Salih BİRİŞÇİ, Ümit KUL, Zeki AKSU, Dursun AKASLAN, Sedef ÇELİK

WEB 2.0 HIZLI İÇERİK GELİŞTİRME ÖZ-YETERLİK ALGISINI BELİRLEMEYE YÖNELİK ÖLÇEK (W2ÖYAÖ) GELİŞTİRME ÇALIŞMASI

Günümüzde yaşanan teknolojik gelişmeler eğitim alanında da kendini göstermekte olup, dersler kapsamında ele alınan konular dahilinde materyal ve içerik geliştirmede söz konusu teknolojilerden faydalanmayı beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, hizmet öncesi eğitimde yer alan öğretmen adaylarının hızlı içerik geliştirme araçlarından eğitsel amaçlı faydalanmalarındaki yeterliklerinin belirlenmesi ve tespit edilen ihtiyaçlar dahilinde eğitimlerine yön verilmesi önem arz eden konular arasında görülmektedir. Bu çalışmada, yürütülecek dersler kapsamındaki evrelerde hızlı içerik geliştirme araçlarını kullanabilmedeki yeterlik düzeylerini tespit etmeye yönelik bir ölçek geliştirmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla ilk olarak, literatür taraması çerçevesinde 40 maddelik soru havuzu oluşturulmuştur. Bu maddeler uzman görüşleri doğrultusunda yapılan incelemeler neticesinde bazı maddeler çıkartılmış bazılarının üzerinde düzenlemeler yapılarak 36 maddelik taslak ölçek formu oluşturulmuştur. Ölçek 5’li likert tipinde hazırlanmış olup kategorileri Çok yetersizim ile Çok yeterliyim arasında değişmektedir. Hazırlanan taslak ölçek farklı üniversitelerin eğitim fakültelerindeki farklı bölümlerde öğrenim gören 337 öğretmen adayına uygulanmış ve elde edilen verilere açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizi uygulanmıştır. Açımlayıcı faktör analizi sonucunda 3 faktör altında toplanan 21 maddenin toplam varyansı % 65.630 açıkladığını göstermektedir. Bu faktörler, Web 2.0 araçlarının ders içeriğinin hazırlanması, ders içeriğinin sunumu ve öğrenme çıktılarının değerlendirilmesi sürecinde kullanılabilirliği şeklinde gruplandırılmıştır. Faktör analizi yapılarak son halini alan ölçeğin Cronbach - Alfa iç tutarlık katsayısı α = 0,955 olarak bulunmuştur. Doğrulayıcı faktör analizi sonuçları ölçeğinin kabul edilebilir uyum indekslerine sahip olduğunu göstermektedir (X2=516.18, X2/df =2.86, RMSEA=0.074, SRMR=0.053, NFI=0.9, CFI=0.94, RFI=0.85 ve IFI=0.94). Yapılan analiz sonuçları, geliştirilen ölçeğin Web 2.0 araçlarının eğitsel amaçlı kullanımındaki yeterlik düzeyinin belirlenmesinde kullanılabilir olduğunu göstermektedir.

Anahtar Kelimeler:

web 2.0, hızlı içerik geliştirme, öz-yeterlik, öğretmen adayı, ölçek geliştirme

PDF

___

Abbitt, J. T. (2011). An investigation of the relationship between self-efficacy beliefs about technology integration and technological pedagogical content knowledge (TPACK) among preservice teachers. Journal of Digital Learning in Teacher Education, 27(4), 134- 143.
Albion, P. (1999). Self-efficacy beliefs as an indicator of teachers' preparedness for teaching with technology. 10th International Conference of the Society for Information Technology & Teacher Education, San Antonio, Teksas Kongresine Sunulmuş Bildiri.
Alexander, B. (2006). Web 2.0: A new wave of innovation for teaching and learning? EDUCAUSE Review, 41(2), 32-44.
Altıok, S., Yükseltürk, E. ve Üçgül, M. (2017). Web 2.0 eğitimine yönelik gerçekleştirilen bilimsel bir etkinliğin değerlendirilmesi: Katılımcı görüşleri. Journal of Instructional Technologies & Teacher Education, 6(1), 1-8.
Ata, F. (2011). Üniversite öğrencilerinin web 2.0 teknolojilerini kullanım durumları ile bilgi okuryazarlığı öz-yeterlik algıları arasındaki ilişkinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
Baltacı Göktalay, S., ve Özdilek, Z. (2010). Pre-service teachers’ perceptions about web 2.0 technologies. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 2(2), 4737-4741.
Bandura, A. (1982). Self-efficacy mechanism in human agency. American Psychologist, 37(2), 122-147.
Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York: Freeman.
Bandura, A. (1999). Social cognitive theory of personality. In L. Pervin & John, O. P. (Ed.), Handbook of personality: Theory and research (2nd ed.). New York: Guilford Publications.
Baran, B., ve Ata, F. (2013). Üniversite öğrencilerinin web 2.0 teknolojileri kullanma durumları, beceri düzeyleri ve eğitsel olarak faydalanma durumları. Eğitim ve Bilim, 38(169), 192-208.
Brown, T.A. (2006). Confirmatory factor analysis for applied research. New York: Guilford Press.
Çoklar A.N., Kılıçer, K. ve Odabaşı, H.F. (2007). Eğitimde teknoloji kullanımına eleştirel bir bakış: Teknopedagoji, 7. Uluslararası Eğitim Teknolojileri Konferansı, Lefkoşe, KKTC Kongresine Sunulmuş Bildiri.
D’souza, Q. (2006). Web 2.0 ideas for educators. http://www.teachinghacks.com/audio/100ideasWeb2educators.pdf adresinden 21 Nisan 2017 tarihinde alınmıştır.
Duffy, P. (2008). Engaging the YouTube Google-eyed generation: strategies for using Web 2.0 in teaching and learning. Electronic Journal e-Learning, 6,119–30.
Durusoy, O. (2011). Öğretmen yetiştirmede web 2.0 ve dijital video teknolojilerinin kullanılarak öğretmenlik öz-yeterlilik geliştirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Balıkesir Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü,Balıkesir.
Eğitim Bilişim Ağı (EBA) (2017). Fatih etkileşimli içerik üretim araçları. http://www.eba.gov.tr/fatihicerikgelistirme adresinden 12 Haziran 2017 tarihinde alınmıştır.
Elmas, R., ve Geban, Ö. (2012). Web 2.0 tools for 21st century teachers. International Online Journal of Educational Sciences, 4(1), 243-254.
Eren, E., Avcı, Z. Y. ve Kapucu, M. S. (2014). Pratik içerik geliştirme teknolojilerini kullanma yeterlilikleri ve gereklilik algıları ölçeklerinin geçerlik güvenirlik çalışması. Eğitimde Kuram ve Uygulama, 10(5), 1177-1189.
Hartshorne, R., ve Ajjan, H. (2009). Examining student decisions to adopt Web 2.0 technologies: theory and empirical tests. Journal of Computing in Higher Education, 21(2).
Henson R. K. (2001). Teacher self-efficacy: substantive implications and measurement dilemmas. http://files.eric.ed.gov/fulltext/ED452208.pdf adresinden 17.06.2017 tarihinde alınmıştır.
Horzum, M.B. (2007). Web tabanlı yeni öğretim teknolojileri: Web 2.0 araçları. Journal of Educational Sciences & Practices, 6(12), 99-121.
Horzum, M. B. (2010). Öğretmenlerin web 2.0 araçlarından haberdarlığı, kullanım sıklıkları ve amaçlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 7(1), 603-634.
Horzum, M. B. ve Aydemir, Z. (2014). Web 2.0 tools and educational usage self- efficacy: A scale development study. Procedia Social and Behavioural Sciences, 116, 453-458.
Hung, H., ve Yuen, S. (2010). Educational use of social networking technology in higher education. Teaching in Higher Education, 15(6), 703-714.
Hurlburt, S. (2008). Defining tools for a new learning space: Writing and reading class blogs. MERLOT Journal of Online Learning and Teaching, 4 (2),182-189.
Kline R.B. (2005). Principles and practice of structural equation modeling. New York: Guilford Press.
Kocaoğlu, B.Ü., ve Akgün, Ö.E. (2015). Lise öğretmenlerinin Fatih projesi teknolojlerini kullanmaya yönelik öz-yeterlik inançları. Uluslararası Eğitim Bilimleri Dergisi, 4, 259-276.
Madar, M. ve Abdikadir, M.H. (2015).An integrated framework of web 2.0 technology and a collaborative learning. International Journal of Scientific & Technology Research, 4(5), 253-256.
Mazman, S. G., ve Usluel, Y. K. (2010). Modeling educational usage of Facebook. Computers & Education, 55(2), 444-453.
McLoughlin, C. ve Lee, M. J. W. (2007). Social software and participatory learning: Pedagogical choices with technology affordances in the Web 2.0 era. 24th Annual Conference of the Australasian Society for Computers in Learning in Tertiary Education, Singapore, Singapur Kongresine sunulmuş bildiri.
Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2012). Eğitimde FATİH projesi web sayfası. http://fatihprojesi.meb.gov.tr adresinden 23 Mayıs 2017 tarihinde alınmıştır.
Munro, B.H. (2005). Statistical methods for health care research. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
O’Reilly T. (2007). What is web 2.0: design patterns and business models for the next generation of software. Communications & Strategies, 65, 17-37.
Özdemir, S. M. (2008). Sınıf Öğretmeni adaylarının öğretim sürecine ilişkin özyeterlik inançlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 14(54), 277-306.
Pan, S. C. ve Franklin, T. (2011). In-Service teachers’ self-efficacy, professional development, and web 2.0 tools for ıntegration. New Horizons in Education, 59(3), 28-40.
Pallant, J. (2001). SPSS survival manual. Maidenhead, PA: Open University Press.
Perikos, I., Grivokostopoulou, F., Kovas, K. ve Hatzilygeroudis, I. (2015). Assisting tutors to utilize web 2.0 tools in education. IADIS Multi Conference on Computer Science and Information Systems, Las Palmas, İspanya, Kongresine Sunulmuş Bildiri.
Sezgin, F., Erdoğan, O. ve Erdoğan, B.H. (2017). Öğretmenlerin teknoloji öz yeterlikleri: Öğretmen ve öğrenci görüşlerine yönelik bütüncül bir analiz. Eğitim Teknolojisi Kuram ve Uygulama, 7(1), 180-199.
Song, F. W. (2010). Theorizing web 2.0. Information, Communication & Society, 13(2), 249-275.
Şencan, H. (2005). Sosyal ve davranışsal ölçümlerde güvenirlik ve geçerlilik. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Şimşek, Ö.F. (2007). Yapısal eşitlik modellemesine giriş, temel ilkeler ve lisrel uygulamaları. Ankara: Ekinoks.
Tatlı, Z., İpek Akbulut, H., ve Altınışık, D. (2016). Öğretmen adaylarının teknolojik pedagojik alan bilgisi özgüvenlerine web 2.0 araçlarının etkisi. Türk Bilgisayar ve Matematik Eğitimi Dergisi, 7(3), 659-678.
Thompson, J. (2007). Is education 1.0 ready for web 2.0 students?. Innovate: Journal of Online Education, 3(4), No: 5.
Timur, B. ve Taşar, M. F. (2011). Teknolojik pedagojik alan bilgisi öz güven ölçeğinin (TPABÖGÖ) Türkçe’ye uyarlanması. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(2), 839-856.
Ünver Kocadağ, T. ve Şahin, S. (2017). Çevrimiçi öğretmenlere web 2.0 önerileri. 11. Bilgisayar ve Öğretim Teknolojileri Sempozyumu, Malatya/Türkiye, Kongresine Sunulmuş Bildiri.
Vaughan, N. (2010). Student engagement and Web 2.0: What’s the connection? Education Canada, 50(2), 52-55.