İlköğretim Öğretmenlerinin Örgütsel Sessizlik Düzeylerinin Değişkenler Açısından İncelenmesi

Örgütün amaçlarına ulaşma sürecini engelleyen kavramlardan birisi olarak kabul edilen örgütsel sessizlik gelişimin engeli olarak tanımlanmış ve işgörenlerin geribildirim sağlamasının engellerinden birisi olarak ele alınmıştır. Bu çalışmada, ilköğretim kademesindeki öğretmenlerin örgütsel sessizlik düzeylerini kendi görüşlerine dayalı olarak incelemek amaçlanmıştır. Araştırmada örgütsel sessizlik alt boyutlarıyla ele alınmış ve boyutların demografik değişkenlerle ilişkisi incelenmiştir. Öğretmenlerin sessizlik ölçeği boyutları incelendiğinde, sadece örgüt yararına sessizliği temsil eden ilişkisel boyut (=4.40) ortalamanın üzerinde ve en yüksek puan olarak bulunmuştur. Öğretmenlerin Örgütsel Sessizlik Ölçeği puanları, cinsiyetlerine göre anlamlı bir farklılık göstermemiştir. Analiz sonuçları, öğretmenlerin görüşlerinde okuldaki çalışma süresi bakımından anlamlı bir fark olduğunu, okulda çalışma süresi 10 yıl ve üzeri olan öğretmenlerin ilişkisel boyut görüşleri okulda çalışma süresi 0-5 yıl olan öğretmenlerin görüşlerinden daha olumlu olduğu belirlenmiştir. Ayrıca, öğretmenlerin görüşlerinde kıdemleri bakımından anlamlı farklar olduğunu, 16 ve üzeri yıl kıdeme sahip öğretmenlerin kabullenici boyut görüşleri 0-5 yıl kıdeme sahip öğretmenlerin kabullenici boyut görüşlerinden daha olumlu olduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

örgüt, öğretmen, örgütsel sessizlik

An Investigation of Organizational Silence Levels of Elementary School Teachers

Organizational silence, which is considered to be one of the concepts that obstruct the process of reaching organization’s goals, is defined as an obstacle and considered as one of the vital obstacles to the worker's feedback. In this study, it was aimed to examine the organizational silence levels of the teachers at primary school level based on their own opinions. In the study, organizational silence was handled with sub-dimensions and the relationship between dimensions and demographic variables was examined. When the dimensions of the teachers' silence scale were examined, only the associative dimension (X̄=4.40) representing silence for the benefit of the organization was found above the average and highest score. In addition to that Teachers' Organizational Silence Scale scores did not show any significant difference according to gender. The results of the analysis showed that teachers' opinions were significant in terms of the duration of study at school and that relational dimension views of teachers with 10 years of schooling and over were more positive than those of teachers with 0-5 years study time at school. In addition, it was determined that there were significant differences in terms of seniority in the opinions of teachers, 16 and the acceptance dimension views of the teachers who had years of seniority were found to be more positive than the acceptance dimension views of teachers with 0-5 years of seniority.

Keywords:

organization, teacher, organizational silence,

PDF

___

Alparslan, M. A. & Kayalar, M. (2012). Örgütsel sessizlik: Sessizlik davranışları ve örgütsel ve bireysel etkileri. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 4, (6), s.136-147.
Arlı, D. (2013). İlkokul müdürlerinin örgütsel sessizlik ile ilgili görüşleri. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Cilt 3, Sayı 2, 69-84.
Bahadır, Z. & Certel, Z. (2016). Beden eğitimi öğretmenlerinin örgütsel sessizlikleri ile örgütsel adanmışlıklarının incelenmesi. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD) Cilt 17, Sayı 1, Sayfa 135-146.
Beheshtifar, M., Borhani, H. & Moghadam, M. N. (2012). Destructive role of employee silence in organizational success. International Journal of Academic Research in Business and Social Sciences, 2 (11), 275–282.
Bogosian, R. & Stefanchin, J. E. (2013). Silence is not always consent: Employee silence as a barrier to knowledge transfer. Proceedings of the International Conference on Organisational Learning, (ss. 1–21). Sydney: The University of Sydney.
Bowen, F. & Blackmon, K. (2003). Spirals of silence: The dynamic effects of diversity on organizational voice. Journal of Management Studies, 40 (6), (s:1393-1417).
Çakıcı, A. (2007). Örgütlerde sessizlik: Sessizliğin teorik temelleri ve dinamikleri. Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 16 (1), 145162.
Dyne, L. V., Ang, S. & Botero, I. C. (2003). Conceptualizing employee silence and employee voice as multidimensional constructs. Journal of Management Studies, 40 (6), 1359-1392.
Eroğlu, A. H., Adıgüzel, O. & Öztürk, U. C. (2011). Sessizlik girdabı ve bağlılık ikilemi: İşgören sessizliği ile örgütsel bağlılık ilişkisi ve bir araştırma. Süleyman Demirel, İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, C.16, s. 97-124.
Erdoğan, E. (2011). Örgütsel sessizlik ve performan ilişkisi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Gebze İleri Teknoloji Enstitüsü, Kocaeli.
Gökçe, A. T. & Alataş, H. (2015). Öğretmenlerin istenmeyen yönetici davranışlarına yönelik tepkileri: bilgi uçurma mı? sessiz kalma mı? Journal of Computer and Education Research, 3 (6), 99–116.
Kahveci, G. & Demirtaş, Z (2013). Okul yöneticisi ve öğretmenlerin örgütsel sessizlik algıları. Eğitim ve Bilim, 38 (167), 50-64.
Kalağan G. & Güzeller, C. O. (2010). Öğretmenlerin örgütsel sinizm düzeylerinin incelenmesi. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. (27), 83-97.Karaca, H. (2013). An exploratory study on the impact of organizational silence in hierarchical organizations: Turkish national police case. European Scientific Journal, 9 (23), 38–50.
Karasar, N. (2014). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel
Maria, W. D. (2006). Brother secret, sister silence: Sibling conspiracies against managerial integrity. Journal of Business Ethics, 41 (3), pp.219-234.
Milliken, F. J., Morrison, E. W. & Hewlin, P. F. (2003). An exploratory study of employee silence: Issues that employees don’t communicate upward and why. Journal of Management Studies, 40 (6), 1453–1476.
Morrison, E. W. & Milliken, F. J. (2000). Organizational silence: A barrier to change and development in a pluralistic word. The Academy of Management Review, 25 (4): 706-725.
Nargün, Ş. S. & Kartal, V. (2013). Öğretmenlerin örgütsel sinizm ve örgütsel sessizlik hakkındaki görüşleri. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi Cilt 2, Sayı 2, s. 47-67.
Nikolaou, I., Vakola, M. & Bourantas, D. (2011). The role of silence on employees’ attitudes. Journal of Business Ethics Review, 40 (6), 723–741.
Özdemir, L. & Sarıoğlu U., S. (2013). Çalışanların “örgütsel ses ve sessizlik” algılamalarının demografik nitelikler açısından değerlendirilmesi: kamu ve özel sektörde bir araştırma. Atatürk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 27 (1), 257-281.
Pinder, C. C. & Harlos, K. P. (2001). Employee silence: Quiescence and acquiescence as responses to perceived injustice. Research in Personnel and Human Resources Management, Vol. 20, 331-369.
Shojaie, S., Matin, H. Z. & Barani, G. (2011). Analyzing the infrastructures of organizational silence and ways to get rid of it. Procedia - Social and BeProcedia - Social and Behavioral Sciences, 30, 1731–1735.
Slade, M. R. (2008). The adaptive nature of organizational silence: a cybernetic exploration of the hidden factory. George Washington University.
Tayfun, A. & Çatır, O. (2013). Örgütsel sessizlik ve çalışanların performansları arasındaki ilişki üzerine bir araştırma. İşletme Araştırmaları Dergisi, Cilt 5, Sayı: 3, ss. 114-134.
Vakola, M. & Bouradas, D. (2005). Antecedents and consequences of organizational silence: an empirical investigation. Employee Relations, 27 (4-5), 441-459.
Yalçınsoy, A. (2017). Örgütsel sessizlik ve sonuçları. The Journal of Social Science, Cilt:1, Sayı:1.
Yıldırım, A. & Çarıkçı, O. (2017). Mesleki ve teknik anadolu liselerinde görev yapan eğitim yöneticisi ve öğretmenlerin örgütsel sessizlik düzeylerinin incelenmesi. Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi, Cilt: 8, Sayı: 19, ss.33-43.
Zehir, C. & Erdoğan, E. (2011). The association between organizational silence and ethical leadership through employee performance. Procedia Social and Behavioral Sciences, 24, 1389–1404.