Farabi‟ye göre bütün peygamberler politikacıdır. Peygamberlik, kuramsal hakikatleri mümkün olduğu kadar geniĢ dinleyici için eriĢilebilir kılmak için hayalgücüne dayanan ve canlı bir dil kullanma meselesidir. Peygamberlerin ürünü dindir. Din, nasıl yaĢamaları gerektiği hakkında insanları - hem bu konuda kendileri karar verme yeteneğine sahip kimseleri hem de bunu yapamayan çoğunluğu - bilgilendirir. Burada dinle ilgili açıklamanın iki önemli noktası vardır. Biri, dinin hakikatle olan bağıdır. Bu, onun yalnızca ikna edici bir hayal ürünü parçası değil sahici bir din olmasının temelidir. Diğer nokta, onun bizim için ulaĢılabilir kıldığı kavramsal araçlarla dünyayı ve bizim onun içindeki faaliyetimizi anlamlandırma becerisidir. Bu, nasıl davranacağımıza, ötekilerle nasıl yaĢayacağımıza ve yaĢamımızı nasıl anlamlandıracağımıza karar vermek için dini kullanabilmek zorunda olduğumuz anlamına gelir. Kendi politik amaçlarını din ile özdeĢleĢtirmeye çalıĢanlar tarafından bugün dinin, özellikle Ġslam‟ın rolüne iliĢkin çok farklı bir görüĢün sık sık ortaya konulduğunu ve bunun çoğu zaman tutarsızlığa götürdüğünü öne süreceğim. Biz bunu çağdaĢ yaĢamın hemen hemen her alanında görebiliyoruz ve Ġslami sanat, Ġslami eğitim, Ġslami etik vb. ifadeler, sanki belirli bir anlamları varmıĢ gibi ortalıkta dolaĢmaktadırlar. Özellikle, Ġslami devlet, Ġslami mimari ve Ġslami ekonomi hakkındaki düĢüncelerin bir kısmını ele alacağım ve bu düĢüncelerin Farabi‟nin tutarlılık testinde baĢarılı olmadıklarını öne süreceğim. Sonuç Ģu olacaktır ki bin yılı aĢkın süre önce Farabi tarafından kurulmuĢ yaklaĢıma geri dönmeye ve bugün epeyce aĢina olduğumuz Ġslam hakkındaki basit açıklamaları reddetmeye ihtiyacımız vardır