Communıcatıon skills in mother tongue and in foreign language

Yabancı dil öğrenme süreci, öğrenenlerin dört temel dil becerisini geliştirmeye yönelik sınıf içi ve sınıf dışı etkinliklerle gerçekleşmektedir. Öğrenen merkezli bu süreç, doğal olarak öğrenenin bireysel farklılıklarından da etkilenmektedir. Bu çalışmada, anadilde iletişim becerilerinin Fransızcayı ikinci yabancı dil olarak öğrenenlerin sözlü iletişim becerileri üzerinde etkisi olup olmadığını inceledik. Ölçme araçları yardımıyla bu psikodidaktik değişkenle ilgili verilere ulaştık. Bu veriler ve çalışma grubunu oluşturan öğrenenlerin “Fransızca Sözlü İletişim Becerileri”ne ait başarı puanlarının yapısal eşitlik modeliyle çözümlenmesinin ardından bulgulara ulaştık.

Anadilde ve yabancı dilde iletişim becerileri

Learning a foreign language is carried out by means of learner’s curricular and extracurricular activities in order to improve their four basic language skills. This learner-centered process is affected by learners’ inherent traits as well as certain external factors. In this research communication skills in mother tongue that may affect oral communication skills of learners who learn French as a second foreign language were investigated. By means of a measurement tool, the data related to the psycho-didactic variable was collected. The collected data and participants’ achievement scores for oral communication skills in French were analyzed by using structural equation modeling.

PDF

___

Bérard, E. (1991). Approche communicative. Paris : CLE International. Boyer, H., Butzbach, M. et Pendanx, M. (2001). Nouvelle introduction à la didactique du français langue étrangère. Paris : CLE International / VUEF.
Conseil de l’Europe (2005). Cadre européen commun de référence pour les langues. Paris : Didier.
Charaudeau, P. (1983). Langage et discours. Paris : Hachette.
Chomsky, N. (1971). Aspects de la théorie syntaxique. Paris : Seuil.
Coste, D., Courtillon, J., Ferenczi, V., Martins-Baltar, M. et Papo, E., (1976). Un niveau-seuil: Systèmes d’apprentissage des langues vivantes par les adultes. Strasbourg: Conseil de la coopération culturelle du Conseil de l’Europe.
Galisson, R. (1980). D’hier à aujourd’hui la didactique générale des langues étrangère : du structuralisme au fonctionnalisme. Paris : CLE International.
Hymes, D.H., (1991). Vers la Compétence de Communication. Paris: Les Éditions Didier.
Jakobson, R. (1960). Linguistics and Poetics, in T. Sebeok, (Ed.), Style in Language, Cambridge, MA: MIT. Press: 350-377.
Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Kıran, Z. ve Kıran (Eziler), A. (2006). Dilbilime giriş. Ankara: Seçkin.
Korkut, F. (1996). İletişim becerilerini değerlendirme ölçeğinin geliştirilmesi: güvenirlik ve geçerlik çalışmaları. Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 2(7), 18-23.
Moirand, S. (1982). Enseigner à communiquer en langue étrangère. Paris : Hachette.
Paulston, C. B. (1974). Linguistic and communicative competence. TESOL Quarterly, 8, 347-362.
Paulston, C. B. (1979). Communicative competence and language teaching. In Guidelines for communication activities. RELC Journal Supplement 1 (June).
Pohlmann, J. T. (2004). Use and interpretation of factor analysis. The Journal of Educational Research: 1992-2002. The Journal of Educational Research, 98(1), 14-22.
Shannon, C. et Weaver, W., (1949). The Mathematical Theory of Communication. Urbana, IL: University of Illinois Press.
Widdowson, H.G. (1991). Une approche communicative de l’enseignement des langues. Paris: Les Éditions Didier. Yurdugül, H. (2007). Çoktan seçmeli test sonuçlarından elde edilen farklı korelâsyon türlerinin birinci ve ikinci sıralı faktör analizlerindeki uyum indekslerine etkisi. İlköğretim Online. 6(1). 160-185.