Enterokoklar ve Enterokoklarla Gelisen Infeksiyonlar

Enterokoklar tekli, ikili veya kisa zincirler olusturan gram pozitif koklardir. Bu mikroorganizmalar insan ve hayvanlarda normal barsak florasinin önemli bir kismini olustururlar. Enterokoklar hastane içi ve hastane disi infeksiyonlara sebep olabilirler. Bu bakteriler kalp kapakçiklarina ve böbrek epitel hücrelerine tutunma yetenegine sahiptirler. Enterokoklarin üriner sistem infeksiyonlarina, bakteriyemiye, endokardite, intraabdominal infeksiyonlara, yumusak doku infeksiyonlarina ve neonatal sepsise neden olduklari gösterilmistir. Bu mikroorganizmalar çok sayida antimikrobiyal ajana (özellikle, sefalosporinler, klindamisin, kotrimoksazol) intrensek olarak dirençli oldugu gibi; plasmid ve transpozonlar yoluyla yeni direnç mekanizmalari gelistirebilecek yetenege sahiptirler. Üriner sistem infeksiyonlari, peritonit ve yara infeksiyonlari gibi enterokok infeksiyonlarinin tedavisinde öncelikle penisilin G veya ampisilin tercih edilmelidir. Penisiline allerjisi olan hastalarda veya penisiline yüksek düzey dirençli mikroorganizmalar için vankomisin (veya teikoplanin) alternatif tedavi seçenekleridir. Vankomisin dirençli enterokok (VRE)’larin neden oldugu enterokok infeksiyonlarinin tedavisinde quinupristin-dalfopristin veya linezolid en uygun tedavi rejimidir. Enterokokkal endokardit yada menenjit için kombinasyon tedavisi uygulanmalidir

Anahtar Kelimeler:

Enterokoklar, klinik infeksiyonlari, antibiyotik direnci, tedavi

Enterococci and Infections caused by Enterococci

Enterococci are gram-positive cocci that occur in singles, pairs, and short chains. The major habitat of these microorganisms appears to be the gastrointestinal tract of humans and of other animals, Where they make up a significant portion of the normal gut flora. Enterococci are capable of causing infections both in and out of the hospital setting. These microorganisms are able to adhere to heart valves and renal epithelial cells. Enterococci have been shown to cause urinary tract infections, bacteremia, endocarditis, intraabdominal infections, soft tissue infections, and neonatal sepsis. Not only are these microorganisms intrinsically resistant to a large number of antimicrobial agents (especially, cephalosporins, clindamycin, and co-trimoksazole), but they also show a remarkable ability to acquire new mechanisms of resistance via plasmid and transposones . As noted previously, penicilin G or ampicillin remain the antibiotics of choice for treating enterococcal infections such as urinary tract infections, peritonitis, and wound infections. Vancomycin (or teicoplanin) is the alternative agent in patients who are allergic to penicillin or for organisms with high-level penicillin resistance. Quinupristindalfopristin or linezolid are the most relevant treatment regimens for the treatment of vancomycin resistant enterococcus (VRE) infections. Combination therapy is optimal for enterococcal endocarditis and enterococcal meningitis

Keywords:

Enterococci, clinical infections, antibiotic resistance, therapy,

PDF

___

Moellering RC, JR: Enterococcus species, Streptococcus bovis and Leuconostoc species. In: Mandell GL, Bennett JE, Dolin R (eds). Principles and Practice of Infectious Diseases. Fifth edition. New York. Churchill Livingstone. pp: 2411-2421, 2005.
Yüce A, Karaman M, Gülay Z, Yulug N. Yenidoganlarda vankomisin dirençli enterokoklarin fekal tasiyiciligi. ANKEM Derg. 13:7-l 1 , 1999.
Facklam RR, Teixeria LM : Enterococcus. In Collier L, Balows A, Sussman M (eds). Topley & Wilson’s Microbiology and Microbial Infections, Vol 2 (Systematic Bacteriology). 9th edition. London. Edward Arnold. pp: 669- 682, 1998.
Teixeira LA, Facklam RR. Enterococcus. In: Murray PR, Baron EJ. Pfaller MA, Tenover FC, Yolken RH (eds). Manual of Clinical Microbiology. Eighth edition, Washington. ASM Pres. pp: 422-433, 2003.
Basustaoglu A, Aydogan H: Enterokoklar. Infeksiyon Hastaliklari Serisi. 5:45-60, 2002.
Murray BE. Enterococci. In Gorbach SL, Bartlett JG, Blacklow NR (eds): Infectious Diseases. Second edition, Philadelphia: W. B. Saunders Comp any. pp: 1723-1730, 1998.
Söyletir G, Çerikçioglu N: Streptokok infeksiyonlari. In Willke TA, Söyletir G, Doganay M (eds): Infeksiyon Hastaliklari. Ikinci baski, Istanbul: Nobel Tip Kitabevleri Ltd. Sti, pp: 2:1467-1497, 2002.
Korten V: Enterokoklar. In Willke TA, Söyletir G, Doganay M (eds). Infeksiyon Hastaliklari. Ikinci baski, Istanbul. Nobel Tip Kitabevleri Ltd. Sti. 2:1497-1506, 2002.
Eroglu C, Aydogan S, Pekbay A : Nozokomiyal Enterococcus faecium menenjiti: Olgu sunumu. Infeksiyom Dergisi (Turkish Journal of Infection). 17:205-207, 2003.
Çetinkaya Sardan Y: Enterokoklarla Gelisen Infeksiyonlar. Infeksiyon Hastaliklari Serisi. 5:61-67, 2002.
Leclercq R, Dutka-Malen S, Brisson -Noel A, Molinas C, Derlot E, Arthur M, Duval J, Courvalin P: Resistance of enterococci to aminoglycosides and glycopeptides. Clin Infect Dis . 15:495-501, 1992.
Simjee S,Gill MJ: Gene transfer, gentamicin resistance and enterococci. J Hosp Infect. 36:249-259, 1997.
Uttley AHC, Collins CH, Naidoo J, George RC: Vancomycin-resistant enterococci. Lancet. l:57-58, 1988.
Vural T, Sekercioglu AO, Ögünç D, Gültekin M, Çolak D, Yesilipek A, Kocagöz S, Ünal S, Mutlu G: Vankomisine dirençli Enterococcus casselifavus susu. ANKEM Derg . l2:113, 1998.
Courvalin P: Vancomycin Resistance in Gram- Positive Cocci. Clinical Infectious Diseases, 42:S25–34, 2006.
Antimikrobik Duyarlilik Testleri için Uygulama Standartlari; Onbesinci Bilgi Eki. CLSI dökümani M100-S15. CLSI, Ankara. TMC Yayini. 2005.