TÜRKİYE'DE BİR POPÜLER KÜLTÜR ARACI OLARAK TELEVİZYON

Kitle iletişim araçlarının yaygınlaşmasıyla birlikte kültürel dönüşümün hız kazanması, kitle iletişim araçları ve popüler kültür arasında karşılıklı beslenmeye dayanan bir ilişkiye zemin hazırlamıştır. Kitle iletişim araçları ve popüler kültür arasındaki ilişkinin arkasında popüler kültür ürünlerinden ekonomik kâr elde etmek isteyen büyük sermaye grupları bulunmaktadır. Temelde ekonomik sebeplere dayanan ilişkiler ağı, toplumsal etkileri açısından kültürel bir boyut kazanmaktadır. Kültürel boyutu, büyük ölçüde en popüler bir iletişim aracı olan televizyon içerikleri ile ilintilidir. Popüler kültürün lokomotifi televizyon, ürettiği ve sunduğu içerikleriyle, popüler kültürün oluşumunda ve sürdürülmesinde önemli bir etkendir. Dünyada olduğu gibi Türkiye'de de televizyon, magazin programları, diziler, reklamlar gibi sunduğu içeriklerle popüler kültürü sürdüren, destekleyen, yenileyen özellikleriyle toplumsal yaşamı dönüştürücü bir nitelik taşımaktadır.

TELEVISION AS A MEANS OF POPULAR CULTURE IN TURKEY

The rapidly spread of cultural transformation resulting from the easily accessible of the mass media by a great amount of people has caused to appear a mutual relationship between mass media and popular culture. The relationship between the mass media and popular culture derives from the demand of the big business groups that intend to get a huge profit from the products of popular culture. The relationships network that basically depend on the financial factors has turned out to be a cultural aspect of its social impact. Furthermore, its cultural aspect is related to television content. The television that can be regarded as a locomotive of popular culture with its content has a considerable effect on the creation and maintenance of the popular culture. As in all over the world, the contents of the magazine porgrammes, serials and commercials that are broadcasted on television play a significant role in the establishment and maintaining the popular culture in Turkey as well.

PDF

___

Arık, B. (2007). Durum Komedilerindeki Mizahım İdeolojik Analiz. B. Arık ve M. Şeker (Ed.). İletişim ve Ötesi. ( 13-36), Konya: Tablet Yayınları.
Aziz, A. (2010). İletişime Giriş. İstanbul: Hiperlink Yayınları.
Binark, M. ve Bek, M. G. (2010). Eleştirel Medya Okuryazarlığı. İstanbul: Kalkedon Yayınları.
Çelenk, S. (2005). Televizyon, Temsil, Kültür (90'lı Yıllarda Sosyokültürel İklim ve Televizyon İçerikleri). Ankara: Ütopya Yayınları.
Doğan, D. M. (1996). Büyük Türkçe Sözlük. İstanbul: İz Yayıncılık.
Dollot, L. (1994). Kitle Kültürü ve Bireysel Kültür. (Ö.Nudralı, Çev.). İstanbul: İletişim Yayınları.
Erdoğan, İ. ve Korkmaz, A. (2005). Popüler Kültür ve İletişim. Ankara: Erk Yayınları.
Gans, J. (2014). Popüler Kültür ve Yüksek Kültür. (E. O. İncirlioğlu, Çev.). İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Geçer, E. (2013). Medya ve Popüler Kültür (Diziler, Televizyon ve Toplum). İstanbul: Metamorfoz Yayıncılık.
Gıddens, A. (2000). Sosyoloji. Ankara: Ayraç Yayınları.
Güngör, N. (2011). İletişim-Kuramlar ve Yaklaşımlar, Ankara: Siyasal Kitabevi.
Karakoç E. (2009) Küresel Köyün Küresel Propagandası. Medya-Kültür İlişkisi, E. Karakoç (Ed.). Medya ve Popüler Kültür (s. 87-104). Konya: Literatürk Yayınları.
Kejanlıoğlu, B. D. (2005). Medya-Toplum İlişkisi Ve Küreselleşmenin Yerel Medyaya Sunduğu Olanaklar. S.Alankuş (Der.). Medya ve Toplum (s. 81-98). İstanbul: IPS İletişim Vakfı Yayınları.
Kellner, D. (2010). Medya Gösterisi. İstanbul: Açılım Kitap.
Kırca, S. (2012). Medya Ürünlerinin Küresel Yayılımı Yerleştirilmesi: Ulusaşırı
Kimliklerin Yaratılması. Doğu Batı Düşünce Dergisi. (4. bs.). 4(15), 177-188.
Marshall, G. (1999). Sosyoloji Sözlüğü. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
Mutlu, E. (1995). İletişim Sözlüğü. Ankara: Ark Yayınevi.
Mutlu, E. (2001). Popüler Kültürü Eleştirmek. Doğu Batı Düşünce Dergisi, (4. bs), 4(15), 11-44.
Mutlu, E. (2005). Globalleşme, Popüler Kültür ve Medya. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Nalçaoğlu, H. (2005). Medya ve Toplum İlişkisini Anlamak Üzere Bir Çerçeve.
S.Alankuş (Der.). Medya ve Toplum. (s. 51-64). İstanbul: IPS İletişim Vakfı Yayınları.
Rowe, D. (1996). Popüler Kültürler Rock ve Sporda Haz Politikası. (M. Küçük, Çev.) İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
RTÜK. (2007). Kadınların Televizyon İzleme Eğilimleri. Ankara.
Sarı, Ü. (2006). Kitle Kültürü Ve Popüler Kültür Bağlamında Kitle İletişim Araçlarının Kitle Kültürüne Etkileri: Örnek Olarak Popstar Türkiye Yarışması. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Üniversitesi, İstanbul.
Schudson M. (1987). The New Validation of Popular Culture: Sense and Sentimentality in Academia, Critical Studies in Mass Communication, 4, 51-68.
Şahin, A. (2011). Eleştirel Medya Okuryazarlığı. Ankara: Anı Yayıncılık.
Şan, M. K. ve Hira, İ. (2007). Frankfurt Okulu ve Kültür Endüstrisi Eleştirisi, M. K. Şan (Ed.). Sosyoloji Yazıları I, İstanbul: Kızılelma Yayıncılık.
Taşdelen, M. (1997). Siyaset Sosyolojisi, İstanbul: Kocav Yayıncılık.
Türkoğlu, N. (2007). Toplumsal İletişim, İstanbul: Kalemus Yayınları.
Uysal, M. (2006). Medya ve Şiddet. Toplumsal Bir Sorun Olarak Şiddet Sempozyumu: 20 Mayıs 2006- Ankara (s. 121-127).
Yengin, H. (1996). Medyanın Dili. İstanbul: Der Yayınları.
Yolcu, E. (2001). Televizyon Reklamcılığı. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Yayınları.