Türkiye ile Avrupa Ekonomik Topluluğu1 (AET) arasındaki ilişkilerin neredeyse AET’nin kuruluşuna kadar giden uzun tarihi, hedeflenen tam üyelik çerçevesinde Türk Dış Politikasının önemli ve öncelikli bir alanı olarak varlığını devam ettirmektedir. Türkiye’nin AET ile 1959’da “ortak üyelik” talebi ile başlayan ve 1963 Ankara Anlaşması ile de hukuki bir yapıya da kavuşan ilişkileri yarım yüzyıllık bir geçmişe sahip olsa da, bu ilişkilerin dar kapsamlı diplomatik kalıplarından çıkıp her iki tarafın siyasi, ekonomik ve sosyal yapılarını etkileyecek bir zemine kavuşması ancak 90’lı yıllarda gerçekleşmiştir. Her iki tarafı “ortaklığa” yönelten başlangıç dinamikleri Soğuk Savaş ile yakından ilgili olmasına rağmen, niteliksel yakınlaşma ve gelişmelerin Soğuk Savaş sonrasında yaşanması da bir tesadüf değildir.