İslam tarih yazıcılığı, henüz sahabe ve tabiûn döneminde başlamış, ilk türleri siyer ve meğâzî olmak üzere tarihi eserler verilmiştir. Büyük kısmı ancak sonraki dönemlerde kaleme alınan eserlerdeki rivayetlerden elde edilen bilgilere dayansa1 da bu eserlerin varlığı, ilk dönemlerden itibaren Müslümanların tarihî verileri kaydetme konusundaki iştiyaklarını göstermeleri bakımından da önemlidir. Başlangıçtaki dar kapsamını hızlı bir şekilde aşan tarihçiliğin ilgi alanı giderek genişlemiş ve hicri ikinci asırdan itibaren, öncelikle fethedilen yerlerin tanıtılmasına yönelik olmak üzere şehir tarihçiliği2 İslâmî dönemde yeni bir tür olarak ortaya çıkmaya başlamıştır.