Etnomüzikolojinin mevcut çevresel kriz etrafında dönen konu?malarda bir rolü var mı? Etnomüzikolog olarak e?itim ve deneyimimiz sayesinde, bize kamusal alanda güvenilirlik kazandıran beceri, bilgi ve uzmanlı?ımız var mı? Etnomüzikologlar olarak çevre ile ilgili politika geli?tirmeye herhangi bir bilgelik katmak için ayakta duruyor muyuz? Ekomüzikoloji ile u?ra?an etnomüzikologlar bu konu?malara ses, müzik, do?a, kültür ve çevre anlayı ?ını getirmektedir. Bir alan olarak ekomüzikoloji, yakla?ık on yıl önce müzi?in ekokritik çalı?ması olarak birle?ti. Ekoritizim terimini edebiyattan ödünç alan müzikologlar besteciler, besteler, do?a ve müzi?in kültürel üretimi arasındaki ili?kileri incelediler. Amerikan Müzikoloji Derne?i Dergisi'nde 2011 yılında bir bildirinin yayınlanmasından hemen sonra, ekomüzikoloji dünya çapında sadece müzikolojiden de?il, etnomüzikoloji, organoloji, akustik, antropoloji ve ekolojik bilim içindeki insanlarını cezbetti. Ekomuzikoloji ayrıca müzikle ilgilenen besteciler, sanatçılar, gazeteciler ve çevre aktivistlerini de cezbetti. ?lk olarak 2012 yılındaki ekomüzikoloji konferansında, bu yeni alana dair çok çe?itli yakla?ımlar sergilendi. Birkaç yıl içinde, ekomüzikolojinin tanımı, çevresel bir kriz döneminde ses, müzik, kültür, do?a ve çevre çalı?maları olarak geni?letilmi?ti. Daha yakın zamanda, ekomüzikologlar ekokritizm olarak de?il ekoloji olarak “eko-” önekini ke?fetmeye ba?ladılar. William K. Archer'in 1964'te müzik ve ekoloji hakkındaki öncü gözlemlerinden bu yana, etnomüzikologlar ve müzikologlar, kültürel ekoloji, ekolojik psikoloji ve insan ekolojisi gibi alanlara dayanarak müzi?in kültürel üretiminin ekolojik bir çerçevesini ortaya koydular. Bu bilgi, ecomusicology alanından önce gelir. Ekomüzikoloji, müzik ve ekoloji konusundaki sohbete ekolojik bilim insanlarını ekler, fiziksel ve kültürel çevreyi vurgular ve aynı zamanda bursu aktivizm ile birle?tiren yeni bir çevresel kriz hissi getirir. Ekomüzikoloji, müzik ve ekoloji konusundaki sohbete ekolojik bilim adamları ekler, Kültürel çevreyi oldu?u kadar fiziksel çevreyi de vurgular ve aynı zamanda bu bilimi aktivizm ile birle ?tiren yeni bir çevresel kriz duygusu getirir. ?klim de?i?ikli?i, endüstriyel kirlilik, çevre adaleti ve habitat kaybı gibi konuların tartı?ılması içinde çevrenin akustik boyutları çok az dikkate alınmı?tır. Müzik ve sesin ortamdaki yerine dair ekomüzikolojik bir yakla?ım, etnomüzikologların bu devam eden tartı?malara bilgileri ile katkıda bulunmalarını sa?larken, aynı zamanda bilimde çevresel aktivizmi de temel almaktadır.

Does ethnomusicology have a role to play in the conversations swirling around the current environmental crisis? By virtue of our training and experience as ethnomusicologists, do we have skills, knowledge, and expertise that gives us credibility in the embattled public sphere? Do we have standing, as ethnomusicologists, to contribute any wisdom to policy-making about the environment? Ethnomusicologists who have engaged with ecomusicology do bring to these conversations an understanding of sound, music, nature, culture and the environment. Ecomusicology as a field coalesced about ten years ago as the ecocritical study of music. Borrowing from literary ecocriticism, musicologists examined relationships among composers, compositions, nature, and the cultural production of music. Directly after the publication of a manifesto in the Journal of the American Musicological Society in 2011, ecomusicology attracted scholars worldwide not only from musicology but also from ethnomusicology, organology, acoustics, anthropology, and ecological science. Ecomusicology also attracted composers, performers, journalists, and environmental activists with interests in music. At the first ecomusicology conference, in 2012, the wide variety of approaches to this new field were on display. Within a few years, the definition of ecomusicology had expanded to become the study of sound, music, culture, nature, and the environment in a time of environmental crisis. More recently, ecomusicologists have begun to explore the “eco-” prefix, not as ecocriticism but as ecology. Ever since William K. Archer’s pioneering observations about music and ecology in 1964, ethnomusicologists and musicologists have propsed an ecological ming of the cultural production of music, drawing on such fields as cultural ecology, ecological psychology, and human ecology. This scholarship is pre-dates the field of ecomusicology. Ecomusicology, however, adds ecological scientists to the conversation about music and ecology, it emphasizes the physical as well as the cultural environment, and it also brings a new sense of environmental crisis combining scholarship with activism. Acoustic dimensions of the environment have thus far received little consideration in discussions of such issues as climate change, industrial pollution, environmental justice, and habitat loss. An ecomusicological approach to the place of music and sound in the environment enables ethnomusicologists to contribute their knowledge to these ongoing discussions, while it also grounds environmental activism in scholarship.