Zemahşennin, İslâm ilimleri ile Arap dili ve belagati konusundaki yetkinliği, bütün ilim erbabmca kabul edilmiştir. O, toplumun dertleriyle ilgilenmeyen, sa­dece ilimle uğraşan ve toplumdan soyut münzevi hayat yaşayan biri değildir. Onun yazdığı“Atvâku’z-Zeheb fi’l-Mevâ'iz ve’l-Hutab”, “el-telimu’n-Nevâbiğ’ ve “Makâmât” adlı eserleri, onun, toplumun merkezinde bulunduğuna dair en büyük kanıttır. Zemahşerî, adı geçen eserlerinde birey ve toplumu inşa veya imha eden ka­lıcı özelliklere değinmiştir. Her üç eser, içerik olarak birbirine yakın, hatta birbirini tamamlayıcı formattadır. O, eserlerinde kimi zaman bireye, kimi zaman topluma kimi zaman ise idare erkine sahip otoritelere seslenmiştir. Zemahşerî, birey ve top­lumu sihir, fal, şan şöhretten sakındırma; âlim kimseyi ilmiyle amel etme; idareciyi de adam kayırma, zulüm, rüşvet, zimmet, irtikâp ve yüz kızartıcı suçlar hakkında uyarmıştır. Bu konuda gelecek tepkilerden ürkmemiş; çok sevecen ve babacan bir tavırla meramını açıkça ifade etmiştir. Onu, çok yönlü bir âlim olarak değerlendir­menin yanı sıra bir davetçi, bir kılavuz ve bir rehber olarak da görmek mümkündür. Biz, bu çalışmada onun konu edindiği birey ve toplumu imhaya götüren özellikleri ele alacak, onların analiz ve kritiğini yapacağız.