Durkheim Üzerine Dört Tip Entelektüel Üretim Biçimi ve Türkiye’deki Durkheim Yansımaları

Anahtar Kelimeler:

.

Four Kinds of Intellectual Production in Durkheim with Reflections on Durkheim in Turkey

PDF

___

Ahmed Şuayb. (1899). Hayat ve kitaplar: Tetebbuat-ı edebiyye ve tarihiyye. İstanbul: Alem Matbaası.
Alexander, J. C. (2014). The antinomies of classical thought: Marx and Durkheim (Theoretical logic in sociology). London: Routledge. Bulut Y. (2015). Sosyal ve siyasal arasına sıkışmış bir düşünür: Ziya Gökalp ve hars-medeniyet kuramı. Sosyoloji Konferansları Dergisi, 2015-2(52), 79–109.
Collins, R. (2004). Interaction ritual chains. Princeton and Oxford: Princeton University Press
Gökalp, Z. (1918). Türkleşmek, İslamlaşmak, muasırlaşmak. İstanbul: Yeni Mecmua.
Habermas, J. (1984). Theory of communicative action (Vol. 1: Reason and the rationalization of society). Boston, MA: Beacon Press.
Kabakcı, E. (2011). Durkheim ve Gökalp: Tarih, ideoloji ve sosyolojinin özerkliği meselesi. K. Tuna & İ. Coşkun), Ziya Gökalp içinde (s. 205–217). Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı.
Lockwood, D. (1992). Solidarity and schism: “The Problem of disorder” in Durkheimian and Marxist sociology. Oxford: Clarendon Press.
Parla, T. (1989). Ziya Gökalp, Kemalizm ve Türkiye’de korporatizm (Yay. haz. S. Yücesoy ve F. Üstel). İstanbul: İletişim Yayınları.
Parsons, T. (1937). The structure of social action. New York: McGraw Hill. Smith, P. (in press). Durkheim and the Durkheimian tradition. Cambridge: Polity Press.
Swidler, A. (1986). Culture in action. American Sociological Review, 51(2), 273–286.
Tilly, C. (1981). Useless Durkheim. In As Sociology Meets History (pp. 95–108). New York: Academic Press.