Turgut ŞAHİNÖZ, Saime ŞAHİNÖZ, Aydın KIVANÇ

Sağlığı Geliştirmenin En Kolay Yolu: Okul Sağlığı

Bir ülkenin en önemli kaynağı yeraltı kaynağı değil, insan kaynağıdır. İnsan hayatının, ilk ve en önemli yıllarının okullarda geçtiği düşünülürse; sağlığı korumak ve geliştirmek için en elverişli dönemin okul dönemi olduğu anlaşılmaktadır.Bu makalenin amacı; sağlığımızın her geçen gün daha da kötüye gittiği zamanımızda okul sağlığına dikkat çekmek ve güncel verileri yorumlayarak okul sağlığına yeni bir bakış açısı kazandırmaktır.Bireylere sağlıklı bir yaşam tarzı kazandıran aile ve okul; sağlıklı bir toplum oluşturabilmek için de önemli bir fırsat sunmaktadır. Bireylerin bedensel, ruhsal ve sosyal sağlıklarını bu günden korumak, mutlu ve sağlıklı bir toplum temelini oluşturmaktadır.Sağlıklı okul; öğrencilerin, öğretmenlerin, öğretmen dışı personelin ve okulla etkileşim içinde olan herkesin sağlığıyla ilgilenen bir oluşumdur. Okul sağlığı; sadece projelerle yürütülemeyecek kadar geniş kapsamlı ve süreklilik isteyen entegre bir hizmettir. Bu nedenle okul sağlığı hizmetlerinin, mutlaka okul içerisinde kurulacak okul sağlığı birimi ile birinci basamak sağlık kurumlardan destek alınarak yürütülmesi, yetiştirilecek okul sağlığı memurunun okullarda istihdam edilmesi okul sağlığı alanında atılabilecek en önemli adımlar olacağı kanısındayız.

Anahtar Kelimeler:

Okul Sağlığı, Sağlığı Geliştirme, Öğrenci

PDF

___

http://sgb.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/2017_09/08151328_meb_istatistikleri_orgun_egitim_2016_2017.pdf
Gündüz S, Mutlu Albayrak H. (2014). Okul Sağlığında Neredeyiz? Ankara Medical Journal, 14 (1), . DOI: 10.17098/amj.42040American Academy of Pediatrics Committee on School Health. School Health Centers and Other Integrated School Health Services. Pediatrics 2001;107:198-201.
Umumi Hıfzıssıhha Kanunu http://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.3.1593.pdf
MEB. (1992). Sağlık Hizmetleri Uygulama Rehberi, Milli Egitim Basimevi, Ankara.
T.C. Milli Eğitim Bakanlığı web sitesi: Erişim tarihi; 12.10.2017
T.C. Sağlık Bakanlığı. (2008). Sağlık Hizmetlerinde Okul Sağlığı Kitabı, T.C. Sağlık Bakanlığı Refik Saydam Hıfzıssıhha Merkezi Başkanlığı, Hıfzıssıhha Mektebi Müdürlüğü, Ankara.
MMWR, School Health Guidelines to Prevent Unintentional Injuries and Violence, Recommendations and Reports, CDC. 2016, Vol. 50, No. RR-22.
Weare K, Gray G. (2010). Zihinsel ve Duygusal Sağlığın Desteklenmesi ve Geliştirilmesi. Türkiye Sağlığı Geliştiren Okullar Ağı Proje Destek Merkezi. Öğretmenler ve Gençlerle Çalışan Kişiler İçin Eğitim Rehberi. Ankara.
Pekcan H., Münevver Bertan, Çağatay Güler. (1997). Okul Sağlığı. Halk Sağlığı Temel Bilgiler, Güneş Kitabevi, 2.Baskı, Ankara.
Dinçer, M. (2003). Eğitimin Toplumsal değişme sürecindeki gücü. Ege eğitim dergisi, 3(1).
Bahar Z. (2010). Okul Sağlığı Hemşireliği. DEUHYO ED, 3(4):195-200.
Coşgun, M. (2014). Ortaokul öğrencilerine verilen sağlık eğitiminin öğrencilerin bilgi tutum ve davranışlarına etkisinin değerlendirilmesi (Doctoral dissertation, Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü).
Tokuç, B, Berberoğlu, U. (2007). Edirne merkez ilçe ilköğretim okullarında çalışan öğretmenlerde sağlığı geliştirici davranışlar. TSK Koruyucu Hekimlik Bülteni, 6(6), 421-426.
Yılmazel G, Çetinkaya F. (2016). Sağlık okuryazarlığının toplum sağlığı açısından önemi. TAF Prev Med Bull, 15(1), 69.
Er M. (2006). Çocuk, hastalık, anne-babalar ve kardeşler. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi, 49(2), 155-168.
Şanlı D, Öztürk C. (2012). Annelerin Çocuk Yetiştirme Tutumlarını Etkileyen Etmenlerin İncelenmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, (32), 31-48.
GÜNDÜZ, S., ÇİZMECİ, M. N., & KANBUROĞLU, M. K. (2013). Okul öncesi eğitim kurumlarındaki öğretmenlerin çocuk sağlığı konusundaki bilgi düzeyleri. Türkiye Çocuk Hastalıkları Dergisi, 7(1).
Pelitoğlu, F., & Özgür, S. (2013). İlköğretim Öğrencileri İçin Sağlık Tutum Ölçeği Geliştirilmesi. Necatibey Eğitim Fakültesi Elektronik Fen ve Matematik Eğitimi Dergisi, 7(1).
Alkan, E., Ertem, A., Hatemoğlu, E., Hülür, Ü., & Mollahaliloğlu, S. (2005). Okullarda sağlık eğitimi. TC Sağlık Bakanlığı Refik Saydam Hıfzıssıhha Merkezi Başkanlığı Hıfzıssıhha Mektebi Müdürlüğü Mevcut Durum Raporu. Ankara.
Kuyucu, Y. (2012). Duyguları anlama becerileri farklı düzeydeki çocukların (60-72 ay) akranlarına karşı gösterdikleri duygusal ve davranışsal tepkilerinin incelenmesi (Doctoral dissertation, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü).
Özen, Y. (2001). Sorumluluk Eğitimi. Baskı, Nobel Yayınları, Ankara.
Şahinöz T. (2017). Sen Kimsin. AZ Kitap, 1. Baskı, Ankara.
Özmen B, Ergin S. Okul Sağlığına Stratejik Yaklaşım, Çocuk Forumu, Eylül- Ekim 2005:6-12. 12.
Ögel, K., Tamar, D., Evren, C., & Çakmak, D. (2000). İstanbul’da lise gençleri arasında sigara, alkol ve madde kullanım yaygınlığı. Klinik psikiyatri, 3(4), 242-245.
Siyez, D. M. (2016). Lise öğrencilerinde problem davranışların görülme sıklığı: İzmir örneklemi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3(28).
Kubanç Y, Özmen F. (2013). Liselerde Madde Bağımlılığı–Mevcut Durum ve Önerilere İlişkin Okul Müdürleri ve Öğretmenlerin Bakış Açıları. 8(3), 357-382.
Gökkoca, Z. (2001). Sağlık eğitimi açısından temel ilkeler. Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi, 10(10), 371-374.
Bahar Z. (2010). Okul Sağlığı Hemşireliği. DEUHYO ED, 3(4):195-200.
Sağlık Bakanlığı, İstatistik Yıllığı (2016). https://dosyasb.saglik.gov.tr/Eklenti/13183,sy2016turkcepdf.pdf