Yiyecek İçecek İşletmelerinde Çalışanların Yönetici Koçluk Davranışı Algısının İş Tatmini Üzerindeki Etkisi

Yönetici koçluk davranışı, çalışanların performanslarını üst düzeye ulaştırmak, iş görenlerin kendi güçlü yönlerinin daha fazla farkına varmasını ve gerçek kapasitesini ortaya çıkarmasını sağlamak amacıyla yöneticilerin sergilediği motive edici, yönlendirici, tarafsız ve nesnel bir stratejik ortaklık davranışıdır. İş tatmini ise çalışanların işine, işyerine, iş çevresine karşı duyduğu, olumlu, rahatlatıcı ve huzur verici bir duygu yelpazesidir. Bu çalışmanın amacı yiyecek içecek işletmelerinde çalışanların yönetici koçluk davranışının iş tatmini üzerindeki etkisinin saptanmasıdır. Bu kapsamda Konya ilinde faaliyet gösteren kafelerde çalışanlar üzerinde anket uygulanmıştır. Araştırma kapsamında sosyo-demografik değişkenleri açısından yönetici koçluk davranışının ve çalışan iş tatminin farklılık gösterip göstermediği de ortaya konmaya çalışılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre, çalışanların yönetici koçluk davranışı algılarının iş tatmini üzerinde pozitif ve anlamlı bir etkiye sahip olduğu görülmektedir. Yönetici koçluk davranışının iş tatmininin %19,5‟lik kısmını açıkladığını saptanmıştır. Yönetici koçluğun iş görenlerin iş tatmini üzerinde pekiştirici etkisini ortaya koyan bu çalışma, örgütlerde bu davranış türünün diğer davranış ölçüt değişkenleri ile ilişkisini ve etkisini koyacak ve farklı örneklemlerde gerçekleşecek diğer çalışmaları yol gösterici niteliktedir.

The Effect of Employees' Perception of Executive Coaching Behavior on Job Satisfaction in Food and Beverage Businesses

Executive coaching behavior is a motivating, directing, objective and objective strategic partnership behavior that managers exhibit in order to maximize employee performance and enable employees to become more aware of their own strengths and reveal their real capacity. Job satisfaction is a range of positive, relaxing and peaceful emotions that employees feel towards their work, workplace and work environment. The aim of this study is to determine the effect of executive coaching behavior of employees in food and beverage businesses on job satisfaction. In this context, a questionnaire was applied to the employees working in cafes operating in Konya. Within the scope of the research, it was also tried to find out whether executive coaching behavior and employee job satisfaction differ in terms of socio-demographic variables. According to the results of the research, it is seen that the employees' perceptions of executive coaching behavior have a positive and significant effect on job satisfaction. It has been determined that executive coaching behavior explains 19.5% of job satisfaction. The study, which shows the reinforcing effect of executive coaching on the job satisfaction of the employees, is a guiding feature in the organizations that will put the relationship and effect of this behavior type with other behavioral criteria variables and take place in different samples.

PDF

___

Akıncı, Z. (2002). Turizm sektöründe işgören iş tatminini etkileyen faktörler: beş yıldızlı konaklama işletmelerinde bir uygulama. Akdeniz Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2(4), 1-25.
Alpar, R. (2000). Spor bilimlerinde uygulamalı istatistik. Ankara: GSGM Yayınları.
Barutçu, E. ve Özbay, Ö. (2009). Koçluk yaklaşımının yönetici ve iş gören üzerine etkilerine ilişkin bir araştırma. Akademik Araştırmalar ve Çalışmalar Dergisi (Akad), 1(1), 47-62.
Barutçugil, İ. (2018). Yönetici için koçluk becerileri. Ankara: Kariyer Yayıncılık.
Bayram, A., Yıldırım, Y. ve Ergan, S. (2017). Yönetici koçluk davranışı ile içsel pazarlama arasındaki ilişki. III. IBANESS Kongreler Serisi, 71-83.
Çarıkçı, İ. H. (2000). Çalışanların iş tatminlerini etkileyen kişisel özellikler: süpermarket çalışanları üzerinde bir araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 5(2), 155-168.
Çelik, A., Akatay, A. ve Şimşek, M. (2007). Kariyer yönetimi ve insan kaynakları yönetimi uygulamaları. İçinde Şerif Şimşek (Edt). Ankara: Gazi Kitabevi.
Ellinger, A. D. (2013). Supportive supervisors and managerial coaching: exploring their intersections. Journal of Occupational and Organizational Psychology, 86(3), 310–316
Feldman, D. C. ve Lankau, M. J. (2005). Executive coaching: are view and agenda for future research. Journal of Management, 31(6), 829-848.
Gezer, H. (2016). Yönetici koçluk davranışının çalışan tatminine etkisi üzerine bir araştırma(Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Haliç Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Hagen, M. (2012). Managerial coaching: A review of the literature. Performance Improvement Quarterly, 24(4), 17-39.
Hamlin, R. G., Ellinger, A. E. ve Beattie, R. S. (2008). The emergent “coaching industry”: awake-upcall for HRD professionals. Human Resource Development International, 11, 287-305.
İşcan, Ö. F. ve Timuroğlu, M. K. (2007). Örgüt kültürünün iş tatmini üzerindeki etkisi ve bir uygulama. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 21(1), 119-135.
Kalkavan, S. (2015). Koçluk etkilediği ve etkilendiği örgütsel faktörler (1. Baskı). İstanbul: Artikel Yayıncılık.
Kampa-Kokesch, S. ve Anderson, M. (2001). Executive coaching: A comprehensive review of the literature. Consulting Psychology Journal: Practice and Research, 53, 205-228.
Karaduman, A. (2002). Ekip çalışmasında, liderin iş tatmini üzerindeki etkisi (Yüksek Lisans Tezi). Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Kilburg, R. R. (1996). Toward a conceptual understanding and definition of executive coaching. Consulting Psychology Journal: Practice and Research, 48(2), 134.
Kilburg, R. R. (2000). Executive coaching: Developing managerial wisdom in a world of chaos (pp. xiv-253). Washington, DC: American Psychological Association.
Kombarakaran, F. A., Yang, J. A., Baker, M. N. ve Fernandes, P. B. (2008). Executive coaching: It works! Consulting Psychology Journal: Practice and Research, 60(1), 78-90.
Lewis-Duarte, M. ve Bligh, M. (2012). Agents of „influence‟: Exploring the usage, timing, and outcomes of executive coaching tactics. Leadership & Organization Development Journal, 33 (3), 255-281.
McDermott, M., Levenson, A. ve Newton, S. (2007). What coaching can and cannot do for your organization. People andStrategy, 30(2), 30-37.
Natale, S. M. ve Diamante, T. (2005). The five stages of executive coaching: Better process makes better practice. Journal of Business Ethics, 59(4), 361-374.
Nowack, K. M. (1997). Self-ratings as a predictor of assessment center performance. Journal of Social Behavior and Personality, 12, 145-166.
Park, S. (2007). Relationships among managerial coaching in organizations and the outcomes of personal learning, organizational commitment, and turnover intention. Ph.D Thesis, University of Minnesota.
Peltier, B. (2011). The Existential Stance. In The Psychology of Executive Coaching (pp. 196-209). Routledge.
Seyyar A. ve Öz, C. (2007). İnsan kaynakları terimleri ansiklopedik sözlük. İstanbul: Değişim Yayınları.
Sherman, S. ve Freas, A. (2004). The wild west of executive coaching. Harvard Business Review, 82(11), 82-93.
Tobias, L. L. (1996). Coaching executives. Consulting Psychology Journal, 48(2), 87-95.
Üçüncü, K. (2016). İş tatmini ve motivasyon. Karadeniz Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Trabzon.
Wasylyshyn, K. M. (2003). Executive coaching: An outcome study. Consulting Psychology Journal: Practice And Research, 55(2), 94-106
Whitmore, S, J. (2017). Performans için koçluk. 5. Baskı, Ankara: Paloma Yayınevi.
Witherspoon, R. ve White, R. P. (1996). Executive coaching: A continuum of roles. Consulting Psychology Journal: Practiceand Research, 48(2), 124-133.