TÜRK TELEVİZYON DİZİLERİNDE BİR ERKEKLİK PERFORMANSI OLARAK BABALIK

Bu çalışmada Türk televizyon yayıncılığının en yaygın program türlerinden biri olan yerli dizilerde babalıktemsillerine odaklanılmıştır.Amaç: Bir erkeklik performansı olarak babalığın Türk televizyon dizilerindeki temsil ediliş biçimlerinin vebabalığa yüklenen anlamların nitel veri analizi yöntemi aracılığıyla çözümlenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: 2010-2020 yılları arasında en az bir sezon yayınlanan diziler amaçlı örneklem yöntemi ile araştırmayadahil edilmiştir. Analiz süresince araştırmacı tarafından örneklem içerisindeki her bir dizinin birinci sezonununilk 5 bölümü izlenmiş ve analitik notlar yazılmıştır. Analitik notlar aracılığıyla elde edilen veriler birbirleriyleilişkilendirilerek sınıflandırılmış yani kategorileştirilmiş ardından da örüntü ve temalara ulaşılarak Türktelevizyon dizilerinde babalık temsilleri ve babalığa yüklenen anlamlar bulgulanmıştır.Bulgular: Araştırmanın bulgularına göre söz konusu anlatılarda babalık bir bütün olarak değişmez kurallarasahip değildir. Aksine örneklem dahilindeki dizilerde babalık kurumu aynen toplumsal yapıda olduğu gibi sonderece hassas ve kırılgan bir zemin üzerinde ilerlemektedir.Özgünlük: Bu araştırma ile kitle iletişim araçlarındaki babalık temsillerine dair sınırlı sayıdaki çalışmaya biryenisi daha eklenmiştir.

FATHERHOOD AS A MASCULINITY PERFORMANCE IN TURKISH TV SERIALS

In this study, one of the most common types of programs in Turkish television broadcasting is focused on representations of fatherhood in domestic series. Purpose: It is aimed to analyze in terms of the representations of fatherhood as a masculinity performance, and the meaning attributed to fatherhood by using qualitative data analysis method. Method: The series that have been broadcasted at least for one season between the years 2010-2020 have been included in the study by the method of purposive sampling. During the analysis, the researcher watched the first five episodes of the first season of each series, and took analytic notes. The data obtained by the analytic notes have been correlated and categorized prior to reach patterns and themes to conclude the meanings attributed to fatherhood representations and fatherhood itself in the Turkish television series. Findings: Consequently, rather than being an institution which consists of unchangeable body of rules of masculinity performance, fatherhood is a condition of being a parent, that proceeds on a sensitive and fragile ground. Originality: With this research, a new one has been added to a limited number of studies on fatherhood representations in the mass media

PDF

___

Akçay, Z. (2011). Türkiye’de bir dramadi türü mahalle dizileri. S. Yağcı Aksel (Ed.), Beyazcamın yerlileri dokunaklı öyküler dokunulmaz gerçeklikler (s. 53-84) içinde. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
Barutçu, A. ve Hıdır, N. (2016). Türkiye’de babalığın değişen rolleri: (Pro)feminist babalar. Feminist Elestiri, 8(2), 27-45.
Barutçu A. (2015), Ucundan Azıcık”la atılan sağlam temel: Türkiye’de sünnet ritüeli ve erkeklik ilişkisi. A Journal of Identity and Culture, 3, 129-155.
Barutçu, A. (2013). Türkiye’de erkeklik inşasının bedensel ve toplumsal aşamaları (Yüksek lisans tezi) Ulusal Tez Merkezi veri tabanından erişilmiştir (Erişim No: 336528).
Bayburtluoğlu, S., Okan, Y. (Senarist) ve Usta, G. (Yönetmen). (2016). Doğan, T. (Yapımcı). Kördüğüm. İstanbul: Fox Tv.
Bıçakçı, N., Yücel, Ö. (Senarist) ve Bayraktar, U. (Yönetmen). (2020). Çatay, K. (Yapımcı). Babil. İstanbul: Kanal D.
Birgören, E., Erdem, N. ve Ferda, A. (Senarist) ve Sınav, O.; Karabuşak, E. (Yönetmen). (2018). Sınav, O. (Yapımcı). Sen anlat Karadeniz. İstanbul: Atv.
Bora, A. ve Bora, T. (2010). Kurtlar Vadisi ve erkeklik krizi: neden İskender’i öldürmüyoruz usta. Birikim. 256/257, 28-38.
Borak Boratav, H., Okman Fişek, G. ve Eslen Ziya, H. (2018). Erkekliğin Türkiye halleri. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Bozok, M. (2018). Ebeveynlik, erkeklik ve çalışma hayatı arasında Türkiye’de babalık. İstanbul: AÇEV Yayınları.
Cankaya, Ö. (1997) Dünden bugüne radyo televizyon (Türkiye’de radyo-tv’nin gelişim süreci). İstanbul: Beta Yayınları.
Canpolat, S., Ergenekon, S. (Senarist) ve Bayraktar, U., Karcı, C. (Yönetmen). (2012). Çatay, K. (Yapımcı). Karadayı. İstanbul: Atv.
Christensen, L.B., Johnson, B. ve Turner, L. (2015). Araştırma yöntemleri desen ve analiz. (A. Boyacı ve K. Boşkuş, Çev.). A. Aypay (Çev. Ed.). Ankara: Pegem Yayınları.
Coltrane, S. (2010). Fathering: Paradoxes, contradictions, and dilemmas. M. Kimmel (Ed.), Men’s lives (s. 433-450) içinde. Boston: Pearson Education, In publishing as Allyn & Bacon.
Connell, R.W. (2019). Erkeklikler. (N. Konukçu, Çev.). İstanbul: Phonix Yayınları. Çelenk, S. (1999). Türkiye’de televizyon programcılığının gelişimi ve genel eğilimleri. Yıllık, 305- 334.
Çelenk, S. (2005). Televizyon temsil kültür: 90’lı yıllardaki sosyokültürel iklim ve televizyon içerikleri. Ankara: Ütopya Yayınları.
Çelenk, S. (2010). Aşk-ı Memnu’dan aşk-ı Memnu’ya yerli dizi serüvenimiz. Birikim. 256/257, 18- 27.
Çelenk, Z. (2010). Canım Ailem’in imkansız aşklardan memnuniyeti ya da bir senarist olarak ömr-ü hayatım. Birikim. 256/257, 77-83.
Çiçekoğlu, F. (2010). Televizyon dizilerinde kadının varolma mücadelesi. Birikim. 256/257, 48-58.
Demirkol, N. (2005).Yeni köye eski adet masal anlatan dizi Ekmek Teknesi . Milli Folklor, 9(67), 5- 9.
Erdemir, F. (2011). Geleneksel erkek imgesinin dönüşümü Behzat Ç’nin erkeklik halleri. S. Yağcı Aksel (Ed.), Beyazcamın yerlileri dokunaklı öyküler dokunulmaz gerçeklikler (s. 129-175) içinde. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
Erdoğan İ. (2009). Televizyon reklamlarında gündelik hayatın temsili: seks ve çikolata. Bilim Ütopya Dergisi. 179, 37-45.
Ergun, M. (Senarist) ve Tosun, Ç. (Yönetmen). (2013). Oğuz, G. (Yapımcı). Merhamet. İstanbul: Kanal D.
Gedı̇k, E., Çakır, H. ve Coşkun, A. (2020). Bir inşaa süreci olarak erkeklik: Yozgat örneği . Artvin Çoruh Üniversitesi Uluslararası Sosyal Bilimler Dergisi, 6 (1), 84-95 .
Irmak, C. (Senarist) ve Tan, Z. G. (Yönetmen). (2010). Deveci, C. (Yapımcı). Öyle bir geçer zaman ki. İstanbul: Kanal D. İnal, A. (1999). Televizyon, tür ve temsil. Yıllık, 255-288.
Maxwell, A. J. (2018).Yöntemler: Gerçekte ne yapacaksınız? (H. D. Duray, Çev.) M. Çevikbaş (Çev. Ed.). Nitel araştırma tasarımı (s. 100-120) içinde. Ankara: Nobel Yayınları. Meryem, H., Meriçli, M., Elginöz, B. ve Eroğlu, Y. (Senarist) ve Yorulmazer, D. (Yönetmen). (2019). Zengin yoksul. İstanbul: Atv.
Miles, B. M. ve Huberman, A. M. (2016). Giriş (A.Ç. Kılıç, Çev.). A. Ersoy ve S. Akbaba Altun (Çev. Ed.) Nitel veri analizi. (s. 1-12) içinde. Ankara: Pegem Yayınları.
Mutlu, E. (1999). Televizyonu düşünmek. Yıllık, 219-228.
Özbay, C. (2013). Türkiye’de hegemonik erkekliği aramak. Doğu Batı Dergisi. 16, 185-205.
Özen, Z. (2010). Aşk-ı Memu: Tüketim aşkının yasak lezzeti. Birikim. 256/257, 58-63.
Özgür, Ö. (2018). Türk sinemasında baba temsili. Konya: Palet Yayınları.
Özışık, E. (Senarist), Taşçı, O. ve Vosturalı, Ç. V. (Yönetmen). (2015). Aslan, H. (Yapımcı). Poyraz karayel. İstanbul: Kanal D.
Öztürk Demir, E. (2018). Baba ve bebek etkileşim düzeyleri. Journal of International Social Research, 11(60), 716-722.
Patton, Q. M. (2014). Nitel araştırmada stratejik temalar. (M. Bütün ve S. B. Demir, Çev. ). M. Bütün ve S. B. Demir (Çev. Ed. ) Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri (s. 37-75) içinde. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
RTÜK. (2008). Türkiye’de televizyon izleme eğilimleri araştırması.
Saktanber, B. (2010). Tv dizileri ve izleyici katılımı bloglar başrolde. Birikim. 256/257, 69-76.
Saldana, J. (2019). Kod ve kodlama sürecine giriş (N. Özer, Çev.). A. Tüfekçi Akcan ve S. N. Can (Çev. Ed.), Nitel araştırmacılar için kodlama kitabı (s.1-44) içinde Ankara: Pegem Yayınları.
Sancar, S. (2009). Erkeklik imkansız iktidar: Ailede piyasada ve sokakta erkekler. İstanbul: Metis Yayınları. Selek, P. (2012). Sürüne sürüne erkek olmak. İstanbul: İletişim Yayınları.
Serim, Ö. (2007). Türk televizyon tarihi:1952-2006. İstanbul: Epsilon Yayınları.
Silverman, D. (2018). Nitel araştırma nedir? (E. Dinç, Çev.). E. Dinç (Çev. Ed.), Nitel verileri yorumlama (s. 1-32) içinde. Ankara: Pegem Yayınları.
Şentürk, R. (2018). Türk televizyon dizileri efsanesi ve gerçekler. Y. Göksun (Ed.), Televizyon dizilerinin keşfi (s.11-38) içinde. İstanbul: Kaktüs Yayınları.
Telli, A.A. (2014). 3-6 yaş grubu çocuğu olan babaların babalık rolü algısı ve etkileyen faktörlerin belirlenmesi. (Yüksek lisans tezi) Ulusal Tez Merkezi veri tabanından erişilmiştir. (Erişim No: 379374)
Tepe, E.E. ve Demir A. S. (2019). Babaların çocuk bakımına katılımında kendi annelerinin etkisi üzerine bir çalışma: Sakarya ili örneği. Uluslararası Folklor Akademi Dergisi. (2)1,121 -140.
Teşrik-i Mesai (Senaryo) ve Günay Tan, Z., Koloş, D. (Yönetmen). (2017). Güvenatam, O. (Yapımcı) İstanbullu gelin. İstanbul: Star TV.
Tunç, A. (2010). Her Türkün kullandığı yerli malı: Diziler. Birikim. 256/257, 38-48.
Tunç, E. (2012). Türk sinemasının ekonomik yapısı. İstanbul: Doruk Yayınları.
Tunç, Y. (Senarist) ve Mercan, C., Dönmez, A. (Yönetmen). (2014). Yurtsever, Ö. (Yapımcı). Paramparça. İstanbul: Star Tv.
Türkoğlu, B. (2013). Fay hattında erkeklikler: çalışma ve işsizlik ekseninde erkekliğe bakış. Mülkiye Dergisi, 37(4), 33-61.
Yağcı Aksel, S. (2011). Yerli dizi serüveninde 37. sezon. S. Yağcı Aksel (Ed.), Beyazcamın yerlileri dokunaklı öyküler dokunulmaz gerçeklikler (s. 9-52) içinde. Kocaeli: Umuttepe Yayınları.
Yanardağoğlu, E. (2014). TV series and the city: Istanbul as a market for local dreams and transnational fantasies. D. Özhan Kocak, O. K. Koçak (Ed.), Whose city ıs that? culture, design, spectacle and capital in İstanbul (s. 47-63) içinde. Newcastle: Cambridge Yayınları.
Yörenç, E., Gençoğlu, M. (Senarist) ve Saral, H., Öztekin, M. (Yönetmen). (2011). Çatay, K. (Yapımcı). Kuzey güney. İstanbul: Kanal D.