Ergenlerin Aile İşlevi Algılarına Göre Uyum Düzeyleri

Amaç: Bu çalışma, ergenlerin aile işlevi algılarına göre uyum düzeylerini belirlemek amacıyla tanımlayıcı ve karşılaştırmalı olarak yapıldı. Yöntem: Çalışmanın evreni 385 öğrenciden, örneklemi ise, çalışmaya katılmayı kabul eden 275 lise öğrencisinden oluştu. Veriler, Demografik Bilgi Formu, Hacettepe Kişilik Envanteri ve Aile Değerlendirme Ölçeği kullanılarak toplanmıştır. Veriler, ortalama, Standart sapma, Pearson korelasyon testi, Student t-testi kullanılarak %95’lik güven aralığında, anlamlılık p < 0.05 düzeyinde değerlendirildi. Bulgular: Öğrencilerin Genel Uyum puanı 100.29 ± 18.67 olup %16’sının uyum düzeyi düşük, %84’ünün ise düşük değildir. Öğrencilerin Hacettepe Kişilik Envanteri ve Aile Değerlendirme Ölçeği alt grup puanları arasında negatif yönde bir ilişki vardır. Hacettepe Kişilik Envanteri puanı azaldıkça (uyum düştükçe), Aile Değerlendirme Ölçeği puanları artmakta ve öğrenciler aile işlevlerini “sağlıksızlık” yönünde algılamaktadırlar. Sonuç: Çalışmada, ailenin ergenler tarafından sağlıksız olarak algılanmasının uyum düzeyini azalttığı bulundu. Sosyal uyum üzerindeki çalışmalar, ailenin çocuk üzerindeki etkilerinin son derece önemli olduğunu kanıtlamıştır. Bu nedenle koruyucu ruh sağlığı çalışmalarında ergen ele alınmalı ve sağlık bakım çalışanları özellikle de hemşireler, aile ile ergen arasındaki iletişime yönelik yakla- şımlarda bulunmalıdır.

Anahtar Kelimeler:

Ergenlik, uyum, kişilik, aile, aile işlevleri, hemşirelik

PDF

___

Balcı, T. (1999). Yetiştirme yurdu ile ailesi yanında kalan öğrenci- lerin kişisel ve sosyal uyum düzeylerinin okul başarısına etkisi. Ya- yınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, On Dokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Samsun, 3-9, 29-30.
Balcıoğlu, İ. (2001). Stres, gençlik, kentleşme, şiddet. Yeni Sympo- sium, 39(1): 49-56.
Bostan, S. (1993). 14-16 yaş ergenlerin uyum düzeylerinin ve ana- baba tutumlarının incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara, 9-14.
Bulut, I. (1990). Aile Değerlendirme Ölçeği El Kitabı. Öz Güzeliş Matbaası, Ankara, 1-22.
Drotar, D. (1997). Relating parent and family functioning to the psychological adjustment of children with chronic health conditions: What have we learned? What do we need to know. Journal of Pediatric Psycology, 22(2): 149-165.
Gündüz, U. H. (2006). Uyum sorunları olan öğrencilerin anne-baba, öğretmen ve kendileri tarafından bu sorunun ele alınış biçiminin de- ğerlendirilmesi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi, İzmir, 63, 156-170.
Kılıç, G. B., Şener Ş. (2005). Dikkat eksikliği hiperaktivite bozuk- luğu olan çocuklarda karşıt olma-karşıt gelme bozukluğu/ davranış bozukluğu eş hastalanımında aile işlevleri ve psikososyal değişkenlerin karşılaştırılması. Türk Psikiyatri Dergisi, 16(1): 1-28.
Kulaksızoğlu, A. (2004). Ergenlik dönemi: Ailede çocuk eğitimi. Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü Yayını. Ankara, 103-133.
Kumbasar, H., Bulut, I. (1997). Uyum bozukluğu tanısı konan üni- versite öğrencilerinin aile işlevlerini değerlendirme biçimleri. Yeni Symposium, 35(4): 126-131.
Özgüven İ. E. (1992). Hacettepe Kişilik Envanteri El Kitabı. İkinci Revizyon. Ankara, 1-62.
Palabıyıkoğlu, R., Azizoğlu, S., Özayar, H., Ercan, A. (1993). İntihar girişiminde bulunanların Aile İşlevlerinin Değerlendirilmesi. Kriz Dergisi, 1(2): 62-67.
Stanley, J. C. (1991). Critique of socioemotional adjustment of adolescent girls enrolled in a residential acceleration program. Gifted-Child-Quarterly, 35 (2): 53-66.
Türküm, A. S., Kızıltaş A., Bıyık N., Yemenici B. (2005). Üniversite öğrencilerinin aile işlevlerinin incelenmesi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 5(1): 229-262.
Yavuzer, H. (1998). Anne Baba ve Çocuk. 2. Basım. Remzi Kitabevi, İstanbul.