Romantik Türk şairi olarak anılan Nahit Ulvi Akgün daha çok lirik şiirleriyle tanınır. Şiirlerinde her zaman yaşama sevincini hissettirir. İlk şiirlerinde görünen romantik etki daha çok bireyselliğin izleklerini gösterir. Daha sonra toplumcu şiire yönelir ve kendine göre bir toplumsallık oluşturur. Hiçbir zaman meydan şairi olmamıştır. Ona göre şair kendi kişiliği ile toplumu anlatır. Yaşamın bütün olumsuzluklarına rağmen şiirin sonunda, tutunabileceği bir güzellik bulur ve pozitif bir pencereden dünyaya, akıp giden zamana yeniden umutla katılır.  Şiirlerinde daha çok İzmir insanına ve yakın çevresine yer verir. İzmir onun şiirinin en önemli simgesidir. Makalenin giriş bölümünde kısaca şairin yaşamı, şiiri ve kitaplarından bahsedildikten sonra şiirinde yer alan otobiyografik izler incelenmeye çalışılmıştır.

Nahit Ulvi Akgün, in being remembered as a romantic Turkish poet, is known best for his lyric poetry. His poetry wafts with this love of life. His initial works reflect more his road to individuality than they do love. He was never a populist poet. In his view, a poet is one who depicts society through her/his own identity. His poetry ultimately finds a sense of beauty upon which he clung onto in the face of drudgery—a beauty that gave a positive glimmer of hope to the world, and to the ever drifting sands of time. His poetry largely focuses on the people of and/or close to Izmir. Izmir is his most important symbol throughout his works. Autobiographical traces of his poetry were examined after the poet's life, poetry and books  brief were referred in introduction of article.