Âmirî, Kitâbu’l-Emed ale’l-Ebed isimli eserinde ruh-beden ilişkisini ele almıştır. Bu makale, felsefî bir problem olarak ölümden sonraki yaşam meselesini, filozof tarafından nasıl ele alındığını ortaya koymayı amaçlamaktadır.          İnsan bedenini bir düalite üzerinden ele alan Âmirî’ye göre insan, beden ve nefsten müteşekkildir. İnsan nefsi de ikili bir tasnife tabi tutulmaktadır: Hissî nefs ve nutkî nefs. Cüz’î, mümkün ve zamanî olanı idrak edebilen hissî nefs, var olabilmek için bedene ihtiyaç duymaktadır. Tümel, zorunlu ve ebedî olanı idrak edebilen nutkî nefs, bedene ihtiyaç duymaz ancak onun, bedenle güçlü bir irtibatı vardır. Filozofun bedenle ilişkisini yukarıdaki gibi ifade ettiği nefs türlerinden nutkî nefs, ölümden sonraki süreçle ilişkilendirilmektedir. Kendi başına kâim olan ve var olmak için bedene ihtiyaç duymayan nutkî nefs, ölümle birlikte yok olmamaktadır.          Âmirî, yaratıcı fikrine sahip olan her insanın ahiret hayatının varlığını kabul edeceğini dile getirmektedir. İnsanda var olan ebedî mükafat düşüncesi, bu iddiaya gerekçe oluşturmaktadır. Ahiret fikrine sahip olmayan grupların varlığına kısaca işaret eden filozof, ahiret hayatının varlığını kabul edenleri merkeze almaktadır. Bu noktadan hareketle felsefecilerin, diğer dinlere mensup olanların ve Müslümanların konu hakkındaki düşünceleri tartışılmaktadır. Âmirî, bu değerlendirmeleri sırasında Müslümanlar içerinde Mutezile haricindeki grupların görüşlerinde haklılık payı bulduğunu ifade etmektedir. Ancak filozofa göre bu mesele, aslî olarak kutsal kitap merkeze alındığında anlaşılırlık kazanabilecektir.

al-Âmirî examined the soul-body relationship in his work named Kitâbu’l-Emed ale’l-Ebed. This article aims to put forth how philosopher deal with the life after death as a philosophical problem.According to Âmiri, who deals with the human body through a duality, human consists of body and soul. The human soul is also divided into two: Sensual soul and intellectual soul. The sensual soul, that can perceive what is particular, possible, and temporal, requires the body to exist. The intellectual soul, that can perceive what is universal, compulsory and eternal, doesn’t need the body but there is a strong connection between the intellectual soul and the body. When examined in relation to the body, the intellectual soul is associated with the process after the death. The intellectual soul, that is self-righteous and doesn’t need to a body to be alive, don’t disappear with death. al-Âmirî states that every person who has the idea of creator will accept the existence of the life of the afterlife. The eternal reward idea that exists in mankind is the reason for this claim. The philosopher, pointing briefly to the existence of groups who don’t have the afterlife idea, centers those who accept the existence of the afterlife. From this point, philosophers’, Muslims’ and believers’ of other religions thoughts about the issue are discussed. During these evaluations, al-Âmirî stated that Muslims except for the Mu’tazilite were right in their opinions. However, according to the philosopher, this issue will become understandable when the Holy Book is taken to the center.