Hayat ve ölüm tüm organizmaların tecrübe ettiği birbirinin içine girmiş olgulardır. Canlının ölümü hayatının bir parçasıdır. Bunun yanı sıra insan, hayatı boyunca bir çok canlının ölümüne şahit olmakta ve yakınlarının ölümlerini görmektedir. Bilinen en eski uygarlıklarda ve bütün toplumlarda ölüm hiçbir zaman basit bir olay olarak algılanmamıştır. Her toplumun kültürel özelliği, ölümden defin’e kadar yapılan bazı geleneksel uygulamaları ortaya çıkarmıştır. Toplumdan topluma benzerlikler ve farklılıklar bulunan ölüme ve defin’e ilişkin ritüellerde ölüm ile hayata bakışı etkiler niteliklere rastlanmaktadır. Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nin kendine özgü kültürü, ölüme yaklaşımları belirlemiş ve bu konuyla ilgili geçmişten bugüne bir çok geleneksel uygulamalar varlığını korumuştur. Biz bu çalışmamızda Şanlıurfa’da ölümden defin’e kadar yapılan geleneksel uygulamaları tarihsel, sosyal, kültürel ve dini boyutları ile ele alacağız

Life and death are interrelated facts experienced by all organisms. The death of a living being is a part of its life. Moreover, one witnesses the death of many living beings throughout his life and sees his relatives dying. Since the oldest known civilisations, has death been regarded as a simple event in any society. The cultural characteristics of each society have brought about some traditional practices from death to burial. Death and burial, which have similarities and differences among communities, contain in their rituals, features affecting people’s attitude towards death and life. The culture peculiar to the South-eastern Anatolian Region in Turkey has determined the approaches to death and some traditional practices have maintained their existence up to now. In our study, we will examine traditional practices from death to burial in Şanlıurfa in historical, social, cultural and religious dimensions