KUZALAN TABİAT PARKI’NIN DOĞA TURİZM POTANSİYELİ (DERELİ-GİRESUN)

Turizm son zamanlarda gerek sosyo-kültürel gerekse ekonomi alanına sağlamış olduğu katkıları ile önemini arttırmaya devam ettirmektedir. Turizm sektörünün ekonomiye katmış olduğu pay göz önüne alındığında birçok ülke sahip olduğu doğal alanlarını birer turistik çekim noktası haline getirmesine yönelik çalışmalara hız vermiştir. Tabiat parklarının kendine has flora ve fauna çeşitliliğini bünyesinde bulundurmasıyla son zamanların en dikkat çekici alanları olmaya başlamıştır. Tabiat parklarının doğal, kültürel, tarihi değerlerini daha uzun yıllar sürdürülebilmesi için tabiat koruma alanı ve tabiat parkı olarak koruma altına alınmasını zorunlu hale getirmiştir. Birçok doğa harikasını bir alanda toplu görebilme imkânı tabiat parklarını turistik çekim merkezlerine dönüştürmüştür. Koruma altına alınmış olan Kuzalan Tabiat Parkı Doğu Karadeniz Bölümü’nde yer alan Giresun iline ait zengin turizm potansiyeline sahip bir alandır. Giresun iline 45 km Dereli ilçe merkezine 13 km mesafedeki tabiat parkı Dereli ilçesi Alancık köyünün Kuzalan mahallesinde bulunur. Söz konusu tabiat parkı doğal ve kültürel varlıkları ile dikkat çeken en önemli özelliği Pamukkale’yi anımsatan travertenleri, şelaleleri, tarihi ahşap değirmeni, subasar ormanı, anıt ağaçları, sodalı suyu, mağarası, orman içi yürüyüş yolu, zengin fauna ve florayı içerisinde barındıran bir alanda bulunmasıdır. Turizm potansiyeli oldukça yüksek olan bu tabiat parkı eşine zor rastlanan tüm güzelliklerin 482 hektarlık alanda buluşması ile büyük bir öneme sahiptir. Yaptığımız araştırma sonucunda tabiat parkını mağara turizmi, sağlık turizmi, kültürel turizm, kuş gözlemciliği gibi aktivitelerin gerçekleştirildiği günübirlik rekreasyon ve turizm destinasyonu haline gelebilmesi için tanıtımı yapılmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Dereli, Kuzalan, Tabiat Parkı, Turizm

Natural Tourism Potential of Kuzalan Nature Park (Dereli-Giresun)

Tourism recently continues to increase its importance by contributions to cultural and economic fields. Considering portion of tourism sector in economy, many countries accelerate their works trying to establish tourist attraction points by natural regions they have. By owning unique flora and fauna diversity, nature parks start to be the most attracting regions nowadays. For better protection of the rare natural beauties, it is necessary to make them either nature park or nature protection area. Chance to see many wonders of nature all together in one place turns nature parks into tourist attractions. Kuzalan Nature Park, which is under protection, is a region having rich tourism potential for Giresun province located in East Black Sea Region. The nature park, located in Kuzalan neighborhood, Alancık Village, Dereli District, is in 45 km distance from Giresun province and 13 km distance from Dereli district center. The most important feature of this naturally and culturally attracting nature park is that it is placed in an area owning travertines reminding Pamukkale, waterfalls, historical wooden mill, longose forest, monument trees, mineral water, cave, walking path in forest, rich fauna and flora inside. This nature park with quite high tourism potential has a great significance as it brings all hard-to-find beauties together in 482 hectares. In this study, the nature park is tried to be presented to make it a daily recreational and touristic destination where activities like cave tourism, health tourism, cultural tourism, bird observation are carried out.

Keywords:

Dereli, Kuzalan, Nature Park, Natural Tourism,

PDF

___

AA, (2017). 25 Kasım 2017 tarihinde http://aa.com.tr/tr/yasam/doganin-sakli-harikasi-kuzalan-tabiat-parki/598906, adresinden edinilmiştir.
Arınç, K. (2002). Rekreasyonel açıdan değerlendirilmesi gereken bir yöre; günpınar çağlayanı ve çevresi (Şuhul Vadisi/Darende). Türk Coğrafya Dergisi, 19, 1-21.
Atayeter, Y. Çiloğlu, M. H. & Büyükkal, A. H. (2007). Uçansu çağlayanları (Gebiz-Antalya). Marmara Coğrafya Dergisi, 16, 205-220.
Bekdemir, Ü. & Sezer, İ. (2016). Yedi Değirmenler ve Mağarası Tabiat Parkı’nın coğrafi özellikleri ile ekoturizm olanaklarının değerlendirilmesi. Doğu Coğrafya Dergisi, 21(36), 43-78.
Birinci, S., Zaman, M. & Bulut, İ. (2016). Limni Gölü Tabiat Parkı’nın (Gümüşhane) rekreasyon potansiyeli. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9(46), 285-294.
Bulut, İ. Sevindi, C. Kaya, G. & Zaman, M. (2005). Türkiye’nin tanıtılmamış doğal güzelliklerine yeni bir örnek; Ciro Çağlayanı (Yusufeli-Artvin). S. Avcı & H. Turoğlu (Ed.), Ulusal Coğrafya Kongresi “Prof. Dr. İsmail Yalçınlar Anısına” içinde (s. 107-115), İstanbul: Çantay Kitabevi.
Devlet Meteoroloji İşleri Genel Müdürlüğü.
DKMP, (2017). 11 Aralık 2017 tarihinde http://www.milliparklar.gov.tr/Anasayfa/istatistik.aspx?sflang=tr, adresinden edinilmiştir.
Doğanay, H. & Zaman, S. (2001). Kurşunlu ve Düden çağlayanları: coğrafi bir tanıtım. Doğu Coğrafya Dergisi, 7(5), 1-33.
Doğanay, H. (2000). Türkiye’de az tanınan üç doğa harikası: “Tomara-Sarıkayalar ve Muradiye Çağlayanları”. Doğu Coğrafya Dergisi, 6(3), 1-24.
Efe, R., Sönmez, S., Cürebal, İ. & Soykan, A. (2008). Balıkesir’in geoturizm yöreleri: Marmara geoturizm yöresi örneği, (3. Balıkesir Ulusal Turizm Kongresi’nde sunulmuştur). Balıkesir, Türkiye.
Facebook, (2017). 08 Aralık 2017 tarihinde https://www.facebook.com/, adresinden edinilmiştir.
Giresun İl Çevre Durum Raporu 2011. (2012). http://www.csb.gov.tr/turkce/dosya/ced/icdr2011/giresun_icdr2011.pdf, adresinden edinilmiştir.
Giresun İl Çevre Durum Raporu 2014. (2015). http://www.csb.gov.tr/db/ced/editordosya/Giresun2015.pdf adresinden edinilmiştir.
Habertürk, (2016). 10 Kasım 2016 tarihinde http://www.haberturk.com/yerel-haberler/haber/9288493-mavigol-doga-tutkunlarini-büyülüyor, adresinden edinilmiştir.
Hazar, A. (2003). Turizm. İstanbul: YA-PA Yayın.
Karadeniz, V. (2013). Sürdürülebilirlik Kapsamında Sızır Şelalesi ve çevresinin rekreasyonel potansiyeli. International Journal of Human Sciences, 10(1), 1098- 1015.
Kaymaz, Ç. K. & Özşahin, E. (2013). Hatay ilinin potansiyel eko turizm alanlarının coğrafi açıdan değerlendirilmesi (Doğu Akdeniz). M. İ. Haseki (Ed.). 2. Doğu Akdeniz Turizm Sempozyumu “Ekoturizm”, Bildiriler Kitabı içinde (s. 161-179). Adana: Ofis Reklam Danışmanlık.
Kaymaz, Ç. K. & Özşahin, E. (2015). Harbiye Şelalesi (Defne-Hatay) doğal ortam özellikleri ve turizm potansiyeli. R. Efe (Ed.), Coğrafya'da Yeni Yaklaşımlar Prof. Prof. h. c. Dr. İbrahim Atalay’ın 45. Meslek Yılına Armağan içinde (s.347-362). İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi Matbaası.
Koday, S. & Çelikoğlu, Ş. (2009). Ekoturizm açısından bir inceleme Aksu Çayı Şelaleleri (Bartın). Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9(43), 131-146.
Koday, Z. & Demir, M. (2011). Keklik Şelalesi (Sarıkamış/Kars) doğal çevre özellikleri ve beşeri ekonomik potansiyeli. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2(15), 289-306.
Koday, Z., Koday, S. & Kaymaz, Ç. K. (2015). Mençuna Şelalesi’nin sürdürülebilir ekoturizm planlaması açısından değerlendirilmesi. S. Zaman & O. Coşkun (Ed.). Coğrafya’ya Adanmış Bir Ömür Prof. Dr. Hayati Doğanay içinde (s. 215-237). Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
KTM, (2017). 11 Aralık 2017 tarihinde http://www.kulturvarliklari.gov.tr/TR,44974/illere-gore-sit-alanlari-istatistigi.html, adresinden edinilmiştir.
Kurt, İ., Özkan M., Karslı, Ş., Çolak, T. & Topçu, T. (2006). Doğu Karadeniz Bölgesi’nin jeodinamik ve metalojenik evrimi (Keşap (Giresun)-Çarşıbaşı (Trabzon)-Torul (Gümüşhane) arasının jeolojisi). Ankara: Maden Tetkik ve Arama Genel Müdürlüğü Jeoloji Etütleri Dairesi Başkanlığı.
Moran, G. (1998). Aydın Dilek Yarımadası-Büyük Menderes Deltası Milli Parkı: sorunlar ve ekolojik turizm”, Büyük Menderes Havzası, (III. Tarım ve Çevre Sempozyumu’nda sunulmuştur. Aydın, Türkiye).
Özdemir, Ü., Zaman, S. & Sever, R. (2004). Rekreasyonel açıdan Ulukaya Şelalesi ve Kanyonu. Doğu Coğrafya Dergisi, 9(12), 331-348.
Özgüç, N. (2007). Turizm Coğrafyası Özellikler ve Bölgeler. İstanbul: Çantay Kitabevi.
Özşahin, E. & Kaymaz, Ç. K. (2014). Gilindire (Aynalıgöl) Mağarası’nın turizm potansiyeli (Aydıncık, Mersin). Doğu Coğrafya Dergisi, 19(31), 145-166.
Özşahin, E. & Kaymaz, Ç. K. (2015). Türkiye şelalelerinin turizm potansiyelinin coğrafi yaklaşımla incelenmesi. Route Educational and Social Science Journal, 2(2), 12-29.
Polat, S., Karğı, S. & Güney, Y. (2012). Gümüşsu (Homa) Şelalesi (Çivril-Denizli). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 27, 203-216.
Sever, R. & Kopar, İ. (2009). Maral Şelalesi (Borçka-Artvin), doğal ortam özellikleri ve ekonomik potansiyeli. Türk Coğrafya Dergisi, 52, 17-29.
Sevindi, C. (2011). Susuz Çağlayanı (Susuz-Kars) ve turistik potansiyeli. Erzincan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(2), 325-352.
Soykan, F. (2004). Yerele ekonomi ürünlerinin kırsal turizm için önemi ve İzmir örneği (Türkiye). (II. Uluslararası Turizm Çevre ve Kültür Sempozyumu’nda sunulmuştur. İzmir, Türkiye).
T.C. Orman ve Su İşleri Bakanlığı 12. Bölge Müdürlüğü Giresun Şube Müdürlüğü, (2013). Giresun İli Doğa Turizmi Master Planı 2013-2023. http://bolge12.ormansu.gov.tr/12bolge/Files/Giresun%20Do%C4%9Fa%20Turizmi%20Master%20Plan%C4%B1.pdf adresinden edinilmiştir.
T.C. Orman ve Su İşleri Bakanlığı Doğa Koruma ve Milli Parklar Genel Müdürlüğü, (2014). Kuzalan Tabiat Parkı 1/10.000 Ölçekli Uzun Devreli Gelişim Planı, Analitik Etüt-Sentez Raporu.
Tamgaç, Ö. F., Demirel, Z. & Günay, K. (1990). Giresun, Kürtün, Pınarlar köyü madensuyu kaynağının jeoloji ve hidrojeoloji raporu. Ankara: Maden Tetkik ve Arama Genel Müdürlüğü.
TÜİK, (2017). 12 Aralık 2017 tarihinde https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr, adresinden edinilmiştir.
Uzun, A., Zeybek, H. İ., Yılmaz, C. & Bahadır, M. (2015). Aksu Çayı Havzası traverten mağaraları, Giresun. Marmara Coğrafya Dergisi, 31, 243-257.
Yılmaz, Ö. D. (2007a). Turizm Sektörünün Tanımı, Yapısı ve Özellikleri. O. İçöz (Ed.), Genel Turizm: turizmde temel kavramlar ve ilkeler içinde (s. 1-19). Ankara: Turhan Kitapevi.
Yılmaz, Ö. D. (2007b). Dünyada ve Türkiye’de turizmin tarihsel gelişimi. O. İçöz (Ed.), Genel turizm: turizmde temel kavramlar ve ilkeler içinde (s. 21-37). Ankara: Turhan Kitapevi.