Yüce kitabımız Kur’ân-ı Kerim, nüzulünden günümüze kadar dil, kelam, fıkıh, tefsir gibi birçok alanda araştırma konusu olmakla tüm zamanları kuşatan müstesna bir konuma sahiptir. Nitekim onun bu eşsiz konumu ‘Kur’ân İlimleri’ ana başlığı altında dev bir külliyatın oluşmasına ön ayak olmuştur. Bu külliyatın en önemli parçalarından birisi de Ahrufu’s-Seb‘a (Yedi Harf) konusu ve bu konu çerçevesinde oluşan ilmî disiplindir. Kur'ân-ı Kerim’in Yedi Harf üzere indirildiğinde şüphe yoksa da Yedi Harf’in mahiyeti hep tartışıla gelen bir mesele olmuştur. Ancak denilmiştir ki Yedi Harf, Kur'ân'ı okumada kolaylık için verilmiş bir ruhsat ve birbiriyle çelişmeyen birtakım vecihlerdir. Konunun mahiyetinin müphem olması, ihtilafların derinleşmesine yol açmış ve oryantalistlerin meseleyi istismar etmesine zemin hazırlamıştır. Bu mesele, müellifin ön sözünde de dile getirdiği gibi birçok âlim tarafından 'büyük ve güç bir mesele' olarak tarif edilmiştir. Böylesine ağdalı, çetrefilli bir o kadar da önemli olan bu mesele söz konusu eserde etraflıca ele alınmıştır.