Şatah/şathiye, sûfînin, tecelli-i ilâhî vesilesiyle yaşadığı derûnî hâlin tesir ve şiddetiyle zâhirde şer‘i şerîfe muğayir sarfettiği sözlerdir. Çoğulu “şathiyyât”dır. “Tasavvuf tarihinde sûfîlerden nakledilen bu sözlere, açık seçik anlaşılamadığından müteşâbihât da denilmiştir. İlahî feyz ve güçlü tecelliler altında, kendinden geçip coşan sûfîlerin, dışı itibarıyla akla ve şeriata aykırı gibi gelen bu sözlerinin anlaşılıp yorumlanması problemi, tarih boyunca sûfîlerle zahir uleması arasında büyük tartışmalara sebep olmuştur.”