GELİŞEN HİBRİT SAVAŞ ORTAMINDA NATO-AB İŞ BİRLİĞİ

İnsanlık tarihi boyunca politik, askerî, siyasi, ekonomik ve diğer nedenlerle mücadele alanları oluşmuştur. Bu mücadele alanları kimi zaman savaşlara dönüşmüştür. Teknolojinin gelişmesi ve küreselleşme savaşan aktörlerin ve yöntemlerin de değişmesine neden olmuştur. Özellikle, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, devletlerin ana aktör olarak görev aldıkları güvenlik ortamı yerini çok aktörlü (askerî birlikler, terörist unsurlar, yabancı savaşçılar, organize suç örgütleri vb.), daha az maliyetli ve istenen sonuca daha az sürede ulaşmayı amaçlayan, bulanık, hibrit savaş ortamına bırakmıştır. Bu çalışmanın amacı, hibrit savaş olgusunun Avrupa Birliği (AB) ile NATO iş birliğine etkisini incelemektir. Bu kapsamda çalışmada ilk önce hibrit savaş olgusu açıklanmıştır. Daha sonra, tarihsel arka planı, hibrit savaşın getirmiş olduğu değişimler, hibrit savaş ve Rusya örnekleri üzerinden anlatılmıştır. İzleyen bölümde AB’nin hibrit tehditlere yanıtı incelenmiştir. Daha sonra, hangi faaliyet alanlarında iş birliğinin artırıldığı incelenmiştir. İzleyen değerlendirme bölümünde iş birliği alanı NATO ve AB’nin yayımladığı raporlar, belgeler çerçevesinde incelenmiş, sonuç bölümünde bulguların değerlendirilmesi yapılmıştır. Yapılan inceleme sonucunda, gelişen hibrit savaş ortamında NATO ve AB’nin birbirinin alternatifi değil, aksine tamamlayıcısı olduğu ve NATO’nun tehditlere karşı kullanabileceği sert gücü ile ön plana çıkarken, AB’nin daha çok yumuşak gücü ile ön plana çıktığı değerlendirilmiştir.

___

  • ARQUILA, J. (2005). "Netwar Revisited: The Fight for Future Continues". Network Terrorism and Global Insurgency. (ed. R. Bunker). New York: Routledge Group: 8-19 GÜRCAN, M. (2012). "Savaşın Evrimi ve Teorik Yaklaşımlar". Teoriler Işığında Güvenlik, Savaş, Barış ve Çatışma Çözümleri. (ed. A. Sandıklı). Ankara: Bilgesam Yayınları: 69-129. HOFFMAN, F. (2006). Lessons Form. Lebanon: Hezbollah and Hybrid Wars. HOFFMAN, F. (2007). Conflict in the 21st Century: The Rise of Hybrid Wars. Virginia: Potomac Institute for Policy Studies. HORN, C. B. (2016). On Hybrid Warfare. Ottawa: Minister of National Defence. HUBER, T. M. (2002). "Compound Warfare: A Conceptual Framework". Compound Warfare: That Fatal Knot. Fort Leavenworth. (ed. T. M. Huber). Kansas: U.S. Army Command and General Staff College Press: 1-9. JACOBS, A. - G. LASCONJARIAS (2015). "NATO's Hibrid Flanks Handling Unconventional Unconventional Warfare in South and East". Research Paper No. 112. Roma: Research Division-Nato Defense College: 1-12. BOOT, M. - M. DORAN (2013). "Political Warfare- Policy Innovation Memorandum N. 33". Council on Foreign Relations: 1-4. BOWERS, C. O. (2012). "Identifying Emerging Hybrid Adversaries". Parameters: 39-50. BUZAN, B. (2008). "Askerî Güvenliğin Değişen Gündemi". Uluslararası İlişkiler. V/18: 107-123. CLAUSEWITZ, C. V. (2019). Savaş Üzerine. İstanbul: Alfa Yayınları. CREVELD, M. V. (1991). The Transformation of War. New York: The Free Press. CREVELD, M. V. (1999). The Rise and Decline of the State. Cambridge: Cambridge University Press. ÇALKIVİK, A. (2014). "Soğuk Savaş ve Sonrası Güvenlik Siyaseti". Küresel Siyasete Giriş: Uluslar Arası İlişkilerde Kavramlar, Teoriler Süreçle. (ed. E. Balta). İstanbul: İletişim Yayınları: 281-299. DEDEOĞLU, B. (2014). Uluslararası Güvenlik ve Strateji. İstanbul: Yeni Yüzyıl Yayınları. EKER, S. (2015). "Savaş Olgusunun Dönüşümü: Yeni Savaşlar ve Suriye Krizi Örneği". Türkiye Ortadoğu Çalışmaları Dergisi. II/1: 33-66. EROL, M. S. - Ş. OĞUZ (2018). "Karma Savaş Teorisi ve Rusya-Ukrayna Savaşı". Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi. XVIII/2: 399-415. GÖK, A. (2019). Hibrit Savaşlar: Rusya’nın Afganistan (1979) ve Ukrayna (2014) Askerî Müdahaleleri ile İsrail-Lübnan Savaşları (1982, 2006) Örnek Olayları Işığında Tarihsel-Mukayeseli Bir İnceleme. Ankara: Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). KÄİHKÖ, I. (2021). "The Evolution of Hybrid Warfare: Implications for Strategy and the Military Profession". The US Army War College Quarterly: Parameters. LI/3: 115-127. KALDOR, M. (2003). Global Civil Society: An Answer to War. Cambridge Polity. KALDOR, M. (2012). New and Old Wars. Cambridge: Polity Press. KALDOR, M. (2013). Defence of New Wars. Stability. II/1: 1-16. KARAOSMANOĞLU, A. L. (2015). "Savunma Planlaması ve Stratejik Belirsizlik". Bilge Strateji. VII/12: 23-45. KINROSS, S. (2004). "Clausewitz and Low-Intensity Conflict". Journal of Strategic Studies. XXVII/1: 35-58. KOFMAN, M. - M. ROJANSKY (2015). "A Closer Look at Russia’s “Hybrid War"". Kennan Cable: 1-8. LIANG, Q. - W. XIANGSUI (1999). Unrestricted Warfare. Beijing: PLA Literature and Arts Publishing House. LIND, W. (2004). "Understanding Fourth Generation Warfare". Military Review: 13-14. LIND, W. S. vd. (1989). "The Changing Face of War: Into the Fourth Generation". Marine Corps Gazette: 22-26 MANSOOR, P. R. (2012). "Hybrid Warfare in History". Hybrid Warfare: Fighting Complex Opponents from the Ancient World to the Present. (ed. W. Murray-P. R. Mansoor). New York: Cambridge University Press: 1-17. McFATE, M. - A. V. JACKSON (2006). "The Object Beyond War: Counterinsurgency and the Four Tools of Political Competition". Military Review (January-February). MÜNKLER, H. (2010). Yeni Savaşlar - Die neuen Kriege. 1. Baskı. (çev. Z. A. Yılmazer). İstanbul: İletişim Yayınları. NATO (2016). "Social Media as A Tool of Hybrid Warfare". NATO Strategic Communications Centre of Excellence: 10. NATO (2016). Social Media as A Tool of Hybrid Warfare. Riga: NATO Strategic Communications Centre of Excellence. NEMETH, W. J. (2002). "Future War and Chechnya: A Case for Hybrid Warfare". Master of Arts in National Security Affairs from the Naval Postgraduate School. California: Naval Postgraduate School. NUHUT, Ö. (2022). "AB Ordusu Kurma Çabaları Nereye Evrildi ve NATO’yla Birlikte Nereye Evrilebilir? Cappadocia Journal of Area Studies. 4/1: 112-130. PATREUS, D. (2010). "What we Learned in Iraq". Global Policy. I/1: 116-117. EWERS-PETERS, N. M. (2023). "Positioning Member States in EU-NATO Security Cooperation: Towards a Typology. European Security. 23/1: 22-41. RAIK, K., - P. JÄRVENPÄÄ (2017). A New Era of EU-NATO Cooperation How to Make the Best of a Marriage of Necessity. Tallinn: International Centre for Defence and Security. LATİCİ, T. (2020). Understanding EU-NATO Cooperation Theory and Practice, European Parlaiment Briefing. European Parlaimentary Research Service. TARDY, T. - G. LINDSTROM (2019). "The Scope of EU-NATO Cooperation". NATO and the EU- The Essential Partners. Luxembourg: European Union Institute for Security Studies (EUISS): 5-12. TOFFLER, A. (1993). War and Anti-War: Survival at the Dawn of the 21st Century. Boston: Little Brown Company. TÜRKGENCI, Y. - H. SAYAT (2018). "Komuta ve Kontrol". Savaşın Değişen Modeli: Hibrit Savaş. İstanbul: Milli Savunma Üniversitesi: 63-70. VARLIK, A. B. (2013). "Savaşı Tanımlamak: Terminolojik Bir Yaklaşım". Avrasya Terim Dergisi. I/2: 114-129. WHEATLY, G. F. (1996). "Information Warfare and Deterrence". NDU Press Book: 1-8. WIJK, R. D. (2012). "Hybrid Conflict and the Changing Nature of Actors". The Oxford Handbook of War. (ed. Y. Boyer- J. Lindley French). Oxford: Oxford University Press: 358-373. Zİ, S. (2020). Savaş Sanatı. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.