19 y.y. sonlarına doğru, sanayi devrimi, ticari faaliyetler ve demiryolu taşımacılığının baş döndüren gelişimi, bireylerin yoğun biçimde hareketliliğine yol açmıştır. Söz konusu hareketlilik, daha önce hiç olmadığı kadar sözel iletişimin, bir başka deyişle, aracısız (direkt) ve kültürlerarası iletişim gereksinimini ortaya koymuştur. Osmanlı İmparatorluğu 'nun Müslüman ve Türk aileleri, yukarıda belirtilen toplumsal, ekonomik ve siyasi bağlamla uyumlu olarak yabancı dil öğrenmeleri amacıyla çocuklarını, imparatorluğun sınırları içerisinde yer alan yabancı okullara göndermişlerdir. Söz konusu çalışmamızda, 1870-1905 yılları arasında İstanbul Saint- Joseph Erkek Lisesine kayıtlı öğrencilerin kültürlerarası iletişim yetileri, OBM'nin ( Avrupa Birliği Ortak Başvuru Metni, CERCL 2001) eylem odaklı yaklaşımı ve Abdallah-Pretceille de Porcher'nin (1996) eğitimde kültürlerarası yaklaşım çalışmaları ışığı altında örneklerle incelenmiştir.