Modern dünya düzenlerinde yaşanan krizler aynı zamanda demokrasi ve cumhuriyet idealinin olmazsa olmazı kabul edilen ulus devletin kriziyle de kesişmektedir. Kabileleşme, kitleselleşme, mutlak yoksulluk, göç ve iç savaşlar imparatorlukların yıkıntıları üzerine kurulmuş emperyalist siyasi ve iktisadi yapıların bir yan ürünüdür. Ulus devletin kendisi de isteksizce de olsa en baskıcı ve yalnızlaştırılmışta olsa hala kabul gören emperyalizm modellerinden birisidir. Bu makale kümeleşme ve kitleselleşme eğilimi gösteren, tâbiiyet veya yaderklik ilişkilerine ya da egemenlik ve bağımsızlık gibi yanılgılara karşı yeni özgürlükçü ve hürriyetçi siyasal teorik arayışlara bir katkı sağlama niyeti taşımaktadır. Böyle bir teori muhtemelen bir devlet veya rejim teorisi değil çoğulcu bir toplum ve toplumlararası ilişkiler teorisi olacaktır. Bu yazı bunu yaparken İbni Haldun’un Mukaddime adlı eserinden faydalanmaktadır.

The crises which modern world systems have been going through overlap the crises of nation-states which were once considered to be sine qua non of democratic and republican ideals. Tribalisation, popularization, absolute poverty, immigration, and civil wars are the side products of national-imperialist political and economic structures built on top of the leftovers of the old empires. The nation-state itself is one of the most unenthusiastically repressive and desolately well-accepted imperialism models at present. This article intends to contribute to novel emancipatory and libertarian political-theoretical pursuits in opposition to the relations of heteronomy or allegiance and to the fallacies of sovereignty and independency which in general show aggregative and populist tendencies. Such a theory would probably be a theory of society or a theory of intra-societal relations not a theory of state or government. In doing so this paper turned to the accounts of the Mukaddime of Ibn Khaldun