İslâm Hukukunda Küllî Kâidelerin Hukukun İşlevleri Arasındaki Antinomi/Çatışma Bağlamında Değerlendirilmesi

Hukuk, toplumsal ilişkileri düzenleyen bir sistem olarak, insanların hayatında aktif bir rol oynamaktadır. Toplumsal yaşamı düzenleyen kurallar arasında hukuk kuralları, önemli bir yere sahiptir. Bu durum “Nerede toplum varsa orada hukuk vardır” şeklinde açık bir şekilde formalize edilmektedir. Hukukun niteliğinin anlaşılması, işlevlerinin bilinmesini gerektirmektedir. Hukukun farklı işlevlerinden bahsedilmekle birlikte hukukun öne çıkan temel işlevleri; adaleti sağlamak, toplum hayatını düzenlemek ve sosyal ihtiyaçları karşılamaktır (pratik yarar sağlamak). Hukukun farklı işlevlerinin bulunuyor oluşu bu işlevler arasında antinomik/çatışık görünümleri kaçınılmaz kılmaktadır. Bu durum, hukukun işlevleri arasında çatışma meydana geldiğinde hangisinin önceleneceği problemini gündeme getirmektedir. Yapılması gereken, hukukun farklı işlevleri arasında bir denge sağlanmaya çalışılmasıdır. Hukukun, “adaletin gerçekleşmesi” nihai hedefine ulaşmak için bu işlevler arasında dengeli ve uyumlu bir yaklaşım izlemesi gerekir. “Hukuk, adalete yönelmiş bulunan bir toplumsal yaşam düzeni” olarak tanımlanır. Hukukun amacı, adalet idesine ulaşmaktır. Ancak adaletin, her zaman sadece insanların istekleri ile kendiliğinden gerçekleşmesi mümkün olmadığından, başka bir müdahale gerekmektedir. Bu müdahale de hukuki emniyetin sağlanması anlamına gelmekte ve bir düzeni ifade etmektedir. Hukukun adalet ve sosyal ihtiyaçları karşılama işlevlerinden bahsedebilmek, öncelikle bir düzen olarak ortaya çıkmasını gerektirmektedir.

Anahtar Kelimeler:

İslâm hukuku, kavâid-i külliye, antinomi, adalet, örf, yarar

Evaluation of Legal Maxims (al-Qawāid al-Qulliyya) of Islamic Law Among the Functions of Law in the Context of Antinomy

Law, as a system that regulates social relations, takes an active part in people's lives. Law rules have an important place among other rules regulating social life. The statement that “Where there is society, there is law” clearly formalizes this fact. Understanding the character of law requires knowing its functions. The main functions of law are to provide justice, organize community life, and achieve practical benefits. The fact that law has various functions makes antinomic appearances inevitable. This brings up the problem of which function should be prioritized when antinomy occurs among the functions of law. In order for the law to achieve its ultimate goal of “realization of justice”, it needs to follow a balanced and harmonious approach between these functions. Law is defined as “a social life order oriented towards justice”. The purpose of law is to reach the idea of justice. Justice cannot always be achieved by people's wishes alone. For this reason, another intervention is required. This intervention means ensuring legal security and expressing an order. Being able to talk about the functions of law to provide justice and to meet social needs, the law must emerge as an order.

Keywords:

Islamic law, al-qawāid al-qulliyya, antinomy, justice, custom, benefit.,

PDF

___

Kur’ân-ı Kerîm. Erişim 4 Ağustos 2022. https://kuran.diyanet.gov.tr
Abadan, Yavuz. Hukuk Felsefesi Dersleri. Ankara: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi, 1954.
Abadan, Yavuz. Hukuk Başlangıcı ve Tarihi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Talebe Cemiyeti Yayınları, 1943.
ʿAbdulazīz el-Buḫārī. ʿAlāuddīn b. Aḥmed (öl. 710 h/1310). Keşfu’l-esrār ʿan uṣūli Faḫri’l-İslām el-Bezdevī. 4 Cilt. İstanbul: Maṭbaʿtu’ş-Şeriketi’ṣ-Ṣaḥāfīyyeti’l- Os̠māniyye, 1308.
Aḥmed b. Ḥanbel, Ebū ‘Abdillāh Aḥmed b. Muḥammed (öl. 241/855), Musnedu’l-İmām Aḥmed b. Ḥanbel. 50 Cilt. thk. Şu‘ayb el-Arnavûd vd. Beyrūt: Muessesetu’r-Risāle, ts.
Aktan, Hamza. “Damân”. TDV İslâm Ansiklopedisi. 8/450-453. İstanbul: TDV Yayınları, 1993.
‘Alāī, Ebū Sa‘id Ḥalīl b. Keykeldī eş-Şāfi‘ī (öl. 761/1359). el-Mecmū‘u’l-muẕehheb fī kavāi‘di’l-Meẕheb. 2 Cilt. thk. Muḥammed b. ‘Abdilgaffār b. ‘Abdirraḥmān eş-Şerīf. Kuveyt: Vizāratu’l-Evḳāf ve’ş-Şuūni’l-İslāmiyye, 1994.
Ali Haydar Efendi, (Küçük) Hoca Emin Efendizâde (öl. 1935). Dürerü’l-hükkâm şerhu Mecelleti’l-ahkâm. 4 Cilt. Konstantiniyye: Matba‘â-i Ebu’d-Diyâ, 1330.
‘Alī ‘Ulvi, Telḥîsu kavā‘id-i kulliyye fî ıstılāḥātı fıḳhiyye, Şirket-i Mertebiyye Matbaası, İstanbul 1317.
Alsaç, Hatice. Kavâid-i Külliye-i Kübrâ ve Mecelle’deki Tezâhürleri. Ankara: Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, 2022.
Amselek, Paul . “Norm ve Yasa (1)”. çev. Tuğba Ballıgil. Hukuk Felsefesi ve Sosyolojisi Arkivi. İstanbul: NÜANS, 1993. 33-52.
Ansay, Sabri Şakir (öl. 1962). Hukuk Tarihinde İslâm Hukuku. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları, 1958.
Apaydın, Yunus. “İrade Beyanı”. TDV İslâm Ansiklopedisi. 22/387-391. İstanbul: TDV, 2000.
Aral, Vecdi. Hukuk ve Hukuk Bilimi Üzerine. İstanbul: Filiz Kitabevi, 2001.
Aral, Vecdi. Hukuk Felsefesinin Temel Sorunları. İstanbul: Filiz Kitabevi, 1992.
Attāsī, Muḥammed Ḫâlid. Şerḥu’l-Mecelle. 4 Cilt. Peşāver (Pākistān): Mektebetu’l-Ḥakkāniyye, ts.
Aydın. Mehmet Âkif. “İtlâf”. TDV İslâm Ansiklopedisi. 23/466-469. İstanbul: TDV Yayınları, 2001.
Bāz, Selīm Rustem el-Lubnānī (öl. 1920). Şerḥu’l-Mecelle. İstanbul: Dāru İhyāi’t-Turās̠i’l-‘Arabī, 1986.
Belgesay, Mustafa Reşid (öl. 1969). “Mecelle’nin Külli Kaideleri ve Yeni Hukuk”. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası 12/2-3 (1946), 561-608.
Belgesay, Mustafa Reşid (öl. 1969). “Medeni Kanunun Başlangıç Faslı Üzerine Etüd”. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası. 18/1-2 (1952), 129-160.
Berki. Ali Himmet (öl. 1976). Hukuk Mantığı ve Tefsir. Ankara: Güney Matbaacılık ve Gazetecilik, 1948.
Bilmen, Ömer Nasuhi (öl. 1971). Hukuk-i İslāmiyye ve Istılâhât-ı Fıkhiyye Kâmusu. 8 Cilt. İstanbul: Bilmen Yayınevi, 1967.
Buḫārī, Ebū ‘Abdillāh Muḥammed b. İsmāīl b. İbrāhīm el-Cu‘fī (öl. 256/870). Saḥīḥu’l-Buḫārī (el-Cāmi‘u’ṣ-Ṣaḥīḥ). Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 2009.
Ceṣṣāṣ, Ebū Bekr Aḥmed b. ‘Alī er-Rāzī (öl. 370/980). el-Fuṣūl fi’l-uṣūl. 4 Cilt. thk. ’Uceyl Cāsim en-Neşemī. İstanbul: Mektebetu’l-İrşād, 1994.
Ceṣṣāṣ, Ebū Bekr Aḥmed b. ‘Alī er-Rāzī (öl. 370/980). Aḥkāmu’-Ḳur’ān. 3 Cilt. Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 2007.
Ceylan, Hadi Ensar. “İslâm Borçlar Hukukunda Akdin Bağlayıcılığının (Lüzûm) Mâhiyeti”. Şırnak Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi. 9/19 (2018/1). 201-215.
Çağıl, Orhan Münir. Hukuk Başlangıcı Dersleri. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, 1961.
Çağıl, Orhan Münir. Hukuk Metodolojisi Dersleri. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi, 1962.
Çağıl, Orhan Münir. Hukuka ve Hukuk İlmine Giriş. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, 1966.
Çalışkan, İbrahim. “İstisnâ‘ Akdinin Mahiyeti ve Unsurları”. Ankara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi 31 (1989), 349-365.
Çobanoğlu, Rahmi. Hukukta Gaye Problemi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, 1964.
Dāmād Efendi, ‘Abdurraḥmān b. Muḥammed b. Suleymān el-Kelībūlī (öl. 1078/1668). Mecma‘u’l-enhur fī şerḥi Multeḳa’l-ebḥūr ve me‘ah ed-Dürrü’l-munteḳā fī şerḥi’l-Multeḳā). 4 Cilt. Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 1998.
el-Fetāva’l-Ḥindiyye. (el-Ma‘rūf bi’l-Fetāva’l-‘Ālemgīriyye fī Meẕhebi’l-İmām el-A‘zām Ebū Ḥanīfe Nu‘mān). Cemā‘a min ‘Ulemāi’l-Ḥindi’l-İslām. 6 Cilt. Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye.
Ġazālī, Ebū Ḥāmid Muḥammed b. Muḥammed b. Muḥammed (öl. 505/1111). el-Musteṣfā min ‘ilmi’l-uṣūl. 2 Cilt. Beyrūt: Dāru’n-Nefāis, 2011.
Guzelhiṣārī, Muṣṭafā b. es-Seyyid Muḥammed (öl. 1253/1837). Şerḥu “Menāfi‘u’d-deḳāiḳ fī şerḥi Mecāmi‘i’l-haḳāiḳ” (Mecāmi’u’l-kaḳāiḳ ve’l-kavā‘id ve Cevāmi‘u’r-ravāiḳ ve’l-fevāid ile birlikte). İstanbul: Dāru’ṭ-Ṭıbā’ati’l-‘Āmira, 1308.
Gür. Refik. Hukuk Tarihi ve Tefekkürü Bakımından Mecelle. İstanbul: Sebil Yayınevi, 1993.
Güriz, Adnan. Hukuk Başlangıcı. Ankara: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, 1986.
Hacı Reşīd Paşa, (öl. 1918). Rūḥu’l-Mecelle. 8 Cilt. Derseâdet: Dāru’l-Ḫilāfeti’l-‘Āliyye Maṭbaa-i Hayriyye, 1326-28.
Ḫādimī, Muḥammed b. Muṣṭafā (öl. 1176/1762). Mecāmi’u’l-hakāik ve’l-kavā‘id ve Cevāmiu’r-ravāik ve’l-fevāid. i‘dād: Hasen İbrāhīm ‘Alī el-Ḥūsenī, tkdm: Muḥammed Muṣṭafā ez-Zuḥaylī. Memleketu’l- ‘Arabiyye es-Su‘ūdiyye: Dāru’s-Samī‘ī, 2017.
Hafızoğulları, Zeki-Güngör, Devrim. “Türk Ceza Hukukunda Suçların Tasnifi”, TBB Dergisi 69 (2007), 21-50.
Ḥıṣnī, Ebū Bekr b. Muḥammed b. ‘Abdulmumin (öl. 829/1426). Kitābu’l-Ḳavā‘id. 4 cilt. thk. ‘Abdurraḥmān b. ‘Abdillāh eş-Şa‘lān. Riyāḍ: Mektebetu’r-Ruşd, 1997.
Işıktaç, Yasemin. Hukuk Normunun Mantıksal Analiz ve Uygulaması. İstanbul: Filiz Kitabevi, 1999.
İbn ‘Ābidīn, Muḥammed Emīn (öl. 1252/1836). Reddu’l-muḥtār ‘ale’d-Durri’l-muḫtār şerḥu Tenvīri’l-ebṣār. 14 Cilt. thk. ‘Ādil Aḥmed ‘Abdulmevcūd, ‘Alī Muḥammed Mu‘avvid. Riyāḍ: Dāru ‘Ālemi’l-Kutub, 2003.
İbn Ḳudāme, Ebū Muḥammed ‘Abdullāh b. Aḥmed b. Muḥammed el-Maḳdisī el-Ḥanbelī (öl. 620/1223). el-Muġnī. 10 Cilt. thk. ‘Abdullāh b. ’Abdilmuhsin et-Turkī, ‘Abdulfettāḥ Muḥammed el-Halū. Riyāḍ: Dāru ‘Ālemi’l-Kutub, 1997.
İbn Nuceym, Zeynuddīn b. İbrāhīm (öl. 970/1563). el-Eşbāh ve’n-neẓāir ‘alā Meẕhebi Ebī Nu‘mān.thk. ‘Abdulkerīm el-Fuḍaylī. Beyrūt: el-Mektebetu’l-‘Asriyye, 2011.
İbn Ruşd, Ebu’l-Velīd Muḥammed b. Aḥmed (el-Ḥafīd) (öl. 595 h/1198 m). Bidāyetu’l-muctehid ve nihāyetu’l-muḳteṣid. Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 2004.
İbnu’s-Subkī, Tācuddīn ‘Abdulvehhāb b. ‘Alī b. ‘Abdilkāfī (öl. 771/1370). el-Eşbāh ve’n-neẓāir. 2 Cilt. thk. ‘Ādil Aḥmed ‘Abdulmevcūd, ‘Alī Muḥammed Mu‘avved. Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 1991.
İlhan, Cengiz. Hukukun Doksan Dokuz İlkesi. İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları, 2010.
Kahraman, Abdullah. “Müdâyene Âyetinin İslâm Hukuku Açısından Değerlendirilmesi”. Cumhuriyet Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi. 4 (2000). 193-224.
Kāsānī, Ebū Bekr b. Mes‘ūd el-Ḥanefī (öl. 587/1191). Bedāi‘u’s-sanāi‘ fī tertībi’ş-Şerāi‘. 10 Cilt. thk. ‘Alī Muḥammed Mu‘avvıd,’Ādil Muḥammed ‘Abdulmevcūd. Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 2003.
Kaşka, Hakan. “Ceza Hukuku Müesseselerinin Mecelle’nin Külli Kaideleri ile Açıklanması”. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 17/1 (2018). 131-146.
Ḳırḳāġācī, Suleymān b. ‘Abdillāh (öl. 1287). Şerhu’l-Ḫātime fi’l-kavā‘idi’l-fıḳhiyye (Şerḥu hātimeti Kitābi Mecāmi‘u’l-haḳāiḳ). thk. Muḥammed ‘Ammād en-Nablūsī. İstanbul: y. y. 2013.
Kıllıoğlu, İsmail. Ahlâk Hukuk İlişkisi. İstanbul: İFAV, 1988.
Koşum, Adnan. “Hukukun İşlevleri Arasındaki Zıtlık ve Adaletin Üstünlüğü Bakımından İslâm Hukuku”. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 47/1 (2006). 55-66.
Kuyucaklızâde, Mehmed Âtıf Efendi (öl. 1898). Mecelle-i Ahkâm-ı ‘Adliyye’den Kitâbu’l-Buyû‘. Derseâdet: Maḥmūd Bek Matbaası, 1318.
Kuyucaklızâde, Mehmed Âtıf Efendi (öl. 1898). Mecelle-i Ahkâm-ı ‘Adliyye’den Kavâid-i Kulliyye-i Fıkhiyye’nin İzâhı. Derseâdet: Maḥmūd Bek Matbaası, 1318.
Kuyucaklızâde, Mehmed Âtıf Efendi (öl. 1898). Mecelle-i Ahkâm-ı ‘Adliyye’den Kitâbu’l-İcârât. Derseâdet: Maḥmūd Bek Matbaası, 1318.
Meḥāsinī, Muḥammed Sa‘īd. Şerḥu Mecelleti’l-Aḥkāmi’l-‘Adliyye. 3 Cilt. Dımaşḳ: Matba‘atu’t-Terakkī bi Dımaşḳ, 1927.
Merġinānī, Burhānuddīn Ebu’l-Ḥasen ‘Alī b. Ebī Bekr el-Ferġānī (öl. 593/1197). el-Hidāye şerḥu Bidāyeti’l-mubtedī. 4 Cilt. thrc. Muḥammed ‘Adnān Dervīş. Beyrūt: Dāru’l-Erkam, ts.
Mes‘ūd Efendi, (öl. 1894). Mirāt-i Mecelle-i Aḥkām-i ‘Adliyye. b. y.: y. y., ts.
Muslim, Ebu’l-Ḥuseyn Muslim b. el-Ḥaccāc el-Kuşeyrī (öl. 261/875). Ṣaḥīḥu Muslim (el-Cāmi‘u’ṣ-Ṣaḥīḥ). Beyrūt: Dāru’l-Kutubi’l-‘İlmiyye, 2008. Nedvī ‘Alī Aḥmed. el-Kavā‘idu’l-fıkhiyye. Dımaşk/Beyrūt: Dāru’l-Kalem, 1986.
Senḥūrī, ‘Abdurrezzāḳ, Maṣādiru’l-haḳ fi’l-Fıḳhi’l-İslāmī. 2 Cilt. Beyrūt: Dāru İhyāi’t-Turās̠i’l-‘Arabī, 1997.
Seraḫsī, Ebū Bekr Aḥmed b. Ebī Ṣehl (öl. 490/1096). Kitābu’l-Mebsūṭ. 30 Cilt. Beyrūt: Dāru’l-Ma‘rife, 1989.
Suleymān, Ḥasbī Efendi (öl. 1327/1909). Tafṣīl li Tavḍīḥi’l-kavā‘idi’l-fıkhiyye ve’l-uṣūliyye fī evveli’l-Mecelleti’l-Aḥkāmi’l-‘Adliyye. İstanbul: Matba‘atu’l-’Us̠māniyye, 1299.
Suyūtī, Celāluddīn ‘Abdurraḥmān b. Ebī Bekr (öl. 911/1505). Kitābu’l-Eşbāh ve’n-neẓāir fī kavā‘id ve furū‘i Fıḳhi’ş-Şāfi‘iyye. thk. ‘Abdulkerīm el-Fuḍaylī. Beyrūt: el-Mektebetu’l-‘Aṣriyye, 2011.
Şāṭibī , Ebū İsḥāḳ İbrāhīm b. Mūsā b. Muḥammed el-Laḥmī (öl. 790/1388), el-Muvāfeḳāt fī uṣūli’ş-Şerī‘a. 4 Cilt. şerh. ‘Abdullāh Dırāz. Beyrūt: Dāru’l-Ma‘rife, 1975.
Türcan, Talip. İslâm Hukuk Biliminde Norm-Amaç İlişkisi. Ankara: Ankara Okulu, 2009.
Türcan, Talip. İslâm Hukuk Biliminde Hukuk Normu Kavramsal Analiz ve Geçerlilik Sorunu. Ankara: Ankara Okulu, 2016.
Unger, Roberto Mangabeira. “İzonomi ve Adalet”. çev. Murat Önderman. Hukuk Felsefesi ve Sosyolojisi Arkivi. İstanbul: NÜANS, 1993. 83-87.
Yerlikaya, Ünal. “Hanefî Borçlar Hukuku Literatüründe Teaddî Kavramının Anlam Çerçevesi: Teaddî- Hukuka Aykırılık-Kusur İlişkisi Bağlamında Bir İnceleme”. Diyanet İlmî Dergi. 53/3 (2017), 25-51.
Zerḳā, Muṣṭafā Aḥmed. el-Medḫal ilā naẓariyyeti’l-iltizāmi’l-‘āmme fi’l-fıḳhi’l-İslāmī. 2 Cilt. Dımaşḳ: Dāru’l-Ḳalem, 1999.
Ziyâuddîn, Hâfız Mehmed (öl. 1918). Mecelle-i Ahkâm-i ‘Adliyye Şerhi. Derseâdet: Maarif Matbaası, 1312.
Zuhaylī, Muhammed. el-Kavā‘idu’l-fıkhiyye ‘ale’l-mezāhibi’l-Hanefiyye ve’ş-Şāfi‘iyye. Kuveyt: Lecnetu’t-Te’līf ve’t-Ta‘rīb ve’n-Neşr, 2004.