Bilimi ve Din Eğitimi, Ankara, 2001.
Binbaşıoğlu, Cavit, Eğitim Psikolojisi, Sabah Kitapları, İstanbul, 1995.
Buhâri, Muhammed b. İsmail, el-Camiu’s- Sahih, İst, 1992.
Bulut, Aytekin, Din Eğitiminde Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık, DİB. Yayınları, Ankara, 2002.
Cumhurbaşkanlığı, Devlet Denetleme Kurulu Raporu, Ankara,1997.
Dinçer, Çağlayan “Pozitif Disiplin Tekniği ve Çocuklarda Öz Denetimi Sağlama Yolları”, Milli Eğitim Dergisi, sy. 147, 2000.
Dodurgalı, Abdurrahman, Din Eğitimi ve Öğretiminde İlkeler ve Yöntemler, İst., 1999.
Dökmen, Üstün, İletişim Çatışmaları ve Empati, Sistem Yay., İst., 1999.
Ebu İshak, İbrahim b. Musa el- Lahimi el Gırnati, el-Muvafakat fi Usuli-şeria, Şerh ve Tahkik: Şeyh Abdullah Draz, Mısır, ts.
Ertürk, Selahattin, Eğitimde Program Geliştirme, Ankara, 1972.
Elmalılı, M. Hamdi Yazır, Hak Dini Kur’an Dili, (Sadeleştirilmiş Nüsha), Çelik-Şura Yay. İstanbul, trs.
Eicher, Lavrence, “ISO 9000, 90’lı Yılların Kalite İdaresi”, Global ticarete Yönelik kalite Stratejisi, Uluslar arası ISO 9000 Forumu, İst., 23-24 Haziran 1993.
el-isfehani, Ragıb, Müfredatu elfazi’l- Kur’an, thk. M. Halil Atvan, 3.Baskı, Beyrut, 2001.
Friere, Paulo, Ezilenlerin Pedagojisi, çev. Dilek Hattatoğlu-Erol Özbek, İst., 1991.
Giblin, Les, İnsan İlişkilerinde Güven ve Güç Elde Etmenin Yolları, Sistem Yay., İstanbul, 1999.
Gordon, Thomas, Etkili Öğretmenlik Eğitimi, İstanbul, 1996.
Gökbunar, Ramazan, Naci B.,Muter, 21. Yüzyıla Doğru Türkiye’de Eğitim Hizmetlerinin Çağdaşlaştırılması, Marmara Ü Maliye Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayını, No.600/13, İst.
Gustave Le Bon, Kitleler Psikolojisi, çev. Selahattin Demirkan, İst, 1969.
Oktay, Ayla, “Öğretmenlik Mesleği ve Öğretmenin Niteliği,” Marmara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, sy. 1,İst., 1987.
Özbay, Yaşar-Şahin, Mustafa, “Empatik Sınıf Atmosferi Tutum Ölçeği (ESATO): Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması”, H.Ü Eğitim Fakültesi Dergisi,19, Ankara, 2000.
Özbek, Abdullah, “Din Eğitiminin Problemleri”, Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi, İst., sy. 6, 1999.
Kanmaz, Şebnem, “Anne Baba Okulu Çocuklarımız ve Biz” www.anneyizbiz.com. 2009.
Kaya, Y. Kemal, Devlet/Bürokrasi/İnsan. İstanbul, 1990.
Kepçeoğlu, Muharrem, Psikolojik Danışma ve Rehberlik, Ankara, 1994.
Kılavuz, M. Akif, “Yetişkin Din Eğitimcilerinde Bulunması Gereken Özellikler”, Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fak. Dergisi, c.12, sy. 1, 2003.
Müslim, Ebu’l- Huseyn b. el- Haccac, es- Sahih, İst. 1992.
Oğuzkan, Turhan, Türkiye’de Ortaöğretim ve Sorunları, İst.1981.
Öner, Necati, İnsan Hürriyeti, Ankara, 1998.
Öztürk, Mualla, “Din Eğitimi ve çocuk Ruh Sağlığı”,1.Din Eğitimi Semineri, A.Ü.İ.F. Yay., 1981.
Özyürek, Leyla, Öğretim İlke ve Yöntemleri, Ankara,1983.
Pazarlı, Osman, Din Eğitim ve Öğretiminde Genel Metodlar, İst,1967.
Selçuk, Ziya,(Talim ve Terbiye Kurulu Başkan)www.meb.gov.tr/ 2004.
Selçuk, Mualla, “Din Öğretimi Özgürleştiren Bir Süreç Olabilir mi”, Din Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar, M.E.B. Yayınları, İst, 2000.
Selçuk, Mualla, “Din Öğretiminin Kurumsal Temelleri”, Din Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar, M.E.B. Yayınları, İst.2000.
Uludağ, Süleyman, İslam’da Mürşid ve İrşad Faaliyeti, İst., 1975.
Tan, Hasan, Psikolojik Yardım İlişkileri, M.E.B. Yayınları, İst, 1992.
Tosun, Cemal, Din Eğitimi Bilimine Giriş, Ankara, 2005.
Türkmen, Halil. http// www.avrupakoleji.com/code/t.r yaşadıkca.asp. 2004.