70’li yıllardan yirminci yüzyılın sonuna gelindiğinde, ‘Film kuramı’ ya da Bordwell’in ifadesiyle “büyük kuram” yapısalcılığın sürüklediği, film kuramının ‘iyi yönetilmiş’ bir safhası olarak postmodernizmde karaya oturdu. Bu durum, başlangıçtaki, film yapanların W. Benjamin’in ‘yok edici arzu’ dediği bakışı ‘şaşkın seyirci’nin hizmetine sunmalarından ayrı değerlendirilemez. Perdeye yansıyanların birçoğu bu yeni aracın söylemek isledikleri, onun vaat ettikleri değildi. Felsefe, eleştiri ve sanat tarihinin hareketli resim kavramına katkısı, bilimin sinemanın tekniğine sağladıklarından daha önemsiz değildir. Bu çalışma revizyonist bir kültür kuramı tarihi okuması olma riskini üstlenirken, film kuramında her zaman olduğu gibi, konusunu sınırın ötesine beşeri bilimlerin içerisine taşırıyor.