___

Acar, F. T. (2001). Duygusal Zekâ Yeteneklerinin Göreve Yönelik ve İnsana Yönelik Liderlik Davranışları İle İlişkisi: Banka Şube Müdürleri Üzerine Bir Alan Araştırması. Doktora Tezi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Adeyemo, D. A., & Adeleye, A. T. (2008). Emotional Intelligence, Religiosity And Self-Efficacy As Predictors Of Psychological Well-Being Among Secondary School Adolescents İn Ogbomoso, Nigeria. Europe’s Journal Of Psycology, Vol 4, No 1. Retrieved from: http://www.ejop.psychopen.eu/ar ticle/view/423/html.

Akkan, E. (2010). Orta Öğretimdeki Üstün Yetenekli Öğrencilerin Duygusal Zekâ Ve Yaratıcılık Düzeylerinin Yaşam Doyumlarını Yordama Gücü. Yüksek Lisans Tezi.Tokat: Gaziosmanpaşa Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Anlıak, Ş., & Dinçer, Ç. (2005). “Okul Öncesi Dönemde Kişiler Arası Bilişsel Problem Çözme Becerilerinin Geliştirilmesi” Eğitim Araştırmaları, Sayı: 20, ss.122-134.

Arslan, B. E., Kaynak , K., Pınarcık , Ö., & Arslan, E. (2013). Okul Öncesi Öğretmen Adaylarının Duygusal Zekâları Ve Yaşam Doyumları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 2(3) , 35-42.

Atalay, B. (2014). Ortaokul Öğrencilerinin Duygusal Zekâları İle Akademik Başarıları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi.Yüksek Lisans Tezi. Konya: Necmettin Erbakan Üniversitesi.

Aydın, F. (2010). Akademik Başarının Yordayıcısı Olarak Akademik Güdülenme, Öz-yeterlik ve Sınav Kaygısı. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Bandura, A. (1977). Self-efficacy: Toward A Unifying Theory Of Behavioral Change. Psychological Review, 84,191-215.

Bandura, A. (1994). Self-efficacy. V. S. (Der.) içinde, Encyclopedia of Human Behavior (s. 4, 71-81). New York: Academic Press.

Bandura, A. (1981). Self-Referent Thought: A Developmental Analysis of Self-Efficacy. In J. H. Flavell, & L. Ross (Eds.), Social Cognitive Development: Frontiers and Possible Futures (pp. 200-239). Cambridge: Cambridge University Press.

Bandura, A. (2000). Cultivate Self Efficacy For Personal And Organizational Effectiveness. E. Locke (Ed.)İçinde, Handbook Of Principles Of Organization Behavior (S. 120-135). Oxford: Blackwell.

Bandura, A. (2001). Social Cognitive Theory: An Agentic Perspective. Annual Review of Psychology , 52, 1-26.

Bar-On, R. (2006). The Bar-On Model of Emotional-Social İntelligence (ESI). Psicothema, 18, supl., 13-25.

Buckley, M., Storino, M., & Saarni, C. (2003). Promoting Emotional Competence in Children and Adolescents:

Implications for School Psychologists. School Psychology Quarterly, 18(2),177-191.

Caprara, G., Barbaranelli, C., Cervone, D., & Pastorelli, C. (2004). Contribution Of Self-Efficacy Beliefs To Psychosocial Outcomes In Adolescence: Predicting Beyond Global Dispositional Tendencies. Personality and Individual Differences, 37,751-763.

Deniz, M. & Avşaroğlu, S. (2014). Üniversite Öğrencilerinin Duygusal Zekâ Yeteneklerinin Karar Vermede Özsaygı ve Karar Verme Stillerini Açıklama Düzeyinin İncelenmesi. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(1), 121-138.

Deniz, M. E., Işık, E., & Özer, E. (2013). Duygusal Zekâ Özelliği Ölçeği–Kısa Formu: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması . Eğitim ve Bilim Cilt 38, Sayı 169, 407-419.

Deniz, M. E., Traş, Z., & Aydoğan, D. (2009). Akademik Erteleme ve Denetim Odağının Duygusal Zekâ Açısından İncelenmesi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri / Educational Sciences: Theory & Practice, 9 (2) , Bahar , 607-632.

Doğan, S., & Demiral, Ö. (2007). Kurumların Başarısında Duygusal Zekânın Rolü ve Önemi. Celal Bayar Üniversitesi Yönetim ve Ekonomi, 14(1), 209-230.

Durak, İ. (2018). Girişimcilik Niyeti ile Duygusal Zekâ ve Bazı Sosyo-Demografik Değişkenler Arasındaki İlişki: Üniversite Öğrencileri Üzerine Bir Araştırma. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi 7(1) , 281-297.

Eli, İ. (2007). Özdüzenleme Eğitimi, Fen Başarısı ve Öz-yeterlik. Doktora Tezi . İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Ergün, O. (2016). Ergenlerde Duygusal Zekâ Özellikleri İle Psikolojik Sağlamlık Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: İstanbul Arel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Gençoğlu, C., & Yılmaz, M. (2013). Duygusal Farkındalık Eğitim Programının Duygu Kontrol Düzeyine Etkisi. International Journal of Social Science, 961-980.

Gharetepeh, A., Safari, Y., Pashaei, T., Razaei, M., & Kajbaf, M. B. (2015). Emotional İntelligence As A Predictor Of Self-Efficacy Among Students With Different Levels Of Academic Achievement At Kermanshah University Of Medical Sciences. Journal of Advances in Medical Education & Professionalism, Apr; 3(2): 50–55.

Gist, M. E., & Mitchell, T. (1992). Self-Efficacy: A Theoretical Analysis Of Its Determinants And Malleability. Academy of Management Review, 17(2),183-211.

Goleman, D. (2013). Duygusal Zekâ EQ Neden IQ’dan Daha Önemlidir? İstanbul: Varlık Yayınları.

Gundlach, M. J., Martinko, M. J., & Douglas, S. C. (2003). Emotional Intelligence, Causal Reasoning and the Self- Efficacy Developmental Process. The International Journal of Organizational Anlysis, Vol. 11 No.3 229-246.

Güneş, F. (2011). Üniversite Öğrencilerinin Sosyal Problem Çözme Düzeylerinin ve Sosyal Yetkinlik Bazı Değişkenler Açısından İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Konya: Selçuk Üniversitesi.

Güneş, F., & Traş, Z. (2013). Üniversite Öğrencilerinin Sosyal Problem Çözme Düzeylerinin Sosyal Yetkinlik Açısından İncelenmesi. The Journal of Academic Social Science Studies, Volume 6 Issue 7, p. 1099-1108.

Gürol, A., Özercan, M., & Yalçın, H. (2010). A Comparative Analysis of Pre-Service Teachers’ Perceptions of Self-Efficacy and Emotional İntelligence. Procedia Social and Behavioral Sciences, 2(2), 3246-3251.

Hashemi, M. R., & Ghanizadeh, A. (2011). Emotional Intelligence and Self-Efficacy: A Case of Iranian EFL University Students. International Journal of Linguistics, Vol. 3, No. 1: 1-16.

İşeri, İ. (2016). Lise Öğrencilerinin Duygusal Zekâ Düzeyleri İle Sosyal Duygusal Öğrenme Becerileri Arasındaki İlişkilerin İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Sakarya: Sakarya Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Karasar, N. (2013). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.

Kirk, B. A., Schutte, N. S., & Hine, D. W. (2008). Development and Preliminary Validation of an Emotional Self-efficacy Scale. Personality and Individual Difference, 45(5), 432-436. doi:10.1016/j.paid.2008.06.010.

Köksal, A. (2007). Üstün Zekâlı Çocuklarda Duygusal Zekâyı Geliştirmeye Dönük Program Geliştirme Çalışması. Doktora Tezi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Mayer, J. D., Dipaolo, M., & Salovey, P. (1990). Perceiving Affective Content in Ambiguous Visual Stimuli: A Component of Emotional İntelligence. Journal of Personality Assessment, 772-781.

Mayer, J. D., & Gaschke, Y. N. (1988). The Experience And Meta-Experience of Mood. Journal of Personality and Social Psychology, 55(1), 102-111.

Meyerhof, K. (2007). “’Emotional Intelligence’’. Pediatrics for Parents, Vol.23 n:5, pg.8.

Millburg, S. (2009). The Effects of Environmental Risk Factor On At Risk Urban High School Students, Academic Self- efficacy. University of Cincinnati Education: Urban Educational Leadership.

Muris, P. (2002). Relationships between Self-Efficacy and Symptoms of Anxiety Disorders and Depression in a Normal Adolescent Sample. Personality and Individual Differences, 32, 337-348.

Öncü, H. (2012). Akademik Özyeterlik Ölçeğinin Türkçe’ye Uyarlanması. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 13(1), 183-206.

Özbay, Y., Palancı, M., Kandemir, M., & Çakır, O. (2012). Üniversite Öğrencilerinin Öznel İyi Oluşlarının Duygusal Düzenleme, Mizah, Sosyal Özyeterlik ve Başa çıkma Davranışları İle Yordanması. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 10(2), 325-345.

Pajares, F. (1996). Self-Efficacy Beliefs In Academic Settings. Review of Educational Research, 66(4), 543-578.

Pastorelli, C., Barbaranelli, C., Rola, J., Rozsa, S., Bandura, A., & Caprara, G. V. (2001). Structure of Children’s Perceived Self-Efficacy: A Cross-national Study. European Journal of Psychological Assessment, 17, 87–97.

Petrides, K. V., Sangareasu, Y., Furnham, A., & Fredrickson, N. (2006). Trait emotional intelligence and children‟s peer relations at school. Social Development, 15(3), 537–547.

Salovey, P., & Mayer, J. D. (1990). Emotional Intelligence. Imagination, Cognition, and Personality. 185-211.

Santrock, J. (2012). Ergenlik (14. Basım). Ankara: Nobel Yayınları.

Sarkhosh, M., & Rezaee, A. (2014). How Does University Teachers’ Emotional Intelligence Relate To Their Self-Efficacy Beliefs? Porta Linguarum, 21, 85-100.

Schunk, D. H. (1991). Self-Efficacy and Academic Motivation. Educational Psychologist, 26, 207-231.

Senemoğlu, N. (2007). Gelişim Öğrenme ve Öğretim Kuramdan Uygulamaya. Ankara: Gönül Yayıncılık.

Seyis, S. (2011). Ortaöğretim Öğrencilerinin Motivasyonları ve Duygusal Zekâları İle Akademik Başarıları Arasındaki İlişki. Yüksek Lisans Tezi.Trabzon: Karadeniz Teknik Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Şenel, E. (2015). Beden Eğitimi Ve Spor Yüksekokulunda Öğrenim Gören Öğrencilerin Sosyal Destek Algıları, Genel Öz Yeterlik İnançları Ve Duygusal Zekâ Düzeylerinin Değerlendirilmesi . Muğla: Muğla Sıtkı Koçman Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.

Telef, B. B. (2011). Öz-Yeterlikleri Farklı Ergenlerin Psikolojik Semptomlarının İncelenmesi. Doktora Tezi. İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Telef, B. B., & Karaca, R. (2012). Çocuklar İçin Öz- Yeterlik Ölçeği; Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, 169-187.

Topşar, A. (2015). Ortaokul 7. Sınıf Öğrencilerinde Duygusal Zekâ İle Bilgisayar Oyun Bağımlılığı Arasındaki İlişkinin İncelenmesi . İstanbul: Fatih Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Traş, Z., & Arslan, E. (2013). Ergenlerde Sosyal Yetkinliğin, Algılanan Sosyal Destek Açısından İncelenmesi. İlköğretim Online, 12(4), 1133-1140.

Tuğrul, C. (1999). Duygusal Zekâ. Klinik Psikiyatri, 12-20.

Uyar Kurt, A. (2016). Ebeveyn Kaybının Duygusal Zekâ Ve Problem Çözme Becerisi Üzerindeki Etkisi. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: Beykent Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Ümit, N. (2010). Ergenlerin Duygusal Zekâları Ve Saldırganlık Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.

Üredi, L., & Kösece Loğoğlu , P. (2016). Ortaokul Öğrencilerinin Duygusal Zekâ ve Akademik Öz-yeterlik Düzeyleri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi (Adana İli Örneği). IIIrd Internatıonal Eurasıan Educatıonal Research Congress Bildiri Kitabı (s. 286-290). Muğla: Anı Yayıncılık.

Vuran (2007). Sosyal Yeterliklerin Geliştirilmesi. S. Eripek (Ed.), İlköğretimde Kaynaştırma İçinde (ss.221-242). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Yayınları.

Willemse, M. (2008). Exporing the Relationship Betwen Self-Efficacy and Aggressıon in a Group of Adolescents in The Peri-Urban Town of Worcester. University of Stellenbosch: Unpublish Master of Art Thesis.

Yazıcı, H., Seyis , S., & Altun, F. (2011). Emotional İntelligence and Self-efficacy Beliefs as Predictors of Academic Achievement Among High School Students. Procedia Social and Behavioral Sciences, 15; 2319-2323.

Yeşilyaprak, B. (2001). Duygusal Zekâ ve Eğitim Açısından Doğurguları. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi Yıl:7, Sayı: 25, 139-146.

Zeidner, M., Shani-Zinovich, I., Matthews, G., Richard, D., & Roberts, R. (2005). Assessing Emotional Intelligence in Gifted High School Student: Outcomes Depend On The Measure. Intelligence, 33(4):369-391.