19. Yy’da kuzeyi Rus işgaline giren, güneyi ise İran’da kalan Azerbaycan’da Türkler uzun dönemli bir asimilasyon siyasetine tabi tutulmuşlardır. Öncelikle ülke birleşik ve yeknesak kimlik de ikiye bölünmüş, kuzeyde Azeri kelimesi yaygınlaşırken, güneyde Fars baskılarına rağmen Türk adı kalmıştır. Ruslar kendilerini üstün ırk olarak sunup Azerileri ve diğer milletleri kendilerine özendirmek ve benzetmek suretiyle eritme siyasetini tutarken, Farslar İran’daki Türklerin aslında Farisi kökenli oldukları ve asıllarına dönmeleri gerektiği savlarını sürdürmüşler; bu arada her iki tarafta da Türkçenin kullanımı mümkün olduğunca kısıtlanmıştır.

Turks in Azerbaijan, of which northern part was invaded by Russia in the 19th century, and southern part remained within Iran, was subjected to long-durin assimilation projects. Firstly, their identity was divided into two, like their country. In the north the term “Azeri” became widespread for national denomination, and in the south the ethnonim Turk remained, despite of heavy Persian pressures. Mainly, Russians preferred to assimilate the Azerbaijani Turks by presenting themselves as superior race and provoking others, as well as Turks, to admire and resemble Russians. Persians, however, claimed that Iranian Turks were of Iranic origin, and now should return to their “origins”. Meanwhile, use of Turkish was restricted as much as possible.