İSLÂMİYET VE CÂHİLİYE DÖNEMİNDE ARAP EDEBİYATI

Edebiyat, halkların hayatında sözlü bir sanattır. Halkların kültür seviyesini, görüşlerinin derinliğini ve belagât yeteneklerini açıklar. Arap edebiyatının ise edebiyat sahası alanında önemli bir yeri vardır. Arap edebiyatı, arapların üzerinde çok büyük bir etkisi ve önemi vardır. Çünkü edebiyat, onlar için gurur verici tarihlerini, divanlarını nesilden nesile bu vesile ile aktarırlar. Gece gündüz kendi aralarında bu konuları konuşurlar. Aynı zamanda hislerini, görüşlerini, duygularını, örflerini ve adetlerini edebiyat vesilesiyle belgelerler. Çevrelerini, yapılmış olan savaşları, önemli günleri ve geceleri tasvir ederler. Menkîbeleri, edebiyat sayesinde nesilden nesile aktarmaya çalışırlar. Bu yüzden edebiyat, arap halklarının kalbinde yaşamaktadır. İslam dini, ahlâkın kusurlarını, eksikliklerini tamamlamak için gönderilmiştir. İslam, edebiyatı arap ve müslümanların yaşantılarına ahlâki bir örnek olarak yansıtmıştır. Bunun sonucunda bazı topluluklar edebiyatı ilme ve fıkha tercih etmişlerdir.
Anahtar Kelimeler:

İslam, Edep, Arap, Şiir

If literature was a literal and a spoken art in the people's life, showing their extent of their culture and the features of their thoughts and their rhetorical skills and their creativity, in another side the Arabic culture has special importance. As it plays an important role in the Arabs' life because their loved divan and their history that is rich in values, customs, traditions and good morals so the boast, show off. They repel and cherish, passing it on from generation to another, singing with it during the hours of hostel and travel. they use it to sing to their camels in the aim of encouraging it while they travel as well. They express their feeling and emotions and show documentation of their customs and traditions. They Incarnate the environment that they used to live in as well as the wars they fought, days and nights lived. They also describe their good features. Literature stays as poetry and prose in the life of an Arab, inhabiting his depths and filling his conscience. Later, Islam came to complete good morals. It strengthened the value of literature, and purified its resources and sources, until literature became for Arab Muslims the title of morality and a beacon of values, preferring it to education, and presenting it to jurisprudence.

___

  • ed-Dârimî, Muhammed b. Hibban. İhsan fi takrîbi sahihi İbn Hibbân. nşr. Şuayb el-Arnavut. Beyrut: Dâru’r-Risâle, 1988.
  • el-Beyhakî, Ahmed b. el-Hüseyn. Sünenü’l-Beyhakî el-kübrâ. nşr. Muhammed Abdulkadir Ata. Mekke: Mektebet-i Dâri’l-Bâz, 2018.
  • el-Buhari, Muhammed b. İsmail. el-Edebu’l-mufred bi’t-ta‘lîkât. nşr. Samir b. Emin el-Zuheyrî. Riyad: Mektebetu’l-Maârif, 1998.
  • el-Cürcânî, Abdulkâhir b. Abdurrahman. Delâilü’l-i’câz. nşr. Muhammed Rıdvan ed-Dâye vd.. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1428.
  • el-Elbanî, Nasiruddin, Sahihut-tergîb ve’t-terhîb. Riyad: el-Maarif Kütüphanesi, 2000
  • el-Elbanî, Nasiruddin. Sahihu ve daîfu Süneni Ebî Dâvud. İskenderiye: Merkezu Nûri’l-İslâm li Ebhâsi’l-Kuran ve’s-Sünne, t.s.
  • el-Isbehânî, Ahmed bin Abdullah. Marifetü’s-sahâbe, nşr. Adil bin Yusuf El-Azzâzî. Riyad: Dâru’l-Vatan, 1998.
  • el-Kayravânî, el-Hasan b. Reşîk. el-Umde fî mehâsini’ş-şi‘ri ve âdâbihî, nşr. Muhammed Muhyiddin Abdulhamid. Beyrut: Dâru’l-Cîl, 1981.
  • el-Müberred, Muhammed b. Yezid. el-Kâmil fi’l-lügati ve’l-edeb. nşr. Muhammad Ebu’l-Fadl İbrâhim. Kahire: Dâru’l-Fikri’l-Arabî, 1997.
  • en-Nesâî, Ahmed b. Şuayb. es-Sünenü’l-kübrâ. Beyrut: er-Risâle, 2001.
  • en-Nisâbûrî, Muhammed b. Abdullah b. el-Hakem. el-Müstedrek ale’l-Sahîhayn. nşr. Mustafa Abdülkadir Ata’. Beyrut: Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1990.
  • es-Sefârînî, Muhammed b. Ahmed. Gızâü’l-elbâb fi şerhi manzûmeti’l-âdâb. Kahire: Müessesetu Kurtuba, 1993.
  • es-Suyûtî, Celâleddin Abdurrahmân. Misbahu’z-zücâc. Karaçi: Sandûku’l-Kütübi’l-Kadîme, ts.
  • et-Taberânî, Suleyman b. Ahmed. el-Mu’cemu’l-Evsât. Kahire: Dâru’l-Haremeyn, ts.
  • et-Taberânî, Suleyman b. Ahmed. el-Mu’cemu’l-Kebîr. Beyrut: Dâru’l-Kutubi’l-İlmiyye, 2012.
  • ez-Zebîdî, Muhammad el-Hüseyn. Tâcu’l-arûs. Kuveyt: Dâru’l-Hidâye, 1965.
  • ez-Zevzânî, Hüseyn b. Ahmed. Şerhu’l-muallakât. Beyrut: Mîrâs-ı Dâri’l-Arab, 1. Basım, 2002.
  • İbn Abdirrabbih el-Endülüsî, Şihâbüddîn Ahmed b. Muhammed. İkdü’l-ferîd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1404.
  • İbn Haldun, Abdurrahman bin Muhammed. Tarihu İbn Haldun. nşr. Halil Şihadeh. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1988.
  • İbn Hanbel, Ahmed İbn Muhammed. Musnedu Ahmed İbn Hanbel. nşr. Ahmed Muhammed Şâkir. Kahire: Dâru’l-Hadîs, 1995.
  • İbn Hıcce el-Hamevî, Takiyyuddin b. Ali. Semerâtü’l-Evrâk. Kahire: Mektebetu’l-Cumhûriyyeti’l-Arabiyye, ts.
  • İbn Kesir, İsmail b. Ömer. Sîretu’n-nebevî. nşr. Mustafa Abdulvâhid. Beyrut: Dâru’l-Marife, 1976.
  • İbnu’l-Mulakkin, Ömer bin Ali. et-Tavdîh li Şerh-i Câmii’s-Sahîh. Dımeşk: Daru’n-Nevâdir, 2008.
  • İbnü’l-Esîr el-Cezerî, Mübârek b. Muhammed. Câmiu’l-usûl fî ehâdisi’r-resûl. nşr. Abdulkadir Arnavut vd.. Kahire: Dâru’l-Beyân, 1971.
  • Muslim b. Haccac en-Nisâbûrî, Ebu'l-Hüseyn. Sahihu Muslim. Mekke: Dâru’t-Taybe, 2006.