İslam dininin temel kaynağı olan Kur’ân-ı Kerim’in ete kemiğe bürünmüş hali şeklinde nitelendirilen Hz. Peygamberin sünnetinin doğru anlaşılmasına yönelik yapılan faaliyetlere bakıldığında, gerek Hz. Peygamber’in sağlığında, gerekse irtihalinin ardından gösterilen gayretin temelinde, sünnetin nesilden nesile aktarılması ve aslında olmayan bir takım ifadelerin ayıklanması gibi birdüşünce olduğu görülmektedir. Bu nedenle gerek asr-ı saadette, gerekse sonraki nesillerde hadislerin Hz. Peygamber’in ifade ettiği biçimde rivayeti hususunda önemli bir çaba sarf edilmiştir. Ancak söz konusu müktesebat ile nasıl amel edileceği ve neye göre hüküm istinbat edileceği konusunda hicrî ilk asırlardan itibaren farklı bakış açıları gelişmiştir.