___

• ABDULVAHİT KAŞGARLI, R. (2018). Salar Türkçesindeki Çince Unsurlar. İstanbul: Journal of Turkish Language and Literature. AKÇADAĞ ALAGÖZ, E. (2016). Çin'in Enerji Güvenliğinin İran ile İlişkilerine Etkisi. İstanbul: The Turkish Yearbook of International Relations. BEDİİ, N. (1992). Der Çin Edebiyat ı Farsi. Kelk, 140-146. BEKSAÇ, E. (2000). İran. 2019 tarihinde TDV İslâm Ansiklopedisi. adresinden alındı ERGİN, B. (2015). Çin ve Çeviri Bilim. Türkiye: Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu. GARTHWAITA, G. (2011). İran Tarihi. İstanbul: İnkılap. HAKİMİ, İ. (1996). Revabet i Ferhengi İran ve Çin. Aşina, 99-103. HOURCADE, B. (2000). Çin. TDV İslam Araştırmaları Merkezi. https://www.nisanyansozluk.com. (2012-2019). Etimoloji Türkçe. Türkiye. Huizhu, T. (1376/1996). Der Çin Erebi ve Farsi Hattı i Nushe ha yi Name i Berresi. Kelk, 543-551. HUY, C. (1992). Nizami Gencevi ve Çin. Aşina(8), 29-31. İMAM, S. C. (2012). Muselmanan i Çin ve Hetti Çeharrom. Peyam i Beharistan, 176-181. JAFERİ, A. E., & PAŞAZANUS, H. R. (2013). Çin der Şahneme i Firdovsi. İsfehan: Danişkede i Edebiyat ve Ulum i İnsani. MİNG, Z. (2005). Destur i Zeban i Farsi der Çin. Sohen i Işk, 32-41. NASKALİ, E. (2000). İran. 2019 tarihinde TDV İslâm Ansiklopedisi. adresinden alındı Pekin - İran Kültür Müsteşarlığı. (1398/2019). Edebiyat ı Klasik Fars der Çin. 1-3. Pekin. SABİKİ, A. M. (2015). Revabet i İran ve Çin: Gozeşte, Hal ve Ayende. Revabet i Ferheng i İran ve Çin: Gozeşte, Hal ve Ayende, 1-9. İran: http://am-sabeghi.blogfa.com/post/72. SHENG, Z. (1984). Fars i der Çin. Neşr i Daniş, 32-35. ŞAHİT, B. (2015). İran'ın Etni Yapısı. http://araznews.org/tr/?p=500. TDİ. (1993). Çin. TDV İslam Araştırmaları Merkezi.