Japon tiyatrosu uzun bir geleneğe dayanan formalist ve ritüelistik yapısıyla dünya tiyatrosu içinde son derece önemli bir yere sahiptir. Ancak bu önemi günümüzde sadece antika değerinin ötesindedir. Çünkü “Kültür içi” malzemenin evrensel tiyatro malzemesiyle nasıl yoğurulabileceğini gösteren son derece önemli bir örnektir. Türkiye, Batılı tiyatro anlayışının benimsenmesinden bu yana hala yerel ama evrensel bir tiyatro dili arayışındadır. Bu konuda çeşitli çabalar olsa da dünya tiyatrosu içinde henüz istenilen bir noktaya gelinemediği açıktır. Buradan bakarak, Japon tiyatrosunun özellikle gelenekten yola çıkarak çağdaş bileşimlere gittiği post-shingeki hareketinin ilginç ve önemli bir model olacağı açıktır. Bu çalışmada, Japon tiyatrosunun tarihsel köklerinden post-Shingeki hareketinin iki önemli temsilcisi yazar Yukio Mishima ve yönetmen Suzuki Tadashi’nin çağdaş sentezleri mercek altına alınacaktır. Batılı olmayan bir ülkenin Doğu ve Batı’nın öz ve biçimini nasıl harmanlayarak dünyada özgün bir ekol yarattığı aktarılacaktır

Japanese theatre has a peculiar statue in the world theatre because of its highly formalist and ritualistic structure. But it’s importance does not only depend on its historical value, but as a model for melting of intra cultural material with “universal” theatre material in the same pot. Turkey has still searching for a peculiar synthesis of Western and Turkish theatre for a long time. Although there has been serious attempts about this issue, it is clear that Turkish theatre is still far away from creating its own theatre form and language. So post-shingeki movement of Japanese theatre draws a peculiar and rational path for such an attempt in its sociocultural conditions. So in this article works of two important artist of postshingeki theatre, writer Yukio Mishima and director and theatre pedagogue Suzuki Tadashi, will be evaluated, in order to indicate their “synthesis” on Western and Eastern theatre cultures