Cumhuriyet Dönemi Türk şiirinde, şiir anlayışları nedeniyle edebiyat eleştirmenleri tarafından eleştirilen ve daha çok manzume yazdıkları iddia edilen Namık Kemal, Tevfik Fikret ve Nâzım Hikmet gibi şairler mevcuttur. Mehmet Âkif Ersoy’u da bunların arasında sayabiliriz. Adı geçen şairler, bu eleştirilere rağmen kitleler tarafından bir hayli sevilmektedir. Edebî klişeleri yıkarak Türk edebiyatında önemli birer isim olmuş bu şairlerin şiirlerine yönelik birkaç eleştirinin dışında ciddi bir estetik değerlendirmenin olmaması da düşündürücüdür. Biz, bu makalemizde bu şairler arasında sayılan Mehmet Âkif Ersoy’un şiirlerinden ve şiir anlayışından hareketle, bütün eleştirilere rağmen toplum nezdinde sevilme ve okunma sebepleri üzerinde durmak istiyoruz. Böylece yukarıda adı geçen şairlerin şiirlerindeki yönlendirici kaynakları kullanma ve bu kaynaklara yönelme gerekçelerine bir açıklık kazandıracağımızı zannediyoruz.

In the Turkish Poetry of the Republican Period, there were poets such as Namık Kemal, Tevfik Fikret and Nâzım Hikmet who were criticized for their understanding of poetry and claimed to have composed narrative poems rather than poetry. Mehmet Âkif Ersoy also can be situated among these poets. Those mentioned poets are appreciated very much by the community in spite of those criticisms. It is thought-provoking that there is not so much significant aesthetic evaluation, except a few critical writings, on the poems of those poets who have been the important names in Turkish literature by shattering literary clichés. By specifically focusing on Mehmet Âkif Ersoy’s poems and poetics, we aim to study the reasons of why these artists are appreciated and read by the society in spite of all criticisms. Thus, it is considered to clarify the above-mentioned poets’ using and motive sources in their poems.