İlk hikâyelerini Fikir ve Sanatta Hareket dergisinde yayımlayan Mustafa Kutlu, geleneksel bir bakışla beşeri olanı yansıtması; kendi hikâyemizi samimi bir duruşla anlatması; çözülmenin seyrini göstermesi; meddahlık geleneğini modern hikâyeyle birleştirmesi ve yerli olandaki mütevazı güzellikleri hatırlatmasıyla Türk hikâyeciğinde kendine has bir yer edinmiştir. O, kendi deyişiyle edebiyatımızda “temeli mâzîde olan ama bugünü aksettiren ve geleceğe uzanan” bir tarz geliştirmiştir. 2000 yılı Mustafa Kutlu hikâyeciliğinde yeni bir dönemin başlangıcı olmuş, yazarın bu yıldan itibaren peş peşe uzun hikâyeleri yayımlanmıştır. Bunlar temel bir çatı altında toplanmış, ana halkaya bağlı birçok küçük hikâyeden oluşmuşlardır.                   Biz bu çalışmamızda Mustafa Kutlu’nun Uzun Hikâye (2000), Mavi Kuş (2002), Rüzgârlı Pazar (2004) ve Nur (2014) isimli uzun hikâyelerinde mekân unsuru üzerinde duracağız. Mekânı salt fiziki varlığıyla değil, eserin kimliğine anlam yükleyen; karakter çözümlemede etkin rol oynayan; bir medeniyet tasavvuruna işaret eden; kültürel değişimin zihnî yapısını ifade eden özellikleriyle değerlendirmeye çalışacağız.