From Holism to Participation: Three Phases in Durkheim’s Work

Çeviri, genel olarak, bir dilde yazılan metinlerin hedef bir dile dönüştürülmesi olarak tanımlanabilirse de özünde sadece metinlerin değil kültürün dönüştürülmesidir. Bu noktada çeviri yerine kültürel çeviriden bahsetmek daha doğru olacaktır. Kültürel çeviri terimini, ilk kez, sosyal antropolog Edward E. Evans Pritchard’ın çevresindeki antropologlar, iki tarafın da karşısındakinin davranışlarını anlamlandırmaya çalıştığı kültürel karşılaşmalar için tercih etmişlerdir (Biedelman, 1971’den akt., Burke, 2012, s. 4). Çeviri metinler, kimi zaman dünya tarihini derinden etkilemiştir; örneğin Antik Yunanca metinlerin Arapçaya aktarılması ve sonrasında Arapçadan Avrupa dillerine geçmesi veyahut Reform hareketiyle birlikte İncil’in yerel dillere çevrilmesi gibi dünya tarihine yön veren çeviri hareketlerinden bahsedilebilmektedir. Bir başka deyişle çeviri, bir kültürün bir diğer kültüre çevrilmesi gücüne sahiptir.
Anahtar Kelimeler:

., ;, ,

From Holism to Participation: Three Phases in Durkheim’s Work

Çeviri, genel olarak, bir dilde yazılan metinlerin hedef bir dile dönüştürülmesi olarak tanımlanabilirse de özünde sadece metinlerin değil kültürün dönüştürülmesidir. Bu noktada çeviri yerine kültürel çeviriden bahsetmek daha doğru olacaktır. Kültürel çeviri terimini, ilk kez, sosyal antropolog Edward E. Evans Pritchard’ın çevresindeki antropologlar, iki tarafın da karşısındakinin davranışlarını anlamlandırmaya çalıştığı kültürel karşılaşmalar için tercih etmişlerdir (Biedelman, 1971’den akt., Burke, 2012, s. 4). Çeviri metinler, kimi zaman dünya tarihini derinden etkilemiştir; örneğin Antik Yunanca metinlerin Arapçaya aktarılması ve sonrasında Arapçadan Avrupa dillerine geçmesi veyahut Reform hareketiyle birlikte İncil’in yerel dillere çevrilmesi gibi dünya tarihine yön veren çeviri hareketlerinden bahsedilebilmektedir. Bir başka deyişle çeviri, bir kültürün bir diğer kültüre çevrilmesi gücüne sahiptir.
Keywords:

., , , ;,

___

  • Adorno, T. W. (1979). Einleitung zu Emile Durkheim, ‚Soziologie und Philosophie‘. In Soziologische Schriften I (Gesammelten Schriften, Band 8, 1, pp. 245–279).). Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
  • Alexander, J. (1988). Durkheimian sociology: Cultural studies. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Alexander, J. (2006). The meanings of social life: A cultural sociology. Oxford: Oxford University Press.
  • Alexander, J. (2008b). Iconic experience in art and life: Surface depth beginnings with Giacometti’s Standing Woman. Theory, Culture & Society, 25(5), 1–19.
  • Alexander, J. (2010). The celebrity-icon. Cultural Sociology, 4(3), 326–336.
  • Alexander, J., & Smith, P. (2006). The strong program in cultural sociology: Elements of a structural hermeneutics. In J. Alexander (Ed.), The meanings of social life: A cultural sociology (pp. 11– 26). Oxford: Oxford University Press.
  • Besnard, P. (1987). L’anomie: Ses usages et ses fonctions dans la discipline sociologique depuis Durkheim. Paris: Presses Universitaires de France.
  • Collins, R. (2004). Interaction ritual chains. Princeton and Oxford: Princeton University Press.
  • Cuin, C.-H. (2000). Sociologie sans paroles: Durkheim et le discours des acteurs. In M. Borlandi & M. Cherkaoui (Eds.), Le Suicide: Un siècle après Durkheim (pp. 125–146). Paris: PUF.
  • Durkheim, E. (1965a [1906]). The determination of the moral fact. In Sociology and philosophy (pp. 35–79). London: Cohen & West.
  • Durkheim, E. (1965b [1911]). Value judgements and judgements of reality. In Sociology and philosophy (pp. 80–97). London: Cohen & West.
  • Durkheim, E. (1995 [1912]). The elementary forms of religious life. New York: The Free Press.
  • Durkheim, E. (2002a [1897]). Suicide. New York: Routledge.
  • Durkheim, E. (2002b [1902-3]). Moral education. Mineola, NY: Dover Publications.
  • Durkheim, E. (2010 [1914]). Le Dualisme de la nature humaine et ses conditions sociales. In La science sociale et l’action (pp. 316–333). Paris: PUF.
  • Durkheim, E. (2013a [1893]). The division of labour in society. Basingstoke: Palgrave Macmillan.
  • Durkheim, E. (2013b [1895][1901]). The rules of sociological method. Basingstoke: Palgrave Macmillan.
  • Isambert, F.-A. (2000). Courants sociaux et loi des grandes nombres. In M. Borlandi & M. Cherkaoui (Eds.), Le Suicide: Un siècle après Durkheim (pp. 87–108). Paris: PUF.
  • Latour, B. (2014). Formes élementaires de la sociologie: Formes avancées de la théologie. Archives Des Sciences Sociales Des Religions, 167, 255–274.
  • Le Bon, G. (1905 [1895]). Psychologie des foules. Paris: Felix Alcan.
  • Lukes, S. (1973). Emile Durkheim–his life and work: A historical and intellectual biography. London: Penguin Books.
  • Pickering, W. S. F. (1984). Durkheim’s sociology of religion. Cambridge: James Clarke & Co Ltd.
  • Riley, A. (2012). Godless intellectuals? The intellectual pursuit of the sacred reinvented. New York, Oxford: Berghahn Books.
  • Schiermer, B. (2019). Durkheim on imitation. In C. Borch (Ed.), Imitation, contagion, suggestion: On mimesis and society (pp. 54–72). Abingdon: Routledge.
  • Simmel, G. (1997). The philosophy of fashion. In Simmel on Culture (pp. 187–205). London, Thousand Oakes and New Delhi: Sage.
  • Smith, P. (2012). Becoming iconic: The cases of Woodstock and Bayreuth. In J. Alexander, D. Bartmanski, & B. Giesen (Eds.), Iconic power: Materiality and meaning in social life (pp. 171– 183). New York: Pelgrave Macmillan.
  • Smith, P., & JAlexander, J. (2008). Introduction: The New Durkheim. In J. Alexander & P. Smith (Eds.), The Cambridge companion to Durkheim (pp. 1–37). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
  • Steiner, P. (2011). Durkheim and the birth of economic sociology. Princeton: Princeton University Press.