Kur’an’ın i’câz vecihleri eskiden beri önemle üzerinde durulan bir konudur. Çünkü Kur’an’ın mucizeliğinin ispat edilmesi, onun ortaya koyduğu hakikatlerin doğru olduğu anlamına gelir. İnsanlar, Kur’an’ın ilahî kimliğini tasdik eden hakikatlerin tamamını anlamayabilirler. Ancak, Kur’an’ın Allah’ın kelamı olduğunu gösteren i’câz yönü ispat edilirse, oradaki bütün hakikatlerin doğru olduğunu kabul etmek kolaylaşır. Müminler, hikmetini bilmedikleri konularda da teslimiyet gösterecekleri için imanları sarsılmaktan korunmuş olur. Çünkü i’câzı ispat edilen Kur’an Allah’ın sözüdür. Allah’ın sözünde ise hilâf-ı hakikat bir beyan olmaz. Bilindiği üzere, Kur’an i’câzının değişik vecihleri vardır. Biz de bu konuya bir katkı sağlamak amacıyla Bediüzzaman’ın görüşleri doğrultusunda, Kur’an’ın -külli manadaki- üç i’câz yönü üzerinde duracağız. Bunları “Kur’an’daki açıklamaların şümullü bir ilme dayanması”, “Kur’an’ın hakiki hikmeti ihtiva etmesi” ve “Tevhidin dengeli bir tarzda açıklanması” şeklinde sırlayabiliriz.