Constructıvıst Learnıng Approach In Scıence Teachıng

Yapılandırmacılık yeni bir konu değildir. Kökeni felsefeye dayanır ve sosyoloji, antropoloji, bilişselpsikoloji ve eğitim üzerine uygulamaları yapılmıştır. Bu araştırmanın amacı, Fen bilgisi dersinin öğretiminde yapılandırmacıöğrenme yaklaşımının uygulandığı grubun başarı ve kalıcı öğrenme puanlarının ortalamaları ile geleneksel öğretiminuygulandığı grubun başarı ve kalıcı öğrenme puanlarının ortalamaları arasında anlamlı bir farkın olup olmadığını ortayakoymaktır. Deneysel araştırma yapıldığından evren ve örneklem tayinine gidilmemiştir. Araştırmada, 2005-2006 öğretim yılıbahar döneminde, Eskişehir ili merkezinde bulunan Yunus Emre İlköğretim Okulu 6. sınıfa devam eden öğrencilerdenyararlanılmıştır. Deney ve kontrol gruplarının ön test puanları, 6. sınıf 1. dönem fen bilgisi dersi karne notu ortalamalarınabakılarak birbirine benzeyen iki sınıf seçilmiş, bunlardan 6-A sınıfı deney ve 6-B sınıfı kontrol grubu olarak belirlenmiştir.Araştırmada Birinci ve ikinci Alt problemle ilgili olarak nicel veriler sağlayan deneysel desenlerden “Kontrol Gruplu ÖnTest-Son Test Deney Deseni” kullanılmıştır

Anahtar Kelimeler:

yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı, başarı, kalıcılık, fen bilgisi

PDF

___

Bay, E. & Karakaya, Ş. (2009). Öğretmen eğitiminde yapılandırmacı yaklaşıma dayalı uygulamaların etkililiğinin değerlendirilmesi.(Evaluatıon of the effectiveness of constructivist curriculum applications in teacher education).
Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 8(28), 40-55. Beld, J.M., (1994). Constructing a collaboration: a conversation with Egon G. Guba and Yvonna S. Lincoln. International
Journal of Qualitative Studies in Education, 7(2), 99-115. Boudourides, M.A. Constructivism and Education: a Shopper’s Guide. Retrieved 15 March 2007 from http://www.math.upatras.gr/~mboudour/articles/constr.html.
Brooks, J. G. & Brooks, M. G. (1993). In Search of Understanding: The Case for Constructivist Classrooms. Alexandria,
VA: Association for Supervision and Curriculum Development. Çiçek, A. İ. (2005). New teaching programmes and constructivist education approach, Kastamonu.
Demirci, N. & Yavuz, G. (2009). The effect of constructive teaching approach on pupils’ science achievement in buoyancy force.e-Journal of New World Sciences Academy. 4(2), 508-519.
Doğru, M. & Kalender, S.(2007). Applying the subject “cell” through constructivist approach during science lessons and the teacher’s view. Journal of Environmental&Science Education,2(1), 3-13.
Driver, R., Asoko, H., Leach, J., Mortimer, E. & Scott, P.H. (1994). Constructing scientific knowledge in the classroom.
Educational Researcher, 23(7), 5-12. Davis, R., Maher, C. & Noddings, N. (1990). Introduction: Constructivist views on the teaching and learning of mathematics.
In R. Davis, C. Maher, & N. Noddings (Eds.) Constructivist views on the teaching and learning of mathematics (7-18). Reston, Va: National Council of Teachers of Mathematics. Duit, R.: 1996, ‘The Constructivist View in Science Education.What it Has to Offer andWhat Should not be Expected From
It’, Investigações em Ensino de Ciências 1, 40–75. Erdoğan, Y. & Sağan, B. (2002). Using the Constructivism Approach in Calculating the Radius of Square, Rectangle and Triangle. Istanbul.
Gergen, K.J. (1999). An invitation to social construction. London: SAGE Publications.
Gülpinar, M.(2005). The principles of brain-based learning and constructivist models in education. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri. Vol. 5, Iss. 2; 299.
Gültekin, M., Karadağ, R. & Yılmaz, f. (2007). Yapılandırmacılık ve ögretim uygulamalarına yansımaları. (Constructivism and its reflections to teaching applications).Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. (Anadolu University Journal of Social Sciences),7 (2),503-528.
Hanley, S. (1994). On Constructivism. Maryland Collaborative for Teacher Preparation. Retrieved 10 March 2007 from http://www.inform.umd.edu/UMS+State/UMD-Projects/MCTP/Essays/Constructivism.txt.
Hennessy, S. (1993). Situated cognition and cognitive apprenticeship: implications for classroom learning. Studies in Science Education, 22, 1-41.
Jones, M.G. & Brader-Araje, L. (2002). The Impact of Constructivism on Education: Language, Dislesson, and Meaning.
American Communication Journal: Volume 5, Issue 3. Kaptan, F. ve Korkmaz, H. (2001). Fen eğitiminde probleme dayalı öğrenme yaklaşımı. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 20, 185-192.
Köseoğlu, F., Tümay, H. & Kavak, N. (2002). An Affective Teaching Way depend on the Theory of Constructivist Learning
– Guess- Observe- Explain- ‘Can an ice be heated with water’. Ankara. V. National Science and Math Education Congress. Lave, J.&Wenger, E.(1991). Situated cognition: legitimate peripheral participation. Cambridge:Cambridge University Press.
Lamon, M. Constructivist Approach. Retrieved 20 February 2007 from http://www.answers.com/topic/learning-theory- constructivist-approach.
Liang,LL. & Gabel,D.. L. (2005).Effectiveness of a constructivist approach to science instruction for prospective elementary teachers. International Journal of Science Education 27(10), 1143-1162.
Lonergan, B.: 1988, in F.E. Crowe & R.M. Doran (eds), Insight: A Study of Human Understanding, 5th edn, Collected Works of Bernard Lonergan, Vol. 3, University of Toronto Press, Toronto.
Matthews, M.R. (2000). Appraising constructivism in science and mathematics education. In Phillips, D.C. (2000).
Constructivism in education: opinions and second opinions on controversial issues. Chicago, Illinois: National Society for the Study of Education, 161192.
Mathews, M. (1998). Constructivism in science education. Dordrecht, The Netherlands: Kluwer.
Murphy,E.(1997).Constructivism from Philosophy to Practice. Retrieved 10February 2007 from http://www.stemnet.nf.ca/~elmurphy/emurphy/cle.html.
Özden, Y. (1999).Learning-Teaching. Ankara: Pegem A Press, 55-56.
Özdemir, Ö. (2002). Humanist Approach in Science Education and the Effects of using Concept Maps on the Success of the Pupils.. İzmir.
Özerbaş, M.A. (2007). Yapılandırmacı öğrenme ortamının öğrencilerin akademik başarılarına ve kalıcılığa etkisi. Türk
Eğitim Bilimleri Dergisi,6(4)629-661. Piaget, J. (1970). Piaget’s theory. In P.H. Mussen (Ed.) Carmichael’s manual of child psychology (3rd ed., pp. 703–732). New York: Wiley.
Piaget, J. (1952). The Origins of Intelligence in Children. New York: International Universities Press.
Piaget, J. (1967). Biologie et connaissance (Biology and knowledge). Paris: Gallimard.
Piaget, J. & Inhelder, B. (1969). The Psychology of the Child, transl. H. Weaver. New York: Basic Books.
Phillips, D.C. (2000b) The expanded social scientist's bestiary: a guide to fabled threats to, and defenses of, naturalistic social science. Oxford: Rowman 8c Littlefield.
Potter, J. (1996). Representing reality: dislesson, rhetoric and social construction, London: SAGE Publications.
Rogoff, B. (1984). Introduction: thinking and learning in social context. In B. Rogoff, & J. Lave (Eds) Everyday cognition:
Its development in social context. Cambridge, MA: Harvard University Press. Roscoe,K. (2004). Lonergan’s theory of cognition, constructivism and science education. Science&Education, 13: 541-551.
Saygın, Ö. Altınboz, N.G. ve Salman, S. (2006). Yapılandırıcı öğretim yaklaşımının biyoloji dersi konularını öğrenme başarısı üzerine etkisi: canlılığın temel birimi hücre. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi. 1(26),51 – 64.
Siviş, R. (2002). Constructivist Approach and Practicing about Psychological Consulting in Turkey PDR Turkish
Psychological Consultancy and Guidance Magazine, 2(17), 43-48. Sternberg, R.J., Forsythe, G.B., Hedlund, J., Horvath, J.A., Wagner, R.K., Williams, W.M., Snook, S.A. & Grigorenko, E.L. (2000). Practical intelligence in everyday life. Cambridge: Cambridge University Press.
Taber, Keith S..(2006).Beyond constructivism : the progressive research programme into learning science.Studies in Science Education,42,125-184. von Glasersfeld, E. (1989). Cognition, construction of knowledge, and teaching. Synthese, 80, 121–140. von Glasersfeld, E. (1995). Radical constructivism: A way of knowing and learning. Washington, DC: Falmer.
Vygotsky, L. S. (1978). Tool and symbol in child development. In M. Cole, V. John-Steiner, S. Scribner, & E. Souberman
(Eds.). Mind in Society: The development of higher psychological processes. Cambridge, Mass: Harvard University Press. GENİŞLETİLMİŞ ÖZET Yapılandırmacılık yeni bir konu değildir. Kökeni felsefeye dayanır. Sosyoloji, antropoloji, bilişsel psikoloji ve eğitim üzerine uygulamaları yapılmıştır. Yapılandırmacılığın anlamı kişilerin bakış açılarına ve durumlarına göre değişiklik gösterir. Eğitimsel alanda incelendiğinde yapılandırmacılığın çeşitli felsefi anlamları bulunmaktadır. Piaget’nin (1967) kişisel yapılandırmacılığı, Vygtosky (1978) tarafından vurgulanan sosyal yapılandırmacılık, Von
Glasersfeld’in (1995) savunduğu radikal yapılandırmacılık, yapılandırmacı bilgi kuramları ve eğitimsel yapılandırmacılık bunlardan bazılarıdır(Özden, 1999). Sosyal yapılandırmacılık ve eğitimsel yapılandırmacılık öğretim ve program düzenlemelerinde en büyük etkiyi yaratan türler olmuşlardır.
Çünkü mevcut eğitim yaklaşımlarına en uygun olanlar bu türlerdir(Jones & Brader-Araje, 2002).