___

• Referans 1 Adler, S. (1989). The Study of Orchestration. (Second Edition). W.W. Norton and Company, New York – London, Printed in the United States of America. Referans 2 Akpınar, M. (2002). Türk Halk Müziğinin Keman ile Seslendirilmesi Üzerine Bir Araştırma. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (8), 47-55. Referans 3 Balkılıç, Ö. (2009). Cumhuriyet, Halk ve Müzik: Türkiye’de Müzik Reformu 1922-1952. (1. Baskı). Ankara: Tan Kitabevi Yayınları. Referans 4 Berlioz, H. ve Strauss, R. (1991). Treatise On Instrumentation (Translated by Theodore Front), Dover Publications, Inc., New York. Referans 5 Büyükyıldız, Z. (2009). Türk Halk Müziği: Ulusal Türk Müziği. (1. Baskı). İstanbul. Papatya Bilim Yayınevi. Referans 6 Casella, A. ve Mortari, V. (2004). The Technique of Contemporary Orchestration (Second Revised Edition), English Translation with Contemporary Applications by Thomas V. Fraschillo, Casa Ricordi – Universal Music Publishing Ricordi S.r.l. Referans 7 Değirmencioğlu, L. (2012). Makamsal Viyolonsel İcralarında Ses Alanının (Register) Belirlenmesi. A. Akat ve diğerleri (Ed.), KTÜ 1. Uluslararası Müzik Araştırmaları “Müzik ve Kültürel Doku” Sempozyum Bildirileri (s. 299-311) içinde. Trabzon: Karadeniz Teknik Üniversitesi Yayınları. ISBN: 978-605-2271-02-5.Referans 8 Değirmencioğlu, L. ve Arapgirlioğlu, H. (2011). Makamsal Viyolonsel Öğretiminde Popüler Müzik Eserlerinden Yararlanma: (Orhan Gencebay Örneği). Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (31), 199-224. Referans 9 Demirci, B. (2013). Viyolonsel İçin Türk Müziği Dizileri. (1. Baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık. Referans 10 Duygulu, M. (2014). Türk Halk Müziği Sözlüğü. (1. Basım). İstanbul: Pan Yayıncılık. Referans 11 Ekber, K. (2014). Romberg’den Klengel’e 19. Yüzyıl Alman Viyolonsel Okulunda Besteci Viyolonselciler ve 20. Yüzyıl Viyolonselcilerine Etkileri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Sanat Çalışması Raporu). Hacettepe Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsü, Ankara. Referans 12 Griffiths, P. (2006). New Penguin Dictionary of Music. (First published in 2004). Cornwall: Penguin Referance Library, Penguin Books Ltd. Referans 13 İşgörür, Ü. (1999). Viyolonsel Alanında Barok, Klasik, Empresyonist Evrelerin Temel Üslup Özellikleri ve Çağdaş Yorumlama Modelleri (Yayımlanmamış Sanatta Yeterlik Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir. Referans 14 Kaya, G. E. (2011). Bağlama Metodu. (3. Baskı). İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi Müdürlüğü. Referans 15 Kınık, M. (2011). Türk Halk Müziği Çalgı Topluluklarının Yapılanması ve Bağlama. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (30), 211- 234. Referans 16 Madanoğlu, Y. (2004). Viyolonsel Çalma Tekniğinde Gevşeme Yöntemleri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kocaeli. Referans 17 Oral, M. (2010). Bağlamada Belli Başlı Yöresel Tavırların İcrasında Bozuk Düzen ile Bağlama Düzeni Arası Transpozisyonda Oluşan Duyum Farklılıkları (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Haliç Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Referans 18 Önder, O. (2012). Zeybek Müziklerinin Viyolonsel Eğitiminde Kullanılabilirliği ve Viyolonsel Eğitimine Uyarlanması. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi) Uludağ Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Bursa. Referans 19 Önen, E. A. (1993). Viyolonsel Yapımcıları ve Viyolonselin Gelişimi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Araştırma Çalışması) Anadolu Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir. Referans 20 Özbek, M. (2014). Türk Halk Müziği El Kitabı I. (2. Baskı). Ankara: T.C. Başbakanlık Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Atatürk Kültür Merkezi Yayınları. Referans 21 Özgen Öztürk, Y. (2009). Türk Makam Müziğinde Viyolonsel: Erken Dönem Kayıtları Üzerine Bir Analiz (Yayımlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Referans 22 Özgen Öztürk, Y. ve Beşiroğlu, Ş. (2009). Viyolonselin Türk makam müziğine girişi ve Tanburi Cemil Bey. İtü dergisi/b, sosyal bilimler, 6 (1), 31-40.Referans 23 Öztürk, C. (2007). Başlangıç Metodu ve Teorik Bilgiler ile Viyolonsel. (1. Baskı). Hiperlink Yayınları, İstanbul. Referans 24 Pelikoğlu, M. C. (2012). Geleneksel Türk Halk Müziği Eserlerinin Makamsal Açıdan Adlandırılması. (Birinci Baskı). Erzurum: Atatürk Üniversitesi Yayınları.Referans 25 Piston, W. (1955). Orchestration. (First Edition). W.W. Norton and Company, New York – London, Printed in the United States of America. Referans 26 Rimsky-Korsakov, N. (2015). Principles of Orchestration with Musical Examples Drawn from His Own Works in Two Volumes Bound as One. (First published in 1964, Edited by Maximillian Steinberg, English Translation by Edward Agate). Dover Publications, Inc., New York. Referans 27 Say, A. (2005). Müzik Ansiklopedisi: Besteciler, Yorumcular, Eserler, Kavramlar – Cilt 3. (1. Baskı). Ankara: Müzik Ansiklopedisi Yayınları. Referans 28 Sevsay, E. (2015). Orkestrasyon: Çalgılama ve Orkestralama Sanatı. (Çev. Ertuğrul Sevsay). (1. Baskı). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları. Referans 29 Şaktanlı, S. C. (2015). Çello. (2. Baskı). Ankara: Pegem Akademi Yayınları. Referans 30 Tutu, B. (2001). Türk Müziğinde Viyolonsel Eğitimi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir. Referans 31 Yamak Coşkun, S. (2006). Türk Halk Müziğinde Oluşturulan Geleneksel ve Modern Çalgı Topluluklarının Yapısal Analizi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Haliç Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Referans 32 Yüksel, S. (2007). Viyolonselin, Viola da Gambadan Günümüze Kadar Geçirdiği Yapısal Değişiklikler ve Eserler Üzerindeki Etkilerinin İncelenmesi. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul. Referans 33 Zeren, A. (2014). Müzik Fiziği. (Altıncı Basım), İstanbul: Pan Yayıncılık. Referans 34 Physics of Music-Notes (t.y.). Equal Tempered Scale – Table of Frequencies and Wavelenghts in air içinde. Erişim Adresi (25 Eylül 2018): https://pages.mtu.edu/~suits/notefreqs.html