İşsizliğin Azaltılmasına Yönelik Kamusal Müdahale: Çalışma Saatlerinin Düzenlenmesi

Bu çalışmada, haftalık çalışma saatlerinin kısaltılmasının, işsizlik üzerindeki etkisi incelenmektedir. Aynı üretim düzeyinde, çalışanların daha az süre çalışması, daha fazla kişinin çalışması anlamına gelmektedir. Dolayısıyla çalışanların gelir seviyesi sabit kalmak koşulu ile haftalık çalışma saatlerinin düşürülmesinin, işsizliğin azalmasını sağlayacağı öngörülmektedir. Yapılan çalışmalar ve yayınlanan raporlar veri olarak alındığında elde edilen sonuçlar; haftalık çalışma saatlerinin kısaltılmasının, birçok olumlu etkisi olmasına karşın, işverenler üzerinde oluşturduğu maliyet artışı nedeniyle işgücü piyasasında olumlu karşılanmadığını göstermektedir. Ancak devletin uygulayacağı mali yardım ve sübvansiyonlar ile işverenler üzerindeki mali yükler azaltılarak bu olumsuz etki ortadan kaldırılabilir. Çalışmanın bulguları bu sistemin işsizliği azaltacağı yönünde olmakla birlikte, uygulanabilmesi için kamu politikaları ile desteklenmesinin gerektiği şeklindedir.

Anahtar Kelimeler:

çalışma saatleri, istihdam, emek piyasası düzenlemeleri

Public Intervention to Reduce Unemployment: Regulation of Working Hours

This study examines the effect of shortening weekly working hours on unemployment. At the same production level, employees working less time means more people working. In the study, it is predicted that reducing weekly working hours will reduce unemployment, provided that the income level of employees remains constant. Taking the studies and published reports as data, the results show that although shortening weekly working hours has positive effects, it is not welcomed in the labor market due to the increased costs it creates for employers. This negative impact can be eliminated by reducing the financial burdens on employers with financial aid and subsidies provided by the state. Although the study's findings are that this system will reduce unemployment, it is necessary to support it with public policies for this system to be implemented.

Keywords:

Working hours, employment, labor market regulations,

PDF

___

Akın, Ö. (2017). Hızla artan endüstriyel robotların üretim süreçlerinde yarattığı değişimler ve Türkiye işgücü piyasasında yaratacağı olası etkilerin değerlendirilmesi. İş ve Hayat, 3(6), 42-71. https://dergipark.org.tr/tr/pub/isvehayat/issue/34275/378815
Auerbach, A. J., William G. G. ve Benjamin H. H. (2010). Activist fiscal policy. Journal of Economic Perspectives, 24(4), 141-64. http://dx.doi.org/10.1257/jep.24.4.141
Basso, P. (2003). Modern times, ancient hours: working lives in the twenty-first century, (çev. Giacomo Donis), Verso Publishing: New York.
Battaglini M. ve Coate, S. (2011). Fiscal policy and unemployment. NBER Working Paper Series, Working Paper 17562. https://doi.org/10.3386/w17562
Bauer, T. ve Zimmermann, K. F. (1999). Overtime work and overtime compensation in germany. IZA DP No. 48.
Biçerli, M. K. (2004). Çalışma paylaşımı işsizlikle mücadelede etkili bir politika mıdır?. Ege Akademik Bakış Dergisi, 4(1), 59-68. https://dergipark.org.tr/tr/pub/eab/issue/39835/472299
Cahuc, P. ve Zylberberg, A. (2008). Reduction of working time and unemployment. T. Boeri, M. Burda, F. Kramarz (Ed). Working hours and job sharing in the EU ans USA. Oxford University Press.
Calmfors, L. ve Hoel, M. (1988). Work sharing and overtime. The Scandinavian Journal of Economics, 90(1), 45-62. https://doi.org/10.2307/3440149
Ertek, T. (2016). Makroekonomiye giriş (4. Baskı). Beta Yayınları.
Girgin, M. S. ve Doğan, S. (2018). İşgücü piyasasında güvenceli-esneklik: Danimarka modeli. Uluslararası Sosyal ve Ekonomik Bilimler Dergisi, 8(2), 20-26. https://ijses.org/index.php/ijses/article/view/226
Gülen, G.C. (2020). Çalışma sürelerine ilişkin uluslararası çalışma standartları- Dünya’da ve Türkiye’de çalışma saati uygulamaları. İzmir İktisat Dergisi, 35(4), 741-757. https://doi.org/10.24988/ije.202035406
Hertog, J. (2010). General theories of regulation. Encyclopedia of Law and Economics, Volume III, The Regulation of Contracts, Edward Elgar, Cheltenham.
Hicks, J. R. (1932). The theory of wages. Toronto: Palgrave Macmillan. https://doi.org/10.1007/978-1-349-00189-7
Hunt, J. (1996). Has work-sharing worked in Germany?. NBER Working Paper No. 5724.
Kapteyn, A., Kalwij, A. ve Zaidi, A. (2004). The myth of worksharing. Labour Economics, 11(3), 293-313. https://doi.org/10.1016/j.labeco.2003.08.001
Keynes, J. M. (1930). Economic possibilities for our grandchildren (1930). Essays in Persuasion. İçinde (s. 321-332) New York: Harcourt Brace. https://doi.org/10.1007/978-1-349-59072-8_25
Koç, Ö. E. (2019). Sosyal devlet ve sosyal bütçe perspektifinden Türkiye’de sosyal harcamalar. Neslihan Koç (Ed). Güncel Sosyal ve Mali Sorunlara Yönelik Seçme Yazılar içinde (s. 53-76). Siyasal Yayınevi. Ankara.
Lee, S., McCann, D. ve Messenger, J. C. (2007). Working time around the world: Trends in working hours, laws and policies in a global comparative perspective. Routledge.
NEF (2010). 21 Hours: Why a Shorter Working Week Can Help Us All to Flourish in the 21st Century.
Pencavel, J. (2014). The Productivity of Working Hours, IZA DP No. 8129.
Samuelson, P.A. (1973). Economics, New York: McGraw-Hill.
Vergos, K. P., Christopoulos, A. G. ve Kosteletou, L. (2012). Can worksharing decrease unemployment while maintaining economy growth? A case study for six world leading economies. Middle Eastern Finance and Economics, 17, 108-112.