İslam düşüncesi, klasik dönemden süregelen Müslüman medeniyetinin anlam ve fiziki muhitlerinde teşekkül eden kavram, kurum ve kuramlar bütünlüğünü ifade etmek üzere başvurulan yaygın bir adlandırmadır. Bu bütünlük, tekdüze bir biçimde değil, süreç ve saikler itibarıyla meydana gelen kısmi epistemik kopuşlara ve farklılık arz eden merkezî tartışma düzlemlerine bağlı olarak dönemlendirilir. Dönemlendirmeler önerilirken her safhanın kendine özgü nazari cihetleri ve ontolojik zemine sahip oluşunun yanında toplumsal, felsefî, siyasi ve iktisadi gibi bağlamların sevk edici yönleri esas alınır. Bu gibi düzlem ve sevk edici bağlamlar göz önünde bulundurulmak suretiyle son dönemlerde yapılan ilmî araştırmalar (Üçer, 2017), literatürde sıkça yapılan (klasik ve modern gibi) teklifl erden farklı olarak İslam düşüncesinin mekânda imkâna kavuştuktan sonra tarihte bu birikimi “klasik” (7-11. yy), “yenilenme” (12-16. yy), “muhasebe” (17-18. yy) safhaları şeklinde tasnif edilirken hâlihazırdaki/çağdaş konumu ise “arayışlar evresi” (19-20.yy) olarak dönemlendirmektedir.