İBN HAZM EL-ENDULUSİ’ NİN DİNİ ŞİİRLE RİNDE DİL ÜSLUBU

Zâhirîlik mezhebine mensup olan ve hicri IV. asırda özellikle fıkıh, felsefe ve mantık alanlarında yaptığı çalışmalarla ünlenen İbn Hazm (h. 384-456/m. 944-1064), aynı zamanda Endülüs’ün önemli şairlerindendir. Ancak İbn Hazm, şiirlerinde belâgat sanatını az kullanmasından ve nesir (düz yazı) diline yakın bir üslubu tercih etmesinden dolayı kimi zaman eleştirilmektedir. İbn Hazm’ın şiirleri, Abdü’l-Kerîm Subhî tarafından Divanu el-İmâm İbn Hazm ez-Zâhirî adlı eserde bir araya getirilerek tahkik edilmiştir. Bu çalışmada, İbn Hazm’ın, Divanu el-İmâm İbn Hazm ez-Zâhirî adlı eserde bulunan dinî şiir örneklerinden hareketle onun şiirlerindeki dinî düşünceleri tespit edilmiş ve bu şiir örnekleri üzerinde bir dil incelemesi yapılarak, onun dil üslubu değerlendirilmiştir.

The Language Style in Ibn Hazm Al-Andalusi’s Religious Poems

Ibn Hazm al-Andalusi (m.s. 944-1064), a member of Zâirism is among the prominent scholars of his period. In addition to being a scholar with studies of islamic law, philosophy and logic, he is also one of the most significant poets of Andalusia. However, he is harshly criticised for his language style particularly his little use of art of rhetoric, and for expressing his poetry rather as close to prose. This study aims to evaluate such critism by a language analysis of selected poems in Ibn Hazm ez-Zahiri' s work called Divanu el-Imam, which was investigated by Abdu'l- Kerîm Subhî.

PDF

___

Abbâs, İ. (1983). Rese’il İbn Hazm, Beyrût: el-Mu’ssesetu’l-Arabiyye li’d-Dirâsât ve’n- Neşr.

Abbâs, İ. (1997). Tarihi’l-edebi’l-Endulusî asri’t-tavaif ve’l- murabitîn, Beyrût: Dârus’- Sekâfe.

Abdü’l-Kerîm S. (1990). Divanü el-İmâm İbn Hazm ez-Zâhirî, Tanta: Dâru-s’Sahâbe.

Apaydın, H. (1999). İbn Hazm, Diyanet İslâm Ansiklopedisi, (Cilt XX, s. 41-45). İçinde, İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı.

Barkukî, A. (2014). Şerh dîvani’l-mutenebbî, Mısır: Hindâvî.

Bolelli, N. (2011). Belâgat, (6. Baskı), İstanbul: İfav.

el-Câhiz, A. (1968). el-Beyân ve’t-tebyyîn, Beyrût: Dâr Sa’eb.

el-Cenâbî, S. (2012). Eser binâ’i’l-cumleti’l-inşâ’iyyeti fî tewcihi’l-ma’nâ fî sureti Meryem, Mecelletü’l-Luğati’l-‘Arabiyyeti ve Âdâbuhâ, 14, 107-179.

el-Curcânî, A. (h. 1372). Dela’il’il-‘icâz, Thk. Muhammed Raşîd Tâha, Kahire: Matba’t el-Medenî.

Çöğenli, S. (2012). Arapça belâgat, Erzurum: Eser Ofset.

Deblân, M. (2001). İbn Hazm edîben ve nâsiren, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Câmi’atu’l-Yermûk, Mu’te.

Ergüven, Ş., (2007). Arap dili ve edebiyatı açısından İbn Hazm, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi SBE, İstanbul.

Ertuğrul, O. (2015, Nisan). Belagatta meânî ilmi, Iğdır Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi, V, 155-180.

el-Endulûsî, A. (bt.). et-Takrîb haddi’l-mantık, Thk.: el-Mezîdî, A. Beyrût: Dâru’-Kutub.

Feyûd, B. (1998). İlmi’l-m’ânî dirasa beyeniyye ve nekdiyye li mesâ’il’l-m’ânî, Kahire: Mu’ssetü’l-Muhtâr.

el-Hâşimî, A. (1999). Cevâhirü’l-belâğe, Beyrut: el-Mektebe’l-Asriyye.

Himâye, A. (1983). İbn Hazm ve menhecuhu fi dirâseti’l-edyân, Kahire: Dâru’l Maârif. Karamollaoğlu, Fatma Serap, (2013). Meânî ilmi, İstanbul: İşaret Yayınları.

el-Kazvînî, M. (2003), el-İdah fî ‘ulûmi’l-belâğeti, Thk. Âyât Gazzâvî, Beyrût : Dâru’l- Kutub el İlmiyye.

Matlûb, A. (1980). Esâlîb belâğiyye, Bağdat: vekâletu’-Matbu’at.

Mekkî, T. (1997). Dirâsât an İbn Hazm, Kahire: Dâru’l-Maâref.

en-Neveviy, M. (1930). Şerh’i’n-neveviy ‘Ala Sahih Müslim, Mısır: Dâru’l-Fikir.

es-Sabûnî, M. (2006). Şafvetü’t-tefâsîr, Beyrût: el-Mektebet’l-Asriyye.

es-Sekkâkî, Y. (1937). Miftahü’l-‘ulûm, Kahire: Mustafa el-Bâbî.

es-Suyûtî, C. (bt.). el-İtkan fi ulûmi’l-Kur’an, Beyrût: mu’ssetu’r-Risâle.

Tan, O. (2007). Tarihi bağlam ve karakteristik özellikleri açısından ibn hazm ve usul anlayışı, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi SBE, Ankara.

Tan, O. (2014-Aralık). İbn Hazm örneğinde kıyassız bir fıkıh imkânı, Diyanet İlmî Dergi, L, 9-31.

et-Teftezânî, S. (bt.). Muḫtaṣar’ul-ma’anî, İran: Daru’l- Fikir.

ez-Zerkeşî, Bedre’d-dîn Muhemmed, (bt.). el-Burhan fi ulûmi’l-Kur’an, Thk.: Ebu’l- Fadl İ. Kahire: Dâru’t-Turâs.