Arap Dili ve Lehçelerinin Yedi Harf ve Mütevatir Kıraâtler İle Olan İlişkisi

Arapça, Yüce Allah'ın (c.c) Cebrail (a.s) aracılığıyla Hz. Peygamber'e (s.a.v) indirdiği Kur'an-ı Kerim'in dili olduğu gibi, dünyada gelişmiş ve köklü dillerden biridir. Arapça, çok sayıda lehçeye sahip bir dildir ve bu lehçeler arasında bazı küçük farklılıklar bulunmaktadır. Bu farklılıklar, harf, hareke ve telaffuz gibi unsurlardan kaynaklanmaktadır. Bu durum, Kur'an kelimelerinin bazen şekil ve anlam bakımından değişmesine veya anlamın genişlemesine yol açmaktadır. Ancak bu değişim, anlamı bozmak yerine zenginleştirmektedir. Kur'an, bu konuda bir ruhsat vermiştir. Arap dilinin bu özelliği sayesinde insanlar daha kolay okumaya çalışmışlardır. Hz. Osman Mushafı hazırlanırken son arz ve Kureyş lehçesi esas alınmış, noktalama ve hareke konusunda bir kolaylık sağlanmıştır. Ayrıca sahih Kıraâtlar da dikkate alınarak, Kureyş dışındaki kabilelerin kendi ağız yapısı ve lehçesine uygun bir şekilde okumalarına imkan verilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Kuran, mütevatir, kıraat, lehçe, yedi harf

The Relatıonshıp Of The Arabıc Language And Dıalects Wıth The Seven Letters And Mutevatır Qıraats

Arabic, through Allah Almighty (c.c) through Gabriel (a.s) through Hz. It is the language of the Holy Quran, which was revealed to our Prophet (pbuh), and it is one of the developed and deep-rooted languages in the world. Arabic is a language with many dialects and there are some minor differences between these calendars. These differences arise from elements such as letters, vowels and pronunciation. This sometimes leads to the title or meaning of the Quranic words being saved in terms of form and meaning. However, this change enriches the meaning rather than distorting it. Quran, please allow me in this regard. Thanks to this feature of the Arabic language, people tried to read more easily. Hz. While preparing the Othman Mushaf, the last text and the main beginning of the Quraysh calendar were simplified in terms of punctuation and movement. In addition, from those recorded in the authentic Qirats, the people of Quraysh were allowed to read them according to their own dialect and chronology.

PDF

___

Altundağ, M. (2001). “Sahih Kıraâtlerin Arap Lehçeleri ile İlişkisi”. Marmara. Ünv. Dergisi, (20), 23- 48.
Buhârî, M. (1432/2011). el-Câmiu’s-Sahîh. thk. Şuayip Arnavut. Beyrut: Risaletü Alemiyye.
Birışık, A. (2014). Kıraât İlmi ve Tarihi. Bursa: Emin Yayınları.
Çetin, A. (2012). Kur’ân Okuma Esasları. Bursa: Emin Yayınları.
Çetin, A. (2001). Kıraâtların Tefsire Etkisi. İstanbul: Marifet Yayınları.
Çetin, A. (2010). Kur’ân-ı Kerim’in İndirildiği Yedi Harf ve Kıraâtlar. İstanbul: Ensar Yayınları.
Çollak, Fatih. (2006). Âsım Kıraâtı. İstanbul: Üsküdar Yayınevi.
Dânî, E. Â. O. (1930). et-Teysir fi Kıraâti’s-Seb’a. İstanbul: Ottu Pretzl.
Dânî, E. Â. O. (1418/1997). el-Ahrufü’s-Seb’a li’l-Kur’ân. Cidde: Dâru’l-Minâre.
Dânî, E. Â. O. (2006). Camiu’l-Beyân fi’l-Kırââti’s-Seb’â. Kâhire: Dâru’l- Hadis.
Dimyâtî, A. b. M. (2007). İthâfü Fudelâi’l-Beşer. Beyrut: Âlemü’l-Kutub.
İbn Âtiyye, A. (2001). el-Muharrerû’l-Vecîz. Beyrut: Dâru’l Kûtübî’l-Âlemiyye.
İbnû’l-Cezeri, Ş. M. (1961/1381).Takrîbû’n-Neşr fi’l-Kıraâti’l-Âşr. Mısır: Dâru’l Kûtübî’l-Âlemiyye.
İbnû’l-Cezeri, Ş. M. (1980). Müncid’u’l-Mukri’în ve Mürşidû’t-Talibin. Beyrut: y.y.
İbnû’l-Cezeri, Ş. M. (2002). en-Neşr fi’l-Kıraâti’l-Âşr. Beyrut: y.y.
İbnû’l-Cezeri, Ş. M. (1932/1351). Ğâyetü’n-Nihaye fi Tabakâtû’l-Kurrâ. Mısır: Mektebetü’l - Hancı.
İbn Kesir, İ. (2000/1321). Tefsirû’l-Kur’âni’l-Azim. Kahire: Mektebetü’l-Türasi’l-Arabiyye.
İbn Manzûr, C. M. (1997). Lisânû’l-Arab. Beyrut: Müessesetü’t-Tarihu’l-Arab.
İbn Mücahid, E. (1972). Kitâbû’s-Seb’a fîl-Kıraât. Kahire: Dârü’l-Mâarif.
Karaçam İ. (1974). Kur’ân-ı Kerim’in Nüzûlü ve Kıraâtı. İstanbul: Marmara Ünv. İlahiyat Fakültesi Vakfı Yay.
Karaçam İ. (2012). Kur’ân-ı Kerim’in Faziletleri ve Okunma Kaideleri. İstanbul: Marmara Ünv. İlahiyat Fakültesi Vakfı Yay.
Kâdî, A. (1981). el-Büdûru’z-Zâhira fi’l-Kıraâti’l-Âşerati’l-Mütevatire Min Târikî’ş-Şâtibîyye ve’d-Dûrâ. Beyrut: y.y.
Kurtubî, M. (2006/1427). el-Câmiu li Ahkâmi’l-Kur’ân. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle.
Mekkî, M. (1977). el-İbâne an-Meâni’l-Kıraât, thk, Abdulfettah İsmail Şelebi. Mısır: Dâru’n-Nehde.
Mekkî, M. (1405/1985). et-Tebsira fi’l-Kıraât. Kuveyt: Ma’hedü’l-Mahtütati’l-Arabiyye.
Muhaysin. M. S. (2006). el-Mühezzeb fi’l-Kıraâti’l-Âşere ve Tevcihiha min Târîki Tayyibeti’n-Neşr. Mısır: el-Mektebetü’l-Ezheriyye li’t-Turas.
Muhaysin. M. S. (2015/1436). el-İrşâdâtü’l-Celiyye fi’l-Kıraâti’s-Seb’a min Târikî’ş-Şâtibîyye. Mısır: Mektebetü’l-Ezheriyye li’t-Turas.
Önen, Hasan. (2014). “Ebu 'Amr Ed-Dânî'ye Göre Yedi Harfin Anlamı”. Şarkiyyat İlmi Araştırmalar Dergisi, (XI), 56-72.
Pâlûvî A. (ts). Zûbdetû’l-İrfân. İstanbul: Mektebetü’l-Hânefiyye.
Râzî, F. (1981). Mefâtihu’l-Ğâyb. Beyrut: Dârû’l-Fikr.
Saylan. N. (2020). “Arap Dili ile İlişkisi Bağlamında Beğavi Tefsirinde Kıraât İlişkisi”. Fırat Ünv. İlahiyat F. Dergisi. 20 (2).
Süyûtî, C. (2008). el-İtkân fi Ulûmi’l-Kur’ân, Müessesetü’r-Risâle. thk. Şuayb Arnavut, Lübnan: y.y.
Taberî, M. (2001/1422). Câmiû’l-Beyân an Te’vil Âyi’l-Kur’ân. Kahire: Dârü’l-Hicr.
Yazır, E. M. H. (2003). Hak Dini Kur’ân Dili, sadeleştiren Sıtkı Gülle. İstanbul: Huzur Yayınları.
Zemahşerî, C. (ts.). el-Keşşâf an Hakâiki Ğavâmidi’t-Tenzîl ve Uyûni’l-Egâvîl fî Vücühi’t-Te’vîl, Beyrut: y.y.