SİVİL TOPLUM KURULUŞLARININ POLİTİKA BELİRLEME SÜRECİNDEKİ ROLÜ: TÜSİAD ÖRNEĞİ

Sivil toplum kuruluşları, devlet örgütlenmesinin dışında, toplumun bazı çıkarlarını gerçekleştirmek için oluşturulan, gönüllülük esasına dayanan ve kar amacı gütmeyen örgütleri ifade etmektedir. Bu kuruluşlar özellikle de kamusal bir güç olarak devletin rolünün sorgulanmaya başlandığı son yıllarda önem kazanmaya başlamıştır.Sivil toplum kuruluşları, bürokratik olmayan bir yapıya sahip olduklarından ve temel ilke olarak katılımcı bir yaklaşımı benimsediklerinden bireylerin karar alma sürecine katılımı ile şeffaf ve hesap verebilir bir yönetimin sağlanmasına katkıda bulunmaktadırlar. Bu açıdan bakıldığında, toplumda sivil toplum kuruluşlarının etkinliğinin artmasıyla birlikte devlet eksenli yönetimin yerini yönetişim ve katılım eksenli yönetim almakta; dolayısıyla vatandaşlar ortak talep etkileyebilmektedirler.Çalışmada Türkiye’de sivil toplum kuruluşlarının politika belirleme sürecindeki rolü TÜSİAD (Türk Sanayici ve İşadamları Derneği) örneği üzerinden incelenmiştir. Bu bağlamda derneğin faaliyetlerinin bilgilendirme, araştırma yapma, rapor sunma, konferans düzenleme, kulis yapma-ikna etme, dikkat çekmeyönlendirme ve süreli yayınlar aracılığıyla bilgi akışı sağlama gibi etkinlikler üzerine yoğunlaştığı görülmüştür

Anahtar Kelimeler:

Sivil toplum, politika belirleme, yönetim, yönetişim, TÜSİAD

SİVİL TOPLUM KURULUŞLARININ POLİTİKA BELİRLEME SÜRECİNDEKİ ROLÜ: TÜSİAD ÖRNEĞİ

Non-Governmental Organizations (NGOs) are voluntary non-profit organizations, which are constructed for the purpose of realizing certain public interests. They act from a non-governmental standpoint in fulfilling their aims. Recently, these organizations gained importance with the emergence of a doubt about the role of state as a public force.As they have a non-bureaucratic structure and adopt a participatory approach as a fundamental principle, the NGOs contribute to a transparent and accountable management through the participation of individuals into the decision making process. In this aspect, with the increasing influence of the NGOs on the society, the state based management gives its place to governance and participation based management. Consequently, citizens may influence the policy-making process from lower levels to upper ones in accordance with their common demands and interests.In this study, the impact of non governmental organisations in policy making process was examined through the case of TUSIAD. Within this context, it was seen that the activities of the institution was concentrate on informing, investigation, report, hold a conference, lobby-persuasion, attention getting, guidance and information flow through periodicals

Keywords:

Civil society, policy making, management, governance, TUSIAD,

PDF

___

AKBEY, F. ve SARAÇ, Ö. (2005). “Küresel Yönetişim Ekseninde Uluslararası Sivil Toplum Örgütleri”, Türk İdare Dergisi, 446: 215-242.
ALİEFENDİOĞLU, Y. (1999). “Siyasal Partiler ve Sivil Toplum Örgütleri İktidarı”, Mülkiyeliler Birliği Dergisi, 23(219): 98-114.
ARSLAN, O. (2001). Kuramsal ve Tarihi Aşamalarıyla Sivil Toplum ve Türkiye Gerçeği , İstanbul: Bayrak.
ASLAN, M. ve KAYA, G. (2004). “1980 Sonrası Türkiye’de Siyasal Katılımda Sivil Toplum Kuruluşları”,
Cumhuriyet Üniversitesi İİBF Dergisi, 5(1): 213-222. ATEŞ, H.ve NOHUTÇU, A. (2006). “Kamu Hizmeti Sunumunda Gönüllü Kuruluşlar ve Devlet”, S.Ü.İ.İ.B.F. Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 11: 245-276.
AZAKLI, S. (1997). “Devlet Sivil Toplum ve Türkiye”, Yeni Türkiye Dergisi Sivil Toplum Özel Sayısı, 18: 224-230.
BELGE, M. (2001). “Sivil Toplum Örgütleri”, Merhaba Sivil Toplum, Der. Taciser ULAŞ, İstanbul: Helsinki
Yurttaşlar Derneği, ss. 23-37. CIVIL SOCİETY CONTACT GROUP (2006). “Making Your Voice Heard in the EU: a Guide for NGOs”, http://act4europe.horus.be/module/FileLib/NGOGuide_EN.pdf, (Erişim: 29.05.2012).
ÇAHA, Ö. (1999). Sivil Toplum Aydınlar ve Demokrasi, İstanbul: İz.
ÇARKÇI, A. (2007). “Üç Açıdan Kentsel/Yerel Politika Sürecinde Sivil Toplum Kuruluşları”, Sivil Toplum Dergisi, Sayı 17-18.
ÇARKOĞLU, A. (2001). “Türkiye’de Devlet ve Sivil Toplum Kuruluşları İlişkileri”, Merhaba Sivil Toplum, Der.
Taciser ULAŞ, İstanbul: Helsinki Yurttaşlar Derneği, ss. 79-89. ÇELİK, A. ve AYKANAT, Ş. (2006). “Sivil Toplum Örgütlerinin Siyasal İktidarı Etkileme Yöntemleri”, Fırat
Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16(2): 215-226. ÇOTUKSÖKEN, B. (1998). “Sivil Toplum Kuruluşları: Kavramlar”, Üç Sempozyum Sivil Toplum Kuruluşları, İstanbul: 35-37.
ÇUKURÇAYIR, A. (2005). “Siyasal Katılım Olanakları Açısından Yerel Siyaset: Yönetişim ve Yerel Alanda
Yararlanılabilecek Diğer Yöntemler”, Yerel Yönetimler Üzerine Güncel Yazılar I: Reform, Ed. Hüseyin ÖZGÜR ve Muhammet KÖSECİK, Ankara: Nobel, ss. 213-234. DAVRAN, Z. (1998). “Sivil Toplum Kuruluşları: Kavramlar”, Üç Sempozyum Sivil Toplum Kuruluşları, İstanbul: 31
DPT (2006). Dokuzuncu Beş Yıllık Kalkınma Planı (2007-2013), Ankara.
DURGUN, Ş. (1997). “Türkiye’de Sivil Toplum ve Devlet”, Yeni Türkiye Dergisi Sivil Toplum Özel Sayısı, 18: 218-2
ECOLOGIC (2002). “Participation of Non-Governmental Organisations in International Environmental Governancde: 1899/1890/report_ngos_en.pdf, (Erişim: 27.05.2012). Basis and Practical Experience”, http://ecologic.eu/download/projekte/1850
ERDEM, T. (1998). “Dünyada ve Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşlarının Gelişimi”, Üç Sempozyum Sivil Toplum
Kuruluşları, İstanbul: 17-19. GÖYMEN, K. (2000). “Türkiye’de Yerel Yönetimler ve Yönetişim: Gereksinmeler, Önermeler, Yönelimler”, Çağdaş
Yerel Yönetimler, 9 (2): 3-13. GÜDER, N. (2007). “Sivil Toplumcunun El Kitabı”, http://www.stgm.org/docs/sivilklavuz.pdf,(Erişim: 06.04.2007).
GÜLER, B. A. (2003). “Yönetişim: Tüm İktidar Sermayeye”, Praksis, 9: 93-116.
GÜNEŞ, M. ve GÜNEŞ, H. (2003). Türkiye’de Eğitim Politikaları ve Sivil Toplum, Ankara: Anı.
GÜRBEY, G. (1997). “Türkiye’de Bir Sivil Toplum Oluşumunun Önündeki Siyasi ve Hukuki Engeller”,
Ortadoğu’da Sivil Toplumun Sorunları, Der. Ferhad İBRAHİM ve Heidi WEDEL, Çev. Erol ÖZBEK, İstanbul: